FanFic.nl

healing in the past,

hide and catch

De geest bleef een plek die Cat nooit zou begrijpen. Ook al stond het bewijs vlak voor haar neus, of beter gezegd, ze was er voor op de loop. Toch bleef haar hoofd met meer logische verklaringen voor deze toestand komen.
Ze was wel degelijk op een filmset beland en iemand had met de losse flodders geknoeid. Goed mogelijk, maar waarom had er dan nog niemand cut geroepen? Of was die man zich zelf een hartverzakking geschrokken? Theorie nummer twee: Baardmans was een gevangene uit een sekte van fanatieke re-enactment acteurs, die hem wanhopig terug wouden. Idioot, besefte ze zelf ook wel. Maar het zou tenminste zijn uiterlijk verklaren. Maar als Cat ook maar durfde te denken aan een meer bovennatuurlijke verklaring, namelijk dat de stenencirkel haar misschien niet naar een andere plek had gebracht, maar wel naar een andere tijd, wierp haar geest meteen een beschermende barrière van rationaliteit op.
En toch was het de realiteit dat ze op de vlucht was voor een bende roodjassen, die er niet voor terug deinsden haar hoofd open te schieten. En dan had je meneer baardmans zelf nog. Had ze tijd gehad, dan had ze hem maar al te graag eens uitgehoord wat hij gedaan had om deze bende zo pist te maken. Was hij een dief? Moordenaar? Verzetsheld?
In ieder geval leek hij dit gebied beter te kennen dan haar, dus ze besloot dat ze hem maar beter kon volgen. Als hij ergens een plek wist om zich te verbergen moest ze hem enkel en alleen maar volgen.
En toen merkte ze opgewonden de rand van een dichtbegroeid bos op. Je mocht zeggen van baardmans wat je wou, maar hij stelde haar zeker niet teleur.


De natuurlijke barrière van takken en stenen brachten hun achtervolgers al vlug op achterstand. Maar ook Cat werd niet zomaar door gelaten. Taken grepen als klauwen naar haar hemd, broek, haar. Alles wat deze monsters te pakken kregen grepen ze. Haar metgezel leek er geen probleem mee te hebben. Lenig als een kat ontweek hij ieder obstakel.
'Laat hen niet ontsnappen! Ze kunnen niet ontsnappen!'
Voor een ogenblik keek Cat om. Hadden ze hen zo snel weer weten in te halen? Toen ze weer naar haar metgezel keek besefte ze dat hij verdwenen was. Wat? Ze had hem niet meer dan een seconde uit het oog verloren. Verward keek ze om zich. Hij kon toch niet in rook zijn opgegaan?
'Hier zijn hun sporen. We hebben hen bijna.'
Gefrustreerd trok Cat enkele haren uit haar hoofd. Wat moest ze doen? Verder lopen met de kans gepakt te worden. Of blijven zoeken naar die gast met de zekere kans om gepakt te worden?
'Sassenach! Hierboven!'
Hoe lenig kan je zijn? In niet meer dan twee seconden was die kerel een stevige boom in geklommen. Het loof was zo dichtbegroeid dat hij amper te zien was. Een prima verstopplek, als je het feit dat er amper houvast was even wou negeren. Maar wou ze aan die rode jassen ontsnappen moest ze dit truckje na doen. Met een grote aanloop sprong ze naar de eerste tak die ze tegen kwam. Stuntelend probeerde ze zich op te trekken. Verdorie, haar conditie was er niet op vooruit gegaan. Enkel met de hulp van de man wist ze plaats naast hem te nemen. Net op tijd, want daar waren de roodjassen.
'De sporen stoppen hier. Ze moeten in de buurt zijn.'
'Zorg er dan voor dat je hen terug vind. Randall vilt jullie levend als we hem laten lopen. Ik vraag me trouwens af wie zijn compagnon was. Ik wil hem maar al te graag een paar vragen stellen.'
Dit veraste Cat. Ze dachten dat ze twee mannen aan het achtervolgen waren. Kon nog eens in haar voordeel werken. Baardmans had ondertussen enkele dingen uit zijn zak gehaald. Een grote steen en iets wat ze herkende als een slinger. Met enkele stevige draaien keilde hij de steen achter zich. De mannen waren meteen een en al aandacht.
'Grijp hen!' Riep de aanvoerder. Zijn mannen waren goed opgeleid, en gingen meteen achter de denkbeeldige voortvluchtigen aan.


Cat voelde haar hart in haar keel kloppen. Nu ze eindelijk tot rust was gekomen, drong het eindelijk tot haar door wat er zonet was gebeurt. Was ze nu werkelijk achtervolgt door...? Nee, dat kon toch niet? Daar was de rationele barrière weer.
'Bedankt.' Zei ze uiteindelijk tegen de man. 'Bedankt dat je me naar boven geholpen hebt.'
'Ik moest wel.' Was het botte antwoord. 'Hadden ze je gevonden dan had je me zeker verraden.'
'Wat een vertrouwen. Echt hartverwarmend.'
De man bleef voor zich uit staren.
'Ze zullen nu wel ver genoeg zijn. Het is beter dat we nu gaan.'
En als de kat die hij was sprong hij naar beneden. Cat werd misselijk toen ze dit zag. Zelf verkoos ze er voor om eerst naar een andere tak te springen, het leek minder hoog, maar nog altijd hoog genoeg om een been te breken.
'Ga je daar nu de hele dag zitten?' Riep baardmans met duidelijk leedvermaak in zijn stem. Hij was in ieder geval aardig genoeg om zijn armen uit te steken.
'Ik kom er aan. Laat me even.'
'We worden nog steeds gezocht weet je. God, je draagt dan misschien de meest vreemde mannenkleren die ik ooit gezien heb. Maar je blijft niet meer dan een zwakke vrouw.'
En daar had hij een gevoelige snaar geraakt. Een zwakke vrouw? Met hernieuwde kracht sprong ze naar beneden, recht in de armen van de man.
'Je mag me noemen wat je wilt, maar ik ben niet zwak.' Siste ze woedend. De man knipperde enkel met zijn ogen, ze waren scherp en alert, met de kleur van hazelnoot. Iets zei haar dat deze man jonger was dan ze kon raden.
'Misschien niet, maar ik moet bekennen, Sassenach. Je bent een rare.'
En daar was dat woord weer.
'Wil iemand me nu eens eindelijk vertellen wat Sassenach betekend? Is dit een nieuwe manier om me te beledigen?'
'Sommigen zullen dit inderdaad zo zien. In de Engelse taal betekend Sassenach buitenlander, of meer specifieker, Engelse.'
'Maar ik ben helemaal geen Engelse. Ik ben zelf nooit in Engeland geweest. Ik ben een Amerikaanse.'
De man zijn wenkbrauw schoot omhoog.
'Ik hoor je accent wel. Heb je soms iets mispeuterd? Waarom zou je je eigen thuisland de rug toekeren?'
'Mijn accent is alles behalve Engels. Ik kan dat land de rug niet toekeren, want het is mijn thuisland niet. En dat zal het ook nooit worden.'
'Echt niet? Dank u voor de spontane bekentenis.'
De roodjas verscheen zo plots dat Cat dacht dat dit door magie kwam. De kans om daar over na te denken kreeg ze niet. Een harde klap op haar hoofd, en voor de tweede keer die dag werd ze opgeslokt door duisternis.'

Reacties: