FanFic.nl

Een nieuw begin of zo iets!

Geslagen

De volgende morgen stapte Baelfire rond een uur of half negen het schoolplein op. De hele weg naar school had hem moeite gekost, omdat zijn spieren behoorlijk pijn deden. De klappen van Gus hadden zo hun sporen achterlaten. Hij de gehele nacht op zijn buik moet liggen, omdat zijn rug te veel pijn deed om op de kunnen liggen. En op zijn zij had het ook niet erg aangenaam gelegen. Maar Gus van niet zijn grootste zorg op dit moment. Over de confrontatie met Gus maakte zich om vier uur wil weer zorgen. Zijn zorgen waren nu gericht op Denzel, Jason en James. Want wat zouden zij er van vinden dat het kistje niet had afgeleverd. Dat hij gisteren niet terug was gekomen. Lang hoefde daar niet over te peinzen, want zijn vragen werden al gauw beantwoord door Denzel die aankwam lopen en een gezicht had dat op onweer stond.
'Waar bleef je gisteren!' snauwde hij zijn stem klonk zo woedend dat Bealfire er bang van werd en niets ander kon dan zwijgen.
'Nou, komt er nog wat van!'
'Ik....ik ehum...' stamelde Bealfire. Hij durfde Denzel gewoon niet te zeggen wat de vorige dag in de loods was gebeurd. Want het kwam sowieso heel stom over om niet te weten waar je vader werkte. Ook was die je adoptievader.
'Wat ik? Sorry hoor Neal, maar ik heb niet te hele dag de tijd. Geef antwoord op mijn vraag: Waar bleef je gisteren?' terwijl hij dit zei spuugde hij Baelfire expres in het gezicht. Bealfire veegde de druppels speeksel weg met de mouw van zijn trui.
'Ik ben gesnapt oké. Blijkbaar werkt mijn adoptievader daar. Ik praat niet zo veel met hem. Dus ik wist niet dat hij daar werkte. Hij heeft me thuis gebracht en daar moest ik voor straf de hele dag zitten'
'En het kistje?'
'Dat heb ik niet kunnen vinden.'
'Lekker dan!' riep Denzel. 'Dat is echt niet tof Neal.'
'Sorry'
'Niets sorry. Je had gewoon dat kistje mee moeten brengen'
'Wat is zo bijzonder aan een ijzerkistje'
'Dat ga ik jou niet vertellen. Echt Neal we dachten aan jou een goede te hebben. We dachten echt dat we eindelijk iemand hadden gevonden. Die goed kon stelen. Maar je bent al net zo slecht als je voorgangers. Misschien zelfs wel slechter. Jason! James!' schreeuwde hij. Meteen kwamen de andere jongens aan gerend.
'Neal, heeft het kistje niet' zei Denzel.
'Wat!' schreeuwde Jason. 'Eikel, hoe kun je'
'Zijn vader heeft hem gesnapt' zei Denzel.
'Adoptievader' zei Baelfire.
' Ook best.' snauwde James. ' maar dat is nog geen reden om het kistje niet hebben'
'Sorry,' herhaalde Baelfire.
'Niks sorry, ' zei Jason. Waarna hij Baelfire een klap tegen zijn neus gaf. De jongen voelde een helse pijn toen zijn neus brak en niet veel later heftig begon te bloeden.
'Zo dat krijg je er van' zei Denzel terwijl hij en zijn vrienden hem, al bloeden achterlieten.
Baelfires handen waren inmiddels rood van het bloed en ook zijn nieuwe groene trui kleurde hier en daar behoorlijk rood. Zijn neus deed zo'n pijn dat hij er duizelig van werd. Ik moet naar huis, dacht hij. Hij kneep zijn neus dicht en verliet het schoolplein. Zo nu en dan moest hij zich aan de hoge lichtgevende palen – waarvan hij nu wist dat ze lantarenpalen heten – vast grijpen om te te vallen. Zo duizelig was hij inmiddels. Bij het huis aangekomen slaagde hij er nog net in om op de bel te druk, voor hij flauw viel. En op de grond belandde.

Hij werd wakker op een behandelbed. Hij voelde iets drukken op zijn neus. Hij bracht zijn vingers naar zijn neus en voelde die er een soort rubberachtige op zijn neus geplakt was.
'Je hebt je neus gebroken.' zei Mary, die met de huisarts binnen kwam. 'Je lag voor de deur en je bloede heel erg veel. Ik dacht ik ga maar met hem naar de dokter en dat was een slimme zet'
'Weet ik' zei Baelfire. 'Ik ben niet te hele tijd weg geweest. Ik heb gemerkt dat in de auto zaten en dat we hier naar binnen gingen. En daarbij ik voelde hem gewoon breken.'
'Maar is dat gebeurd?'
'Ik ben gestruikeld en kwam met mijn gezicht op de stoeprand terecht.' loog hij.
'Wees in het vervolg wat voorzichtiger en houd te brace tenminste drie weken om je neus.'
Bealfire Knikte.

Er gingen weken, maanden voorbij. Er ging een jaar voorbij.
Een jaar waarin Denzel, Jason en James hem het leven zuur maakte. En waarin ook Gustaaf de nodig klappen uitdeelde. Hij durfde Mary niets te zeggen. Omdat zij de enige in de hele wereld was die om hem leek te geven. En dus sleepte hij zich door iedere dag heen. Toen hij op een dag weer met een blauw en bloed gezicht thuis was gekomen. Was Mary naar school gegaan en had daar met leraren gesproken, zo waren ze er achter gekomen dat Denzel, Jason en James de boosdoeners waren. Ze werden van school gestuurd. Hiermee werd het voor Baelfire weer leuk om naar school te gaan. Maar thuis wachtte Gustaaf op hem.
Gustaaf pakte hem beet en duwde hem ruw om waardoor hij met zijn rug op de onderste treden van de trap terecht kwam. En het uit gilde van de pijn. Gustaaf trapte hem in zijn maag en vervloekte hem met woorden, die hij het liefste meteen weer vergat. Hij werd meerdere malen in zijn gezicht geslagen. En moest keer op keer smoes verzinnen om Mary op haar gemak te stellen. Maar Mary merkte al gauw dat de wonden van haar zoon er niet minder op werden, nu die vervelende jongens van school of waren, er moest iemand anders zijn die hem pijn deed. Maar wie? Ze had Neal, er dikwijls om gevraagd, maar zoon weigerde er ook maar iets over te zeggen. Misschien heel misschien was Gus de boosdoener. Nee, dat kon niet Gus mocht de jongen niet. Maar hem pijn doen? Nee, dat had Gus niet in zich.

Reacties: