FanFic.nl

healing in the past,

Jonathan Wolverton Randall

De boerderij was blijkbaar opgeëist door het leger als een tijdelijk hoofdkwartier. Bij gebrek aan beter zag ze hoe haar metgezel in een van de stallen werd opgesloten. Zelf werd ze een trap op gesleurd, waarna ze op een overloop uitkwamen. En dan nog precies tien stappen voor ze de deur zouden bereiken. De deur waarachter een man op haar wachtte die zelf zijn eigen mannen schrik leek aan te jagen. En Cat zelf had amper een aanknopingspunt die haar kon helpen. Het was het jaar zeventien drieënveertig. Wat wist ze in Godsnaam over dat jaar? Engeland zou wel weer in oorlog zijn met Frankrijk. Het tegendeel zou haar meer verbazen. En Engeland had natuurlijk een monarch. Waarschijnlijk een man, als je de mannen hun kijk op het 'zwakkere geslacht' bekeek. Maar wat was zijn naam nu ook al weer? Had hij een vrouw? Kinderen? Minnaressen?
Verdorie, ze wist niets. Ze wist gewoon niets over deze tijd. Had ze er het al tegen zichzelf gezegd? Ze zat stevig in de knoei. Dus besloot ze maar om over te gaan op de kennis die ze wel had. De kennis van een militair. Ze hoorde de stem van haar drilmeester alsof hij vlak naast haar stond.
'Als de vijand ooit informatie van je wil. Blijf dan zo dicht mogelijk bij de waarheid. En laat nooit je angst zien.'

Het was niet veel, maar het was haar enige kans. Toen de deur open ging voelde ze zich als een ter dood veroordeelde die naar de galg geleid werd.


Black Jack Randall zag er in ieder geval niet uit als de aardse belichaming van de duivel. De man die geconcentreerd een perkament zat te lezen, had een gemiddelde lengte, was slank, leek midden in de dertig te zijn, en had bruin haar dat hij in zo een typische staart droeg. Je zou bijna denken dat de reputatie van de man overdreven was. Jammer genoeg was Cat veel te nuchter om op het uiterlijk van iemand verder te gaan.
Toon nooit je angst en blijf dicht bij de waarheid.
Met veel moeite wist ze haar knikkende knieën onder controle te houden, en liep toen naar het bureau. Nog steeds keek de man niet op van het perkament. Wat er ook op stond, het leek hem behoorlijk te interesseren.
'Kapitein?' Vroeg een van haar begeleiders aarzelend. Verstoord keek de man op van het blad. Voor het eerst kon Cat hem recht in de ogen kijken. Meteen besefte ze waarom ogen wel eens de spiegels van de ziel werden genoemd. Die bruine poelen leken tot in het diepste van Cat te kunnen kijken. Zoekend naar dat ene zwakke punt waarmee hij haar voorgoed zou kunnen breken.
'Juist ja, onze onverwachte gaste. Wel mijne heren. Wees niet zo onbeleefd en geef haar een stoel. Dan kunnen jullie gaan.'
Bijna beleefd nam een van de mannen een stoel en gebood haar om te gaan zitten, als hij er nog eens aan gedacht had om haar boeien los te maken, ze zou hem nog bijna aardig vinden.
Toen de mannen weg waren stond Randall op en ging voor haar staan, zodat hij een goede blik op haar kon werpen.
'U moet me verontschuldigen voor uw netelige situatie. Maar in deze tijd kunnen we niet voorzichtig genoeg zijn.'
'Natuurlijk. Ik hoop dat we dit misverstand snel kunnen oplossen.' Antwoorde Cat snel, terwijl ze de vieze smaak in haar mond negeerde. Natuurlijk genoot die kerel met volle teugen van haar toestand.
'Wel we kunnen natuurlijk geen goed gesprek voeren als we elkaar niet bij naam kennen. Mijn naam is Jonathan Wolverton Randall, kapitein van zijne majesteit 's Eighth Dragoons. Met wie heb ik het genoegen?'
'Aangenaam, kapitein. Mijn naam is Catherine, Catherine Cooper.'
'Catherine Cooper.' Mijmerde hij bedachtzaam. 'Als mijn mannen goed geluisterd hebben, dan ben je wel erg ver van huis. Een volle oceaan verwijderd nog wel. Klopt dit?'
'Inderdaad. Ik was op reis samen met mijn vader en zus. We...'
'Op reis? Waarom zou uw vader zijn twee dochters op zo een gevaarlijke tocht mee nemen?'
'Omdat...Mijn moeder is enkele jaren geleden gestorven. En Schotland is haar thuisland. Na al die tijd hadden mijn zus en ik er nood aan om onze wortels te leren kennen.'
Voorzichtig richtte ze haar blik naar de man op. Proberend te voelen of hij haar al dan niet geloofde. Maar het strakke gezicht van de man verried niets.
'En ik neem aan dat uw vader u niet alleen in deze gevaarlijke plek gelaten heeft. Waar zijn hij en uw zus heen?'
'Nee dat heeft hij niet.' Zuchtte ze. 'We waren net in een dorp aangekomen. Met de naam Inverness. Daar kreeg ik ruzie met mijn zus. Mijnheer, ik vind het echt moeilijk om het toe te geven zonder schaamte maar ik ben weggelopen.'
De man leek hier even over na te denken. Bedachtzaam liep hij rond de stoel, Cat voelde dat iedere beweging die ze maakte scherp in de gaten werd gehouden.
'Uw vader moet niet echt een sterke persoonlijkheid zijn. Anders had hij zijn dochter wel wat beter in de hand gehouden.'
Daar raakte hij een gevoelige snaar. Voor het eerst keek Cat hem recht aan, haar ogen gevuld met woede.
'Hoe durft u? Mijn vader is een soldaat, net als u! Maar na mijn moeders dood was hij gebroken. Weet u eigenlijk wat dat is? Verdriet?'
Cat wist meteen dat ze hier een fout gemaakt had. Laat je nooit uitlokken om je grip op de ondervraging te verliezen. Ze hadden het er haar honderd keer ingestampt.
'U bent een dame met een temperament. Misschien had uw vader u wel mee naar hier genomen om dat hij de schande van uw gedrag niet meer aan kon.'
Cat beet haar kaken bijna kapot maar slaagde er in om haar gedachten voor zich te houden.
'Maar dit terzijde, het verklaard nog altijd niet waarom u gevonden werd in de aanwezigheid van een Schotse rebel. Een rebel waartegen u verklaarde dat u geen Engelse was.'
Cat besefte dat ze met haar volgende antwoord haar voormalige kompaan wel eens dieper in de problemen kon brengen. Maar als je zelf wou overleven, dan was medeleven een luxe die je jezelf niet kon toestaan. Bovendien zat die kerel al tot over zijn oren in de stront. Cat hield zichzelf voor dat ze met haar woorden zijn vreselijke situatie niet erger kon maken.
'Dwaas als ik was, liep ik recht in de armen van die barbaar. Hij stond op het punt me mee te nemen naar waar zijn hol ook is. Daar zou hij die vuile Sassenach wel een lesje leren.'
'En toen kwamen mijn mannen op het toneel. Als je je situatie had uitgelegd dan zouden die je zeker geholpen hebben.'
'Weet ik. Maar ik was zo bang, en toen schoten uw mannen. Nu snap ik natuurlijk dat het op die Schot bedoeld was, maar op dat moment dacht ik dat ze ook op mij aan het richten waren.'
De man leek over haar woorden na te denken. Het leek ijdele hoop, maar Cat dacht dat de scherpe trekken aan het verzachten waren.
'En ik heb inderdaad gezegd dat ik mezelf niet als Engelse beschouw. Maar ik zag ook dat hij me vooral haatte omdat ik een Sassenach was. Daarom dacht ik dat hij milder zou zijn als ik hem dit voorloog. Niet erg patriottisch, weet ik. Maar wat verwacht u van een zwak meisje?'
'Niet veel. Inderdaad. Nou, misschien bent u inderdaad wat u verteld. Een ongehoorzame dochter, maar verder een slachtoffer.'
Even voelde Cat een sprankje hoop opflakkeren. De man nam haar arm voorzichtig beet en hielp haar recht staan.
'Misschien is het beter dat we u gewoon terug brengen naar uw vader.'
'Daar zou ik u erg dankbaar voor zijn.' Antwoorde Cat, nu duidelijk opgelucht.
'Alleen...Ik vrees dat ik geen woord van uw verhaal geloof!'
Voor Cat besefte wat er gebeurde, plantte de man een vuist in haar maag.

Reacties: