FanFic.nl

A Stellar Monument to Loneliness [Stand Alones]

Een beknopte geschiedenis

In de jaren na het ondertekenen van het Intergalactische Vredesverdrag kende de Verenigde Republiek een vredevolle en productieve tijd. De planeten werkten samen aan het herbouwen van de voornaamste havensteden en laboratoria; onderzoek en vooruitgang werden weer topprioriteit. De ruimtevaart werd aan banden gelegd.
Deze tijd van voorspoed eindigde abrupt toen, in 186 na Aang, universumwijd befaamde piloot en kapitein Korra Kesuk het hoofdkwartier van Sato Inc., Toekomstindustrie opblies, een aanslag waarbij presidentskandidate en vooraanstaand wetenschapster Asami Sato om het leven kwam.


Korra had zich nog nooit zó verveeld aan boord van haar eigen ruimteschip. Ze vervoerde een belangrijke lading en normaal gezien kwam daar dan de nodige spanning bij kijken. Dat tochtje, want meer kon het niet genoemd worden, was noch een race tegen de klok, noch een race tegen overvallers. Niemand had zelfs geprobéérd om de Avatar II aan te vallen.
Ondanks het Vredesverdrag lag er altijd gevaar op de loer. Buiten de centrale planeten waren piraterij en misdaad nog steeds troef.
Uiteraard maakte Korra zich er een beetje zorgen om, maar het was vooral heel saai.
Haar dagen waren in tijden niet meer zo rustig geweest. Toen Bolin uit zijn cabine gerold kwam om het stuur weer over te nemen, kon ze hem daarom maar weinig vertellen.
“Wat bedoel je, ‘er is niets gebeurd’?” vroeg hij, terwijl hij in zijn warrige, ongekamde haar krabde. Hij had zich overduidelijk gehaast: de rits van zijn broek had hij nog niet dichtgedaan en zijn trui zat verkeerd om. “Helemaal niets?”
“Helemaal niets,” beaamde Korra. Ze drukte een knopje in om licht door het ruimteschip heen te jagen en hees zich uit de stoel waarin ze zich immer nog veel kleiner voelde dan ze was. Het leer had zich naar Bolins lichaam gevormd en hij was nu eenmaal groter en breder. Hij was dan ook een verdomde mens van de Aarde, waar ze het volk blijkbaar groot schiepen.
Met haar één meter dertig kon Korra daar niet tegenop, maar haar staart was tien keer zo sterk als alle twee van Bolins armen, dus voelde ze zich er niet al te erg om.
Ze wilde net gebruik maken van de rustige ochtend om Meelo, Ikki en Jinora eindelijk verder te onderwijzen in het onderhoud van ruimteschepen en het besturen ervan (Meelo droomde toen namelijk nog om ooit ook piloot te worden en geaccepteerd te worden op de Academie) toen hun belangrijke lading de commandobrug binnenstapte.
Asami Sato was een wonderlijke verschijning. Alleen al voor die enorme, mooie ogen zou Korra haar toegelaten hebben op haar schip, maar de zak gouden munten was ook niet mis. Ze droeg een satijnen nachtjapon, volgens Bolin een kimono waar een Aardse cultuur om bekend stond, en had haar glanzende, zwarte haar opgestoken met glinsterende spelden. Wetenschapster, ingenieur, zakenvrouw, recordhoudster en presidentskandidate. En zonder meer het saaiste baantje dat Korra en haar team ooit hadden aangenomen.
Ze kon niet wachten om van haar af te zijn.


Over de motieven en het beoogde eindresultaat van Kesuk weten we weinig. Wel bleek dat ze altijd problemen heeft gehad met autoriteiten en regels. Na op uitzonderlijk jonge leeftijd toegelaten te zijn op de Academie voor Ruimtevaart en Interplanetaire Diplomatiek in Republicasia werd ze er na twee jaar al tijdelijk geschorst. Wegens exceptioneel talent en het tonen van oprecht berouw over haar daden kreeg ze een tweede kans, waarvan ze gebruik maakte om met hoogste onderscheiding haar diploma en vliegvergunning te behalen.
Tot de aanslag zouden er geen klachten meer tegen haar worden neergelegd, maar na het bombardement van het landgoed van Sato werden, al dan niet anoniem, massaal bekentenissen ingestuurd over gevechten, kapingen en berovingen die Kesuk georganiseerd en gepleegd zou hebben terwijl ze onder de vlag van de Verenigde Republiek vloog.
Uit alles blijkt: Korra Kesuk was een op-en-top piraat.


“Ik heb je nodig,” stak de vrouw meteen van wal.
Korra haalde haar wenkbrauwen op en bekeek de wetenschapster inschattend. Grinnikend antwoordde ze uiteindelijk: “Je bent m’n type niet,” ondanks dat het een leugen was.
Asami leek niet uit het lood geslagen te zijn en ging kalm verder: “Ik wil dat je mijn huis opblaast.”
Het schip schommelde wild toen Bolin zich met een ruk omdraaide. “Wat?” Dat was precies wat Korra ook had willen zeggen, dus fronste ze alleen maar, haar lippen een strakke, dunne lijn.
“Ik weet hoe vreemd dat klinkt.”
“Oh, echt? En toch vraag je het? Een hele week zien we je hier nauwelijks en dan nu-”
“Ik wist niet of ik jullie kon vertrouwen. Mijn vader is al maanden op zoek naar me.”
Dat snoerde Korra de mond weer. Ze vouwde haar armen over elkaar en ging tegen de metalen wand aanleunen, om relaxter over te komen dan ze was. Verwarring, ongeloof en enthousiasme streden om voorrang; het was niet elke dag dat een multimiljonair voorstelde haar villa met de grond gelijk te maken.
“Je krijgt vijf minuten om het uit te leggen. Dan kan je terug naar je cabine en zie ik je niet meer tot we je in Republicasia afzetten.”
Uitleggen deed ze. Over hoe haar vader, Hiroshi, en zijn partij, de Gelijkaardigen, haar in hun macht hadden; ze was niet meer dan een pion in hun politieke schaakspel. Ze zouden haar gebruiken om de periferische gebieden nog meer aan hun lot over te laten, de rijkdom van de centrale planeten nog meer te versterken.
Korra vroeg waarom Asami het dan in godsnaam toeliet en zag hoe gebroken de vrouw er plots uitzag.
“Er is iets dat ze me boven het hoofd houden waardoor ik niet van ze weg kan breken. Geloof me, als er een andere optie was, dan zou ik die allang genomen hebben.”
“Wat ben je überhaupt van plan?”
Uitleggen deed ze. Over hoe ze haar eigen dood in scène wilde zetten; als ze eenmaal doodverklaard was, kon ze in vrijheid leven. Ze kon haar onderzoek niet doorzetten onder haar eigen naam, maar daar had ze ook al iets op verzonnen.
Ze praatten meer dan vijf minuten. Toen bleek dat Korra alleen maar laag genoeg moest overvliegen zodat Asami de bom kon laten vallen, en er nog een hele hoop goud bovenop kreeg om haar nog iets langer aan boord te houden, knikte ze lichtjes.
“Ik zal het er met mijn team over hebben. Oké?”
“Dank je, Korra. Ik sta voor eeuwig bij je in het krijt.”


Bij de aanslag kwamen meer dan tien wezens om. Bij de slachtoffers zaten Kesuks eigen neef en nichten Meelo, Ikki en Jinora Kesuk, alsook de broers Bolin (piloot) en Mako (soldaat) Chenery. Vier lijken werden nooit geïdentificeerd, maar kunnen hoogstwaarschijnlijk aan Sato’s huishouders toegeschreven worden.
Voor een periode leek het mogelijk dat Kesuk aan boord van haar brandende schip gestorven zou zijn; sindsdien is ze echter meerdere malen gespot door militaire radars en heeft ze genoeg sporen achtergelaten in haar vlucht dat we veilig kunnen stellen dat ze nog leeft.
Zolang ze leeft, blijft ze vijand van de vrijheid en alles waar de Verenigde Republiek voor staat.


“Je zei dat er ons niets kon overkomen!” Roet en bloed kleefde aan haar huid in zulke dikke lagen dat ze bang was dat ze nooit meer proper zou zijn. Met bevende armen hield ze Meelo tegen haar borst; zijn snikken waren eindelijk weggestorven. Ikki bleef zich krampachtig vasthouden aan Korra’s been, terwijl Jinora er rustig bij zat en apparaten uit het besturingspaneel trok om ze mee te kunnen nemen voor de Avatar II zijn laatste adem uitblies en hen allemaal terug naar tweeduizend-fucking-zestien zou blazen.
In de verte klonken sirenes. Nog even en ze moesten vertrekken, tenzij ze een halve kilometer van de plaats delict gevonden wilden worden in de uitgebrande hul van het ruimteschip dat middenin Republicasia een bom liet vallen. Korra kon zich er echter niet toe brengen te bewegen.
Jaren had ze voor de Avatar II gewerkt. Ze had het nog net niet zelf van de grond op gebouwd, naar de schetsen van wat Aangs schip geweest was, maar ze had er wel de opdracht voor gegeven en was toen elke dag op de scheepswerf gebleven.
Dit was haar thuis—de enige thuis die ze nog had sinds Tenzin en Pema overleden.
Met een woeste snik priemde ze een vinger in Asami’s schouder. “Dit is allemaal jouw schuld!”
Asami knikte. Er lag iets doods in haar ogen: ze had iedereen naar huis gestuurd voor de week, maar een groot aantal mensen was er toch geweest. Maar in plaats van in elkaar te storten, hield ze zichzelf onnatuurlijk kalm bij elkaar. “Het spijt me, maar we moeten gaan. Nu, Korra!”
“Verdomme.” Ze nam Ikki in haar armen, glimlachte vluchtig toen Mako Meelo over zijn schouder trok, en schuifelde over brokstukken en rond vuurtjes haar ruimteschip uit.
Ze zou de Avatar II nooit meer zien.


De aanslag was het startschot voor een nieuw oprijzen in de piraterij in de gebieden buiten de centrale planeten. Vlaggen met Kesuks gezicht werden opgehesen als symbool voor hun anarchie. Het kostte Republicasia drie jaar om de klap van Sato’s dood te verwerken en daarna nog zes jaar om de vrede opnieuw tot stand te brengen.
Intergalactische held van deze periode is Kuvira, die alle planeten verenigde onder…


Korra klapt hoofdschuddend het boek toe. Ze weet, uiteraard, wat er over haar gedacht en geschreven wordt. Maar dat haar dochter het te leren zou krijgen op school, daar had ze nooit bij stilgestaan.
“Het gaat nooit stoppen met ons te achtervolgen.” Het is geen vraag, maar een vaststelling die ze al veel vaker gemaakt heeft. Ze draait zich om naar Asami, die in de deuropening stond toe te kijken toen Korra het geschiedenisboek van hun dochter wegnam en haar naar bed stuurde. “Ze is nog veel te jong om te begrijpen wat er echt gebeurd is, maar op school gaan ze haar wel wijsmaken dat jij dood bent en ik een voortvluchtige crimineel.”
“Naga is slimmer dan je denkt. Ze weet heus wel dat ik nog leef en dat jij geen vlieg kwaad zou doen zonder goede reden.”
Met een zucht en een verborgen grijns komt Korra overeind. “Die intelligentie heeft ze dan van jou.”
Asami knikt en antwoordt serieus: “Ja, dat denk ik ook.” Heel even blijft het stil, dan proesten de twee vrouwen het samen uit.
De zorgen en overpeinzingen verdwijnen uit haar hoofd; er blijft alleen plaats over voor Asami en- Met grote, van pretlichtjes voorziene ogen kijkt ze op naar de vrouw waarvoor ze nog steeds soms de godsterren bedankt. “Bolin, Opal, Mako en Wu zijn hier en kunnen op de kinderen letten. Zullen we een ritje maken? Op de zwevende motorfiets?”
“Op één voorwaarde: ik rijd.”
“Wat? Nee! Ik wil rijden!”
“Vergeet het.”
“Pff. Ik ga één keer over de kop en je wil al meteen mijn vergunning intrekken. Werk je stiekem voor de Academie?”
“Je stak een leraar in brand! En ik zei het je nog zo: niet over de kop!”
“Ja, ja, bla bla bla. Komaan, een prachtige avond wacht.”
Misschien is dit niet het leven waar ze van droomde toen ze nog kind was, de toekomst die ze voor ogen had toen ze aan de Academie begon; ze zal niet de geschiedenis ingaan voor het ontdekken van nieuwe, bewoonbare sterrenplaneten of ze officieel hun naam mogen schenken; ze zal nooit haar nichten en neefje de toekomst geven die zíj verdienen.
Maar ze heeft een familie en een nieuw, eigen ruimteschip. Het universum kent échte vrede nu. Naga en Pabu krijgen er binnenkort een nieuw speelkameraadje bij met Wu en Mako's kind. Jinora heeft Asami’s onderzoek overgenomen.
Het leven is anders gelopen dan ze had verwacht, maar ze hebben het goed. En dat is alles waard.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.