FanFic.nl

healing in the past,

The rock plays a song

Iedere spier in haar lijf leek in brand te staan, maar ze weigerde te stoppen met rennen. De pijn kon niet erger zijn dan dat gene dat ze van binnen voelde.

Jij bent het die onze familie aan stukken scheurt. Je hebt een dokter nodig. Pa huilt zichzelf elke avond in slaap.

De verwijten bleven door haar hoofd draaien als de wieken van een helikopter, een voor een sloegen ze een nieuwe wonde in haar hart. Ze hadden gelijk, ze hadden allemaal gewoon gelijk. Waarom bleef ze ook hier? Waarom dacht ze dat ze hen zou kwetsen als ze weg zou gaan? Ze kwetste hen net door bij hen te blijven.
'Sam. Wat moet ik verdomme doen? Kom me toch halen, alsjeblieft!'
Ze had er geen flauw idee van hoe lang ze al niet gelopen had, tijd leek gewoon geen vat meer te hebben op haar geest. Maar blijkbaar nog wel op haar lichaam. Een pijnlijke kramp schoot in haar been, en met een nog pijnlijkere klap viel ze op de grond.
Een rauwe kreet, als die van het gewonde dier dat ze was, ontsnapte uit haar keel.
'Godverdomme! Godver fucking domme!'
Zwaar hijgend draaide ze zich op haar rug, ze zag enkele vogels die vrij door de lucht vlogen. Duidelijk zonder zorgen. Die verdomde rotbeesten hadden er geen flauw idee van hoe gezegend ze wel niet waren. Werd de situatie te moeilijk sloegen ze hun vleugels uit, en zochten ze betere oorden op.
Ze bleef liggen tot haar hartslag en ademhaling weer normaal waren. Ze leek zich wat beter te voelen, maar toen ze probeerde op te staan, gleed een golf kots naar buiten.
'Jezus, Jezus Godverdomme! Sinds wanneer heb ik zo een slechte conditie?'
Maar toen, tot haar eigen verbazing, zag ze de contouren van de steencirkel opdoemen. De plek die ze gisteren nog met de auto had bezocht, had ze deze keer als lopend bereikt. Geen wonder dat haar hele lichaam protesteerde onder de mishandelingen die het net had ondergaan.
Uitgeput liep ze er naartoe. Ze begreep niet waarom, ze had er helemaal niets te zoeken. Maar haar gedachten waren toch niet wat ze moesten zijn, dus een niets betekenend bezoekje aan een hoop oude stenen kon er wel bij.
Zuchtend liet ze zich tegen de middelste steen zakken. De feiten waren wat ze waren. Voor de tweede keer had ze haar zus aangevallen. Ze had dit allemaal niet gewild, ze hield zielsveel van Lauren. En toch was het gebeurt. Ze hadden gewoon gelijk, ze was gewoon een omgeleid projectiel, waarvan niemand kon voorzien wanneer er opnieuw een slachtoffer zou volgen.
'Ik moet hier weg. Ze kunnen alleen maar veilig zijn als ik weg ben. Als ik voor altijd weg ben.' Fluisterde ze zacht. Daar was het dan. De gedachte.
Het zou best gemakkelijk zijn, ze had de stiletto nog steeds, en ze had vaak genoeg geoefend op haar been. Ze haalde het mes boven, en knipte het lemmet naar buiten. 'Zou pa het oké vinden?' Mijmerde ze, terwijl ze het koele lemmet tegen haar pols tikte.
Zijn laatste herinnering aan Catherine Cooper zou die van een halfdronken vrouw, met kots op haar hemd zijn. Na een tijdje zou hij waarschijnlijk meer naar de goede herinneringen kijken, misschien zou het zelf grappig worden gevonden. Lauren had ze in ieder geval een blijvende herinnering bezorgd, als ze niet meteen naar een goede dokter zou gaan zou hij vast voor de rest van haar leven scheef staan. Misschien zou het in het begin pijn doen. Misschien zouden ze haar wel haten om wat ze gedaan had. Maar na een tijdje zouden ze wel inzien dat het beter was. De pleister in een keer van de wonde trekken, zo zeiden ze het toch? Heel haar lichaam leek zich klaar te maken voor wat gebeuren zou, al haar zintuigen stonden op scherp, zo scherp dat het eindelijk tot haar doordrong. De reden waarom ze zo tot deze plek was aangetrokken. De steen achter haar was verdorie aan het zoemen.
'Nee, niet dat ook nog eens. Wat is er idioot ding? Nog een laatste spelletje met mijn geest? Kan een arm verward meisje niet eens rustig zelfmoord plegen?'
Enkel dat irritante gezoem kreeg ze als antwoord.
'Verdomme! Hou daar mee op, hou daar gewoon mee op!'
Gefrustreerd sloeg ze haar beide vuisten tegen de gladde voorkant. Het kon haar niet meer schelen of ze zou bloeden, of een vinger zou breken. Het kon haar allemaal geen ene reet meer schelen.
Haar verbazing was dan ook groot toen de verwachte pijn uitbleef.

Reacties: