FanFic.nl

healing in the past,

the preferred treatment

Cat haar hoofd voelde aan alsof alle klokken van Beieren tegelijk aan het luiden waren. Die verdomde alcohol ook. En dan die vreemde droom ook. Dit was echt de laatste keer dat ze zich zo zou laten gaan. Kreunend probeerde ze zichzelf op te richten. Maar vreemd genoeg wouden haar armen niet mee. Ze probeerde het een tweede keer maar ook nu leken haar polsen in een wurgreep te zitten.
'Je kan proberen zo veel je wil, die boeien krijg je echt niet los.'
Nee! De stem van baardmans bracht haar terug naar de werkelijkheid. Het was geen droom geweest. Ze was werkelijk achtervolgt geweest door Engelse soldaten uit de achttiende eeuw. En die zelfde soldaten vervoerden haar nu in een stinkende wagen, terwijl ze zelf vastgebonden was als een kip in de supermarkt. Hoe was dit allemaal kunnen gebeuren? Hoe was ze in godsnaam in een ander tijdperk kunnen terecht komen? Met veel moeite wist ze zich toch op te richten, en leunde met haar rug tegen een muur van de wagen.
Ook haar compagnon zijn handen waren op de rug gebonden, maar in tegenstelling tot Cat was hij niet echt onder de indruk over hun situatie.
Hij was in tegendeel zo ontspannen dat het er op leek dat ze een ritje naar de zee maakten, inplaats van naar een zekere dood.
'Het is precies niet de eerste keer dat dit je overkomt.' Zei ze, in een poging om grappig te zijn. Blijkbaar erg grappig want de man kreeg een glimlach van oor tot oor.
'Sassenach. Voor mij is dat een weet, en voor jou is dat een vraag.'
'Dat vage gedoe mag ik waarschijnlijk interpreteren als een ja?'
Weer dat glimlachje. Hoe graag had Cat nu controle over haar handen gehad, ze had het er snel af gemept.
'Maar als ik het goed begrijp word ik nu als de medeplichtige beschouwd van een veel pleger? Fantastisch.'
'Je moet mij nu niet de schuld geven van je situatie. Ik ben niet de gene die mijn land afgezworen heeft, in het bijzijn van een van die roodjassen.'
'Gast, ik vertel je het nog een keer. Ik ben geen Engelse, maar een Amerikaanse.'
'En ik herhaal het nog een keer. Je mag dan misschien van over de oceaan komen. Jouw land is bij mijn weten nog steeds een kolonie geleid door de Engelsen.'
Hier had Cat geen weerwoord voor. Geschokt besefte ze dat ze er nog niet over had nagedacht in welk specifiek jaar ze nu net was terecht gekomen. Al die tijd was ze er gewoon van uitgegaan dat de Amerikaanse revolutie al had plaats gevonden. Die had toch al plaats gevonden?
'Hou maar op, die klap heeft mijn hersenen blijkbaar serieus door elkaar geschud.' Kreunde ze. 'Kun je geloven dat ik me niet eens meer kan herinneren welk jaar we zijn? Kun je me daar even mee helpen?'
Die kerel vond haar echt wel grappig. Hij begon zo hard te lachen dat hij met zijn hoofd tegen het hout knalde, en nog hield hij niet op.
'Kan het daar wat stiller.' Riep een van de ruiters.
'Sorry. Hadden jullie me maar niet moeten samen proppen met zo een idioot.' Riep hij terug.
Het was officieel. Als Cat de kans had dan zou ze die kerel er van langs geven. Maar nu hield ze zich maar even in, ze had nog steeds informatie nodig.
'Goed ik ben een idioot. Maar zou je deze idioot dan alsjeblieft de informatie geven die ze vraagt?'
'Rustig maar, als het zo veel voor je betekend. We zijn nog altijd het jaar des Heren, zeventienhonderd drieënveertig.'
Zeventienhonderd drieënveertig. Dat was om precies te zijn, tweeëndertig jaar voor de start van de revolutie. Officieel was ze dus inderdaad een Engelse. En in deze tijden was het verwerpen van je land bij haar weten een halsmisdaad. Ze zat in de knoei, ze zat zo in de knoei.
Alles leek die dag behoorlijk grappig aan te voelen. Het begon met een zacht gehik, maar al gauw was de wagen gevuld met Cat haar hysterische lach. Het was zelf zo erg dat de soldaten even stopten om naar haar te kijken.
Baardmans keek hen veel betekenend aan.
'Zoals ik al zei. Waarom hebben jullie die idioot meegenomen?'


Na een tijdje, voor Cat leek het wel een eeuwigheid, stopten ze plots.
'Einde van de rit.' Lachte baardmans vrolijk. Hoe hij deze houding bleef aanhouden, het bleef Cat een raadsel.
Hij leek haar gedachten te raden want hij kroop naar haar toe, en bracht zijn gezicht naar haar oor.
'Zoals je al dacht, dit is niet mijn eerste keer, en de andere keren hebben ze me echt niet vrijwillig laten gaan. Niemand houd mij langer dan een dag gevangen.'
'Wel, Houdini. Dan hoop ik dat je maar snel met een idee komt. Want ik vrees dat ik een groentje ben op het omzeilen van de wet.'
'Uitstappen, jullie twee.' Riep een van de soldaten, terwijl hij het gordijn open trok. Hij en nog een man grepen elk een van Cat haar armen en samen trokken ze haar naar buiten. Daar kon Cat zien dat ze blijkbaar bij een boerderij waren aangekomen. Het was zo een houten gebouw dat je vaak in geschiedkundige toneelstukken zag. De geur van vers graan was onmiskenbaar, het geloei van de koeien was duidelijk hoorbaar. In de verte kon ze zelf een graanmolen zien. Alleen de constante aanwezigheid van roodjassen klopte niet in dit pittoreske plaatje.
'Meekomen jij.' Siste een van hen, terwijl ze weer bij de armen gegrepen werd.
'Waar brengen jullie me naar toe?'
'Jij jongedame, mag eens een praatje gaan maken met onze kapitein, die is behoorlijk nieuwsgierig naar jouw verhaal.'
'Wacht eens. Black Jack Randall wil haar persoonlijk spreken?' Lachte Baardmans duidelijk verbaast. 'Meis, je krijgt hier echt een voorkeursbehandeling.'
Cat kreeg het angstige vermoeden dat een voorkeursbehandeling in dit geval niet veel goeds betekende.

Reacties: