FanFic.nl

Vrienden? <-- cyclus 1 afgerond

23

- twee weken later -
Milou:
Te midden van de nacht werd ik wakker. Een vlaag van misselijk stak op en binnen twee tellen was ik naar het toilet gerend. Voor mijn gevoel kotste ik de longen weer uit mijn lijf en trillend bleef ik bij de wc pot zitten. Zo af toe staken zulke vlagen de kop weer op. Soms in combinatie met flauwtes. Ik vervloekte mezelf en en spoelde het toilet door.
'Milou, gaat alles goed?' Mijn moeder klonk slaperig aan de andere kant van de badkamerdeur.
'Ja, niks aan de hand.' Antwoordde ik terug terwijl ik mijn hoofd tegen de wandtegels achter me liet vallen. De kou van de tegels voelde welkom.
'Zeker weten? Je weet het hè?' Ik rolde met mijn ogen.
'Het is oké. Misschien kwam het door de lunch. school had alleen maar fast food.' Ik hoorde mijn moeder gapen aan de andere kant van de deur. Het duurde even voordat ik haar voetstappen richting haar kamer hoorde gaan en langzaam hees ik mezelf overeind. Na mijn mond goed gespoeld te hebben vertrok ik weer naar mijn kamer. Totaal uitgeput viel ik weer terug in slaap.

'Wakker worden!' Met een schok kwam ik overeind toen een massief gewicht op me neer plofte. Tom en Bill waren mijn kamer binnen gerend en boven op mijn bed gesprongen dat nu gevaarlijk kraakte.
'Dat mijn ouders jullie nog gewoon binnen laten.' mopperde ik terwijl ik in mijn ogen wreef.
'Goh, dat mag wel om twee uur.' Verschrikt keek ik op.
'Twee uur?! Dat ga je niet menen!' Bill hield de tijd op zijn telefoon voor mijn neus.
'Wel dus. schiet op, dan rijden we naar Hamburg. We moeten shoppen.' Ik liet me mijn bed uit trekken en gewillig naar mijn kledingkast duwen.
'Waarom? Ik heb toch nog kleding?' Mompelde ik terwijl ik willekeurige kledingstukken van Bill aan nam.
'We moeten vanavond uit eten met een paar piefen van Sony BMG. Je ouders en jij gaan mee.' Tom lag nu op mijn bed naar het plafond te staren. Ik keek Bill aan.
'We worden verwacht in een luxe restaurant om te dineren met David en nog wat directeuren. David wilde de demo vieren. We mochten aanhang mee nemen.' Ik geeuwde en rekte me uitgebreid uit.
'En dit heeft te maken met shoppen?' Bill knikte hevig.
'Nette kleding uitzoeken!'

Uren. Uren hadden we gewinkeld. Tom was na een kwartier al verveeld en ik trok het inmiddels ook niet meer. Bill kletste nog vrolijk door en trok ons verscheidende winkels in. Tom had al besloten om dezelfde kleding aan te trekken als op het schoolgala. Goed genoeg vond hij. Ik had me daar bij willen aansluiten, maar Bill wilde daar niets van weten. Hij had zelf een lang, zwart, gescheurd shirt gekocht met daar over heen een colbertje. Weet je hoe moeilijk het is om een passend colbert te vinden voor het postuur van Bill?! Daar waren we de meeste tijd tot nu toe aan kwijt geweest.
We waren al zeker vijf winkels in geweest voor een jurk. Ik vond alles prima. Zelf de knalroze jurk die Tom voor de grap had aangewezen had ik best gevonden. Ik voelde me zo ongemakkelijk in die lange jurken!

'Bill, ik ben het echt zat. Kunnen we niet gewoon iets kopen en wegwezen? Ik draag zoiets toch maar één keer.' Jammerde ik toen ik de zoveelste jurk uit trok in het pashokje.
'Nee, ik wil de perfecte jurk voor je vinden!' Ik zuchtte diep en pakte een volgende jurk van het rek.
'Bill, ik ben te klein voor die lange dingen.' Ik stapte naar buiten met de, voor mijn gevoel, zoveelste clowns outfit.
'Volgens mij vindt hij het gewoon leuk om je in een jurk te zien.' Zei Tom die met een hand over zijn gezicht wreef. Bill sloeg zijn broer en kleurde rood.
'Natuurlijk is dat leuk. Ze is in iedere jurk even prachtig!' Ook ik liep rood aan en draaide me weer naar het kleedhokje toe.
'Er moet er één zijn!' riep Bill gefrustreerd. Ik hoorde Tom diep zuchten.
'Die dan?' Hoorde ik waarna een vrolijke kreet volgde.
'Perfect! ja!' Ik kreeg weer een jurk in mijn handen geduwd en trok deze zonder morren aan.
Dit was een korte jurk. Een die er voor zorgde dat ik niet verzoop in de jurk. De boezem was helaas te groot en onzeker hield ik de jurk aan de voorkant vast.
'Te groot.' Zei ik waarna ik naar buiten stapte. Bill keek beteuterd en Tom floot.
'Zo zonde! Dit had hem kunnen zijn! Het past geweldig bij je!'
De jurk bestond uit een witte, zachte stof met zwart kant langs de randen. Op de achterkant liep een vlechtwerk wat ik nu al op zijn strakste had getrokken. mijn boezem was helaas te klein om de voorkant goed op te vullen waardoor de voorkant te los zat. De jurk liep tot mijn knieën en wapperde rond mijn benen bij iedere stap die ik zette. Eigenlijk baalde ik dat de enige jurk waar ik zelf enthousiast over was, niet paste. Daarnaast hing er een prijskaartje aan wat ik van mijn leven lang niet wilde betalen voor een jurk. Helaas ging ook dit exemplaar op de stapel van afgekeurde producten.

Eenmaal thuis aangekomen trok ik een net jasje uit mijn kast en combineerde deze met een zwart overhemd en een zwarte broek. Goed genoeg, vond ik zelf.

We werden in de avond opgehaald door wederom dezelfde chauffeur van de jongens. In het restaurant waren Georg, Gustav en hun ouders ook aanwezig en begroette we David en verschillende andere mensen. We moesten aan een lange tafel plaats nemen en er werd getoost. Getoost op de jongens.

De hele avond moesten de jongens praten over hun muziek en de toekomst. Ik verveelde me te pletter en voelde een bemoedigend kneepje van Bill zijn hand die de mijne onder tafel vast hield. De avond vorderde en pas laat arriveerde we weer thuis.

Bill:
Op een zondag avond kregen we bezoek van David en een andere lange man. Milou, Tom en ik lagen languit op de woonkamervloer te kletsen toen de twee mannen binnen kwamen en snel krabbelde we overeind.
'Jongens, ik wil jullie graag voorstellen aan Jack Smits van Universal studios.' De lange man stak zijn hand uit en begroette ons.
'Ik zou graag met jullie in gesprek willen over het volgende.' Mam kwam binnen met koffie en thee en we gingen aan de keukentafel zitten.
'Ik heb bijgehouden wat jullie vooruitgang is de laatste tijd en ik ben hier om jullie een aanbod te doen.' Kwam meneer Smits gelijk ter zake. Ik ging wat rechter op zitten en keek David aan.
'Universal studios zou jullie graag een platencontract willen aanbieden.' Viel de man met de deur in huis. De woorden moesten tot me doordringen en mijn moeder begon te klappen.
'Meent u dit?!' De heer Smits knikte.
'We zijn vanmiddag al langs jullie bandgenoten geweest. Zij waren enthousiast, maar lieten de beslissing ook aan jullie over. Zij wilde samen beslissen.' David haalde een telefoon tevoorschijn en toetste een nummer in. Binnen enkele seconden konden we Georg en Gustav aan de andere kant van de lijn horen.
'Een echt platencontract! wat vinden jullie?' riep Tom door de telefoon heen. Aan de andere kant kwamen er goedkeurende geluiden. Meneer Smits keek me aan en stak vragend zijn hand uit.
'Begrijp ik dat wij hier een deal kunnen sluiten?' Vroeg hij terwijl hij mij aan keek. David knikte bemoedigend.
'Jullie blijven onder begeleiding van Sony BMG, maar wij zijn jullie contractgever als jullie akkoord gaan. Jullie mogen het contract nog zorgvuldig doorlezen voordat er een officiële afspraak is. Ik pakte de hand van meneer Smits aan en mijn ouders glunderde. Milou legde stilletjes een hand op mijn schouder en gaf me een bemoedigend kneepje. Dit ging allemaal zo snel...

'Dan kunnen we plannen gaan maken voor de tour.' Zei David. Mijn ogen veerde op.
'Ja, en we zullen afspraken met jullie school moeten maken om privé educatie te kunnen volgen.' Ik knipperde een paar keer met mijn ogen.
'Een tour? Moeten we stoppen met school?!' Tom was overeind geschoten. David gebaarde hem te gaan zitten en wendde zich tot onze ouders.
'Als we hier werk van willen maken, dan zijn dit wel stappen die ondernomen moeten worden.' Gordon knikte bedachtzaam.
'Wij volgen wat onze zoons willen doen.' Zei mam resoluut. Mijn geluk kon haast niet op! Een ware tour! Toen keek ik naast me en zag Milou voorzichtig glimlachen. Een schok ging door me heen. Milou zou niet mee kunnen. Ze zou alleen achter blijven op school. Tom keek ook naar Milou. Die verbrede haar glimlach en ontweek mijn blik.
'Ga er voor!' Zei ze op rustige toon. Ik probeerde haar hand te pakken, maar die trok ze weg.
'Bill, dit is jullie droom. Maak je geen zorgen over mij. Ik red me makkelijk.' Tom stond op en gaf haar een knuffel.
'Je bent te lief.' Zei hij. Vanuit de telefoon klonk instemmend geluid. Ik keek haar nu recht in haar ogen aan. Er stond vastberadenheid in haar ogen en ze tolereerde geen nee.
'Ik ben een sterke meid.' Glimlachte ze me toe. Mijn eigen gevoel was op dit moment zo gespleten.

Nadat David en meneer Smits waren vertrokken, hadden onze ouders een vreugdedansje in de kamer gedaan met ons. Tom had Milou en mij naar de kamerdeur gesluisd terwijl hij opgewekt met onze ouders bleef praten. Ik nam Milou mee naar onze kamer waar we elkaar om de hals vlogen. Er kwamen tranen van geluk en verdriet naar boven. Ik wist wat ze wilde zeggen, maar wilde het niet accepteren of horen. Nog nooit eerder had ik moeten huilen in het bijzijn van een ander dan mijn eigen familie en hier, met dit meisje, deelde ik tranen.
'Ik wil je niet tegenhouden in je droom.' kwam er krakend uit haar keel. Ik schudde mijn hoofd en begroef mijn hoofd verder in haar nek. ze trok me daar vandaag en hield me bij mijn schouders vast. Haar betraande, rode ogen keken me bloedserieus aan.
'Jij gaat je uiterste geven. Je gaat de wereld veroveren en dat doe je met alle plezier die je maar kunt hebben. Je mag nergens spijt van krijgen. Al helemaal niet van mij.' Ik wilde van nee schudden, maar ze rammelde me door elkaar.
'Hoor je me, Bill? Dit is niet het einde. Jullie zijn niet van de aardbodem verdwenen. Ik blijf altijd bij jullie.' Ze pakte haar kettinkje en hield die voor mijn neus. Ik veegde mijn tranen weg en knikte. Dit was niet het einde van de wereld. Al voelde het wel zo. Dit was pas het begin. We vielen weer in een omhelzing en ik klemde haar stevig tegen me aan.
'Het is uit Bill.' Fluisterde ze in mijn oor. Ik kon niets meer doen dan knikken. Dromen komen niet uit zonder prijzen die betaald moeten worden.

-
Tom:
acht uur en wij zitten aan de koffie. Althans, de ouders en Bill. Ik en Milou aan de fris. Ik snap nog steeds niet wat Bill nou zo lekker aan dat spul vind. Als het om energiedrank gaat begrijp ik hem maar om koffie? Totaal niet!
ik heb mijn stuk taart al op en Bill is al op de helft. Milou zit maar een beetje met haar taart te prieken. ‘lust je het niet?’ vraag ik en Milou komt uit haar gedachtes vandaan. ‘nee, dat is het niet hoor. Gewoon niet zoveel honger nog.’ De toon waarmee ze het zegt vind ik al niet helemaal kloppen. Het is zo een typische meidentoon. Een toon waarmee ze wel zeggen dat er niets is maar er wel degelijk iets is. Ik vraag het later wel aan haar. Eigenlijk hoort Bill dat te doen. Het is zijn vriendinnetje. Alhoewel ik dat ook niet meer zeker weet. Wanneer heb ik die twee nou voor het laatst nog echt intiem gezien? Bijna drie weken niet meer heb ik het idee. Raar eigenlijk…
Bill stoot tegen me aan. ‘mooie neus heb je.”hé wat?’ vraag ik verbaasd. Milou begint te giechelen mar zodra ik haar aankijk probeert ze zich in te houden. Snel pak ik het dichtstbijzijnde spiegeltje wat ik kan vinden en bekijk het evenbeeld. Ja, ik heb nu een prachtige neus… een vol met slagroom en een chocolaatje erop. Ik kijk Bill en Milou aan die beide zenuwachtig weg proberen te kijken en hun lachen in houden. ‘goh wat zijn we weer leuk! Ik pak jullie terug hoor!’ zeg ik en haal mijn vinger door het slagroom taartje van Milou. Ik werp mijn vinger naar voren en een dikke klodder slagroom komt op het voorhoofd van Milou. Bill houd het bijna niet maar ook hij heeft snel een vinger slagroom en cake op zijn gezicht en proest het nu uit. Simone kijkt op en begint te lachen als ze ons ziet. ‘taart is er om te eten jongens! Niet om mee te gooien als vijf jarige!’ de vader van Milou kijkt nu ook naar ons en begint te grijnzen. ‘fotomoment!’ roept hij en zijn digitale camera is al aan het flitsen. Wij kunnen alleen maar lachen en hopen dat we een beetje snel uit onze slappe lach kunnen komen voordat er ademnood komt.

Om twee uur komt een busje voor rijden waar mama, Gordon, Bill en ik in moeten stappen. De ouders van Milou en zijzelf zwaaien ons nog uit en vervolgens richt ik me op de langskomende dingen vanuit het raam. Mama is in gesprek geraakt met Kharm. De jongen, of eigenlijk meer man, die ons ook had gehaald en gebracht toen we naar de shoot in Wolfsburg moesten. Gordon is intussen aan het proberen om Bill kalm te krijgen die zenuwen teveel heeft en bijna depri word. ‘ja maar wat nu als het helemaal niets is dat contract! Of dat ze ons toch niet goed vinden!’ Gordon geeft Bill een tik tegen zijn achterhoofd. ‘niet zo paniekerig Bill! Als het contract niets is dan valt daar nog over te onderhandelen. En ze bieden echt niet zomaar een contract aan tenzij ze wat met jullie kunnen dus relax een beetje. Een gespannen binnenkomst maakt niks goed.’ Die twee kibbelen zo weer verder en ik zak een beetje weg in een roes. De bomen die voorbij razen en het wegdek wat voorbij vliegt. Dat is het enige wat ik zie op de weerspiegeling van het glas na dan. Ik probeer mijn hoofd lekker leeg te maken. Als ik te gespannen ben lukt er toch niets.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.