FanFic.nl

healing in the past,

a woman's honor

Alle lucht leek uit haar longen te ontsnappen. Omdat ze haar handen niet vrij had kon ze de val niet breken, dus viel ze nog eens extra hard op de grond.
Voor enkele ogenblikken zag ze zwart voor haar ogen, toen de mist eindelijk weer optrok zag ze dat Randall wijdbeens over haar stond.
'Vrouwen.' Mompelde hij, duidelijk vol walging. 'Altijd denken ze dat ze een man te slim af kunnen zijn. Wanneer gaan ze nu eens door hebben dat ze te zwak zijn?'
De feministe in Cat schreeuwde het uit van verontwaardiging, zelf slaagde ze er maar net in een zacht gepiep te uiten.
'Maar het word maar eens tijd dat we ter zaken komen. Nu wil ik weten wat jouw plannen zijn. En daarmee bedoel ik niet die idiote leugens waarvan je dacht dat ze zou slikken. Ik wil de waarheid.'
In die tijd had Cat haar gedachten weer op orde weten te krijgen.
'Ik verzeker het u. Ik heb u de hele waarheid verteld. Waarom zou ik mijn eigen leven riskeren om tegen u te liegen?'
Haar stem klonk dapperder dan ze zich voelde. Een toon die de man duidelijk niet aanstond. Zonder waarschuwing duwde hij de hak van zijn schoen in haar keel. Ze probeerde te protesteren maar het gebrek aan zuurstof en de pijn van de klap deden haar weer duizelen.
'We beginnen maar opnieuw. Wat is jouw naam?'
'Die weet u.' Kraste Cat. Een antwoord dat beloond werd met nog meer druk op haar keel.
'Fout antwoord. Maar weet je, doet er op dit moment niet toe. Vertel me eerder eens wat jouw relatie is met mevrouw Claire Beauchamp.'
Ondanks de pijn voelde Cat ook verbazing.
'Wie?' Wist ze er met veel moeite uit de brengen.'
'Claire Beauchamp. Eind de twintig. Engelse met zwart krullend haar. Misschien zegt die beschrijving je meer. Het kan natuurlijk zijn dat jullie elkaars echte naam niet kennen.'
'Waar hou je me voor? Een spion? Dan heb je de verkeerde voor je. Ik weet niet wat die Claire in haar schild voert, maar ik ken haar niet.'
Wanhopig probeerde Cat iets te verzinnen. Maar het gebrek aan zuurstof hadden haar hersenen lam gelegd. Wie was die Claire, en waarom was deze sadist er van overtuigd dat ze elkaar zouden kennen?
Net voor ze dreigde te stikken nam de man zijn voet weg. Maar tijd om adem te halen kreeg ze niet, want die zelfde voet trakteerde haar hele lichaam nu op een regen van schoppen. Een pijn die met geen woorden te beschrijven was schoot door haar hele lichaam. Maar ze weigerde om te gillen. Ook al koste het al haar wilskracht, en moest ze als het nodig was haar tong afbijten. Haar belager zou het genot van haar angst niet kennen. Dit voornemen werkte op de man, als op olie op vuur. Hij greep haar bij de haren, en trok haar naar boven. Cat was gedwongen zijn pad te volgen, en uiteindelijk gooide hij haar tegen zijn bureau.
'Je mag zo sterk doen als je wilt, meisje. Ik zal mijn antwoorden krijgen. En als ik klaar met je ben, dan zal je smeken om genade.'
Net op dat moment werd er op de deur geklopt.
'Wat?' Riep Randall woedend. De deur ging aarzelend open, en een jonge officier stak zijn hoofd binnen.
'Meneer,' Stamelde hij, duidelijk zenuwachtig. 'Het spijt me dat ik u moet storen, maar dit rapport moet u echt lezen en goedkeuren.'
Even leek het er op dat Randall de jongen ter plekke zou neerschieten, maar uiteindelijk nam hij het perkament aan en begon het te lezen. Waarbij hij Cat enkele ogenblikken van rust gaf. Nu pas kon ze aan zichzelf toegeven hoe veel pijn haar lichaam wel niet deed. Ze had echt al haar kracht en wil nodig om niet flauw te vallen. Dit was nu wel het laatste dat ze kon gebruiken. Ze moest hier weg zien te komen. Maar hoe was ze van plan dat te bereiken? Alleen, zonder hulp, met haar handen nog steeds op de rug gebonden? Voorzichtig sloeg ze een blik op haar boeien. Een sterk en degelijk touw, vastgeknoopt door iemand die er duidelijk verstand van had. Nee, die zou ze nooit los krijgen, tenzij ze....
Het idee sloeg in op Cat als een sloophamer. Koortsachtig wurmde ze een hand in haar achterzak, diep genoeg tot ze het vertrouwde gevoel van de stiletto voelde. Dat ze die niet hadden af genomen? Hadden ze het niet herkend? Hadden ze dan nooit geleerd om een gevangene alles af te pakken? In ieder geval, lang leve idiote roodjassen. Het lemmet schoot naar buiten, voorzichtig zocht ze naar het touw, terwijl haar blik gefixeerd bleef op Randall en de jongen. Het lemmet vond touw en koortsachtig begon ze te snijden. Gefrustreerd voelde ze meteen dat het touw nog sterker was dan ze dacht. Het zou haar meer dan enkele ogenblikken kosten zichzelf te bevrijden. En ze besefte maar al te goed dat ze zoveel tijd niet had. Randall leek al op het einde te zijn van de tekst. Hij gromde iets tegen de jongen, en wou hem al weer naar buiten sturen.
'Meneer, u vergeet het te tekenen.'
'Goed zo, jongen.' Mompelde Cat terwijl ze verder ging. Ze voelde het mes langzaam door een stuk gaan, maar dit was nog niet genoeg om het hele touw te laten breken. Randall liep kwaad naar het bureau, wat Cat dwong om haar werk even te staken. Hij leek duidelijk ongeduldig te zijn om met haar verder te gaan. Hij tekende het perkament zo hard dat hij bijna door het perkament zat.
'Hier!' Riep hij bars terwijl hij het document weer in de handen van de jongen duwde. 'En nu wil ik door niets of niemand weer gestoord worden. Heb je me verstaan? Wat er ook gebeurt, of wat je ook hoort. Niemand zet een voet in deze kamer.'
'Ja, meneer.' Zei de jongen snel. Net voor hij de kamer verliet sloeg hij nog een blik op Cat. Ze kon iets in zijn ogen onderscheiden dat op medelijden leek. En toen trok hij de deur achter zich dicht, veel te vroeg voor Cat, die nog niet aan de helft van haar werk zat.
'Tot zo ver de afleiding.' Zei Randall, duidelijk in een beter humeur. Cat voelde alleen maar de bittere smaak van een kans die aan haar neus voorbij ging. Even twijfelde ze of ze de stiletto als een wapen kon gebruiken. Maar in haar toestand zou de man haar al overmeesterd hebben, nog voor ze hem maar een kras kon aanbrengen. Haastig legde ze het wapen op tafel, tussen alle andere spullen viel het daar tenminste niet meteen op.
'Waar waren we ook al weer? O juist ja, ik had je net belooft dat ik je zou laten smeken voor je leven. Tijd om daar werk van te maken.'
Wat had hij in gedachten. Cat dacht dat dienst doen als die kerel zijn persoonlijke voetbal het ergste was wat er was. Maar al gauw besefte ze dat de man op het gebied van lichamelijke en geestelijke mishandeling een ware kunstenaar was. Het bloed in haar aderen bevroor bijna toen hij de knop van haar broek open deed en die met veel moeite naar beneden deed.
'Draai je om.' Fluisterde hij bijna. Op de een of andere manier joeg dat haar meer angst aan dan dat hij geroepen zou hebben.
'Ik sta hier goed. 'Antwoorde ze zo dapper mogelijk. Een antwoord dat de man natuurlijk niet aanstond. Weer greep hij haar bij het haar, draaide op die manier haar hoofd zodanig dat haar lichaam gedwongen was mee te gaan.
'Heb je het nu nog niet door, vuile slet? Jij hebt hier niets te zeggen, mijn wil is wet hier.' Fluisterde hij nog steeds, met zijn ene hand hield hij Cat haar hoofd tegen het bureau, terwijl hij met zijn andere hand zijn eigen broek naar beneden deed. Dat was het dan, dit monster zou haar breken met de ultieme vernedering die een man een vrouw kon aandoen. Cat voelde haar tanden die wouden gaan klapperen. Met veel moeite wist ze dit tegen te gaan. Als ze dan toch ten onder zou gaan aan dit beest, dan zou het met waardigheid zijn.

Reacties: