FanFic.nl

YouTube Girls

♫26

Calum Thomas Hood

Ik word wakker in de middag na mijn droom over Nadja. En als ik heel heel eerlijk ben zou ik wel willen dat het echt was.
Nadjas ogen kijken me vanonder haar wimpers aan voordat ze mij haar kleren laat uittrekken waarna ik zelf mijn eigen kleren ook snel uittrek. Ik plaats mijn lippen op die van haar voordat ik haar bh uittrek en
WOW CALUM STOP HIER! Je gaat niet daar over denken. Het is al erg genoeg dat je zo'n droom hebt over Nadja, je hebt niet eens verkering met haar!
Ik voel mijn kleine Calum opgewonden worden gelijk denk ik aan oude omaatjes maar het beeld van mijn droom blijft in mijn hoofd steken. Snel ga ik de badkamer in waar ik onder een koude douche ga staan om mijn kleine Calum te kalmeren.

Met een handdoek om mijn middel loop ik mijn slaapkamer in waar ik deze op de grond laat vallen en uit mijn kast haal ik een boxer. Net als mijn boxer goed zit gaat mijn telefoon af en loop ik naar mijn bed waar een onbekend nummer erop staat. ,,Hallo?"
,,Spreek ik met Calum Hood?"
,,Ja."
,,Luister knul het spijt me om te zeggen maar je ouders en zus liggen in het ziekenhuis."
,,Wat?!"
,,Ze hebben een auto-ongeluk gehad en hun toestand is momenteel niet echt geweldig. Je kunt altijd elke minuut van de dag langskomen in het vaste ziekenhuis. Het spijt me jongen."
,,Nee euhm danku hoor het doorgeven." Ik hang op en kijk in schok om me heen, waarna ik snel verder ga met aankleden voordat ik de trap afren, de garage inga en een auto instap voordat ik richting het ziekenhuis rijd.

Niet veel later sta ik met pijn in mijn hart voor de bali van het ziekenhuis. ,,Kan ik je ergens mee helpen knul?''
,,Ja ik ben hier voor mijn ouders en zus.''
,,Achternaam?'' De vrouw, ze zal niet echt ouder zijn dan maximaal dertig kijkt me vanonder haar wimpers vol mascara aan terwijl ze op haar roze kauwgom kauwt. ,,Hood.''
,,Kamer tweehonderdeenenvijftig.'' Ik knik snel als bedankje voordat ik richting de trappen loop, deze op ren, hier en daar een bocht omga voordat ik voor een gesloten deur sta. Met trillende handen open ik de kamer voordat ik de kamer instap waar drie bedden staan. Aan de linkerzijde van de kamer staan twee bedden waar mijn ouders liggen en aan de rechterzijde staat een bed waar mijn zus, Mali, in ligt. Alle drie liggen ze te slapen terwijl er slangetjes in hun lichamen zitten die uitkomen bij apparaten die luid piepen. In een van de hoeken staat een stoel en ik pak deze waarna ik in het midden van de kamer ga zitten op de stoel. Mijn gezicht duw ik in mijn handen terwijl tranen geluidloos over mijn wangen lopen. Mijn gedachtens slaan op hol terwijl ik alles even naloop. Ik word wakker van een droom met Nadja, kom erachter dat ik haar super leuk vind, word gebeld door het ziekenhuis en hier zit ik dan te janken. Ik lijk wel een baby. Daarna zijn mijn gedachtens weer leeg en zit ik in complete stilte omdat ik mezelf dwing om niet te huilen. Alleen baby's huilen.

Ik weet niet hoelang ik hier nu al zit maar vaag hoor ik een deur opengaan en verwacht dat het een dokter is. Ik voel hoe iemand zijn armen om me heen slaat voordat er een kus op mijn voorhoofd word geplaatst. Wacht dat is niet iets wat dokters doen! Ik kijk op en zie Nadja's gezicht voor me. ,,Huh wat Nadja wat doe je hier?"
,,Kom net van mijn oma en zag jou hier zitten, dacht dat je misschien iemand kon gebruiken om bij uit te huilen."
,,Ik ga niet huilen, ben geen baby." Ondertussen moet ik nogsteeds mijn best doen om echt niet te gaan huilen, zeker niet nu Nadja hier is."
,,Calum doe niet zo belachelijk. Het is heel normaal om te huilen. Ik kan zien dat je al gehuild hebt en dat je op het punt staat om in tranen uit te barsten, maar je probeert je groot te houden en niet te gaan huilen. Dat is ook niet goed, daardoor blijf je er mee zitten en kom je er niet van af. Dus ga je gang huil, ik zal je daardoor niet afkeuren. Desnoods schreeuw je alles uit, maakt mij niks uit jij hebt dit nu nodig." Na haar woorden beginnen de tranen te stromen en stort ik me in haar armen. Ze maakt cirkeltjes op mijn rug met haar vingers terwijl mijn tranen zich met haar shirt vermengen. Mijn hoofd duw ik wat verder in haar nek terwijl ze maar cirkeltjes blijft maken. Ze heeft gelijk, soms heb je het nodig om te huilen en het is echt niet erg om te huilen.

Reacties: