FanFic.nl

healing in the past,

The redcoat and the tramp

Tegen haar eigen wil gleden haar gedachten terug naar de dag van haar achtste verjaardag. Als verassing hadden haar ouders haar meegenomen naar een pretpark. Daar had ze hen voor het eerst zover gekregen om haar mee te nemen in een achtbaan. De gevoelens die op dat moment door haar jonge lichaam gegierd waren: Eerst het bang afwachten, met de arm van haar vader veilig over haar schouder, terwijl het wagentje traag maar zeker naar boven reed. En toen kwam de afdaling. Dat overweldigende gevoel van gewichtloosheid, zo sterk dat Brain zijn arm had moeten lossen, zo immens dat Cat verwacht had te gaan vliegen zodra de veiligheid weg zou vallen.
Dagen erna was ze nog onder de indruk geweest, en zelf jaren later kon ze het zich nog helder voor de geest halen. En toch was het niet half zo erg dan wat er op dit moment door haar heen raasde.
Misschien was het wel omdat ze er totaal niet op voorbereid was, het ene moment ramde ze haar vuisten op een rots, en het andere moment gleed ze door een zwarte leegte. Het kon zijn dat ze hier slechts enkele ogenblikken was, het kon zijn dat ze hier al een eeuwigheid aan het rondzwerven was. Wie kon het haar zeggen, tijd leek op deze plek geen vat te hebben.
Het was enkel Catherine Cooper en deze allesopslorpende leegte. Maar gelukkig, net op het moment dat ze dacht hier voor eeuwig vast te zitten, voelde ze weer vaste grond onder haar voeten.


De schok was ze hard dat ze haar evenwicht verloor, en met een harde klap op de grond terecht kwam. Alweer. Hier had iemand blijkbaar een serieus probleem met haar evenwichtsorgaan. Luid vloekend krabbelde ze weer recht. Terwijl ze haar hoofd brak over wat er zonet gebeurt was. Ze stond nog steeds op de zelfde plek, het was niet dat ze op wonderbaarlijke wijze naar een andere plaats getransporteerd was. Terwijl ze haar hoofd brak over dit mysterie, voelde ze plots dat ze op iets hards trapte. Het lemmet van de stiletto stak nog steeds naar buiten, klaar om zijn macabere werk te verrichten. Een gevoel van schaamte overviel Cat. Waar zat ze met haar gedachten? Was ze echt van plan geweest haar eigen leven te nemen? Was ze echt zo een lafaard? Haastig klapte ze dat rotding dicht en stak hem weer in haar achterzak.
'Ik ben geen lafaard.' Mompelde ze zacht. Ze had het vertrouwen van haar familie zwaar beschadigd, en het zou waarschijnlijk het zwaarste gevecht van haar leven worden, maar ze zou hun vertrouwen terug krijgen. Ze is nooit van een gevecht weggelopen, en vandaag zou ze er niet aan beginnen.
En plots moest ze lachen. Was het dat geweest? Die vreemde ervaring? Een bovennatuurlijk ingrijpen, om haar duidelijk te maken dat ze verkeerd bezig was?
'Geen idee, wie of wat u bent, maar dank u!' Riep ze naar de lucht. En met een ziel dat een stuk lichter aanvoelde begon ze aan de afdaling.


Dat ze dat hele stuk gelopen had? Cat kon er nog steeds niet over dat ze zo ver gelopen had zonder dat ze ook maar een keer pauze genomen had. Na zoiets had ze zich toch uitgeput moeten voelen? Maar het leek eerder dat ze energie te veel had. En weer begon ze te lachen. Was ze nu ook al manisch depressief? Het ene moment in een diep dal? Het andere moment euforisch? Ze besloot er haar hoofd niet over te breken. Dokters konden dit maar uitzoeken, het liefst eentje waarmee ze kon opschieten, niet dokter Ballon.
Cat was zo verdiept geweest in deze gedachten dat niets in de wijde omgeving haar was opgevallen. Ook de man niet die zo snel rende dat het leek alsof de duivel hem op de hielen zat. Dit gebeurde pas toen de twee elkaar frontaal tegen elkaar op liepen.
'Idioot, kijk uit!' Riep ze woedend. Toen pas wierp ze een goede blik op de man. En het eerste woord dat in haar opkwam was zwerver. Hij was zo vuil, dat het leek alsof hij in jaren geen bad gezien had, en de kleur van zijn kleren was gewoon niet meer te herkennen. Zijn gezicht werd ontsierd door een lange baard, die onder al dat vuil een rode kleur leek te hebben.
Hij leek al even verbaast te zijn om haar te zien, als zei hem.
'Gast, je kan tenminste je verontschuldigingen aanbieden. En als je toch bezig bent, even een bad nemen.'
'Sassenach.' Was zijn antwoord hierop. Zijn toon was duidelijk vijandig.
Sassenach? Dat woord had de tweeling de vorige avond ook gebruikt. En deze man gebruikte het overduidelijk als een belediging.
'Luister eens even, baardmans. Geen idee wat ik je heb misdaan maar...'
Een luide knal weerklonk. Instinctief wist Cat dat dit een geweerschot was. Waren er soms jagers in de buurt? Waarom had niemand er haar over verteld. Toen zag ze de man die het schot gelost had. Het eerste wat haar opviel was zijn rode jas. Ze had deze vaak genoeg gezien in films en toneelstukken over de Amerikaanse revolutie. De reden waarom Engelse soldaten in de achttiende eeuw de bijnaam redcoats droegen. Was ze soms midden in filmopnames beland?
'Eeuh, jongens, het was echt niet mijn bedoeling om te storen. Maar ik....'
Zonder aarzelen richtte de man zijn wapen een tweede keer. Ze hoorde de munitie langs haar oren suizen, en zag hij die een wonde in de bast van een boom sloeg. Al haar instincten gingen meteen in alarmfase rood. Ze mocht dan niet veel van filmopnames weten. Maar in tegenstelling tot die kerel schoten ze daar niet met scherp.

Reacties: