FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

Spiegel

Elke avond keek ze in haar spiegel. Ze was er jaren geleden mee begonnen, toen er een spreker voorlichting kwam geven over onder andere zelfvertrouwen. Een van de oefeningen om meer zelfvertrouwen te krijgen, was jezelf toespreken in de spiegel. Zo was haar ritueel voor het slapengaan begonnen, al sprak ze zichzelf al een hele tijd niet meer toe. Meestal staarde ze gewoon naar zichzelf, wachtte ze tot er iets zou gebeuren. Ze droomde er zelfs wel eens over dat haar spiegelbeeld iets ongewoons deed, maar tot haar teleurstelling was het nog nooit echt gebeurd. Ze wist niet waarom het zo belangrijk was om zichzelf te bekijken, maar ze kon het niet overslaan. Het was een gewoonte geworden.
Die avond had ze nog geen minuut voor de spiegel gestaan. Ze was te moe om nog langer te blijven staan en hunkerde naar de zachte dekens op haar bed. Het duurde dan ook niet lang voordat ze in slaap gevallen was.
Toen ze weer wakker werd voelde het alsof ze nog geen vijf minuten in haar bed had gelegen. Slaapdronken opende ze haar ogen. Ze keek recht in het gezicht van een onbekende man.
"Hallo! Ik hoop niet dat ik je stoorde in wat je ook maar aan het doen was."
Klaarwakker ging ze rechtop zitten. Een gilletje kon ze niet onderdrukken.
"Nou, nou. Wat is dat voor een begroeting?" vroeg de man beledigend. Het was een retorische vraag. Daar ging ze in ieder geval vanuit, aangezien de man niet op een antwoord wachtte. Hij liep naar haar spiegel toe.
"Hoe dan ook, ik heb je hulp nodig. Wel, eigenlijk niet maar het is een stuk leuker om het met z'n tweeën te doen. Er zit een alien in je spiegel en ik zou hem graag weer terug brengen naar waar hij vandaan kwam."
Ze staarde met grote ogen naar de onbekende man, die nu de fotolijsten en beeldjes op haar bureau aan het bestuderen was. Op momenten zoals deze wenste ze dat ze nog bij haar ouders woonde. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Haar hand gleed onder het kussen naast haar en tastte wanhopig naar haar mobiel.
"Ik bel de politie," stamelde ze terwijl ze het mobieltje aanzette. De man trok zijn wenkbrauwen op.
"Oh. Dat is toch nergens voor nodig? Ik vraagt alleen om je hulp," zei hij alsof het niks was.
"Je bent gek," fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem.
"Misschien een beetje," gaf de man toe. Hij draaide zich weer naar haar bureau en pakte een van de beeldjes. Ze herkende het als een zeehondje dat ze als souvenir had meegenomen uit Nederland. "Hiermee moet het lukken," constateerde hij en hij gooide het beeldje tegen de spiegel aan. Het beeldje brak in tweeën en viel op de grond, maar de spiegel mankeerde niks.
"Wat denk je dat je in godsnaam aan het doen bent?" vroeg ze beledigd terwijl ze naar het gebroken beeldje keek. Om een of andere reden was ze haar plan - de politie bellen en vervolgens de man bezighouden - vergeten en had de nieuwsgierigheid de angst overwonnen. Ondanks dat had ze nog steeds haar mobiel in haar handen en had ze nog geen plannen om haar bed uit te stappen.
"Ik probeer de alien uit je spiegel te halen, maar hij werkt niet echt mee zie ik." Hij keek weer om zich heen, zoekend naar een object die meer resultaat zou bieden.
"Kan je daar alsjeblieft mee ophouden en mijn appartement verlaten?" vroeg ze beleefd, maar met irritatie in haar stem. De man reageerde niet op haar verzoek. Ze kon nu in ieder geval zeggen dat ze het probeerde had.
"Zeg heb je misschien iets van een paraplu in dit huis?" Hij negeerde haar vraag. Ze keek boos.
"Nee," loog ze terwijl ze haar mobieltje nu echt voor zich nam en het alarmnummer intoetste.
"Had ik je niet gezegd dat dat niet nodig is?" merkte hij op. Ze reageerde niet.
"Met andere woorden: ik heb liever niet dat je de politie belt." De man liep naar het bed en trok het mobieltje uit haar handen.
"Hè!" riep ze uit reflex. De man drukte geïrriteerd het rode telefoontje in. De angst die een beetje weg geweest, kwam terug. Ze had geen andere telefoons in huis.
"Mijn naam is de Doctor. Ik ben een timelord van de planeet Galifrey. Er zit een alien in je spiegel en die wil ik daar graag weg hebben, net als jij als je zou weten wat voor schade hij uiteindelijk aanbrengt, trouwens." Ze staarde hem aan terwijl hij razendsnel sprak. Even was er een stilte. Ze hoorde haar hart bonken. Toch had ze het idee dat de man haar geen pijn zou doen.
"Er zijn meerdere paraplu's onder de kapstok bij de deur," sprak ze rustig.
"Natuurlijk, dat had ik moeten weten!" riep de man, die zichzelf de Doctor noemde, uit en hij snelde de slaapkamer uit.
"Zeg hoe kan ik jou noemen?" riep hij uit de woonkamer terwijl ze opstond en naar hem toeliep. Ondanks dat ze niet meer bang was dat de Doctor haar iets ging aandoen, vertrouwde ze hem niet in haar woonkamer. Daarnaast moest ze toegeven dat ze nieuwsgierig was.
"Hailey," antwoordde ze kortaf. Voor ze de slaapkamer uitgelopen was stond de Doctor voor haar. Ze zag vaag hoe hij haar paraplu en stofzuiger had meegenomen.
"Waar heb je die voor nodig?" vroeg ze geïnteresseerd.
"Als je even wacht, wordt dat in een paar minuten duidelijk." Hij liep langs haar en ging voor de spiegel staan.
"Ga je hem kapot maken?"
"Ja natuurlijk. Hoe anders moet ik de alien uit de spiegel halen?"
Ze twijfelde. Ze had liever niet dat haar spiegel in duigen lag.
Hij stak de paraplu voor zich als een zwaard en viel de spiegel aan. Het glas brak, overal lagen glas scherven. Daarnaast was er niks in de kamer veranderd.
"Perfect," glimlachte de Doctor tevreden terwijl hij naar de kapotte spiegel stond.
"Waar is de alien?" vroeg ze na een aantal seconden, die haar te lang duurden.
"Ik heb geen idee," antwoordde hij terwijl hij zoekend om zich heen keek. Ze voelde zich direct beledigd en ook een beetje stom. Hoe kon ze deze gek ook geloven?
"Zeg, nu duidelijk is dat er geen alien in mijn spiegel zit, zou ik je nogmaals vriendelijk willen verzoeken om weg te gaan."
"Shht," siste hij. Zijn blik was op de grond gericht. Ze keek naar haar donkere tapijt. Het lag vol met troep en ze herinnerde zich dat ze moest opruimen morgen.
Ze wilde net haar hoofd geïrriteerd optillen en de man duidelijk maken dat ze vast nog wel ergens een mobiel had liggen, toen er een vage mist uit het tapijt kwam. Ze slaakte een gilletje.
"Op het bed!" riep de Doctor terwijl hij de stofzuiger pakte en er zelf op sprong. Ze gehoorzaamde en volgde zijn voorbeeld. De Doctor stopte de stekker van de stofzuiger onhandig in het dichtstbijzijnde stopcontact en zette het apparaat aan. Een oorverdovend lawaai vulde de kamer en ze vroeg ze wanhopig af hoeveel mensen ze hiermee wakker hadden gemaakt. Niet geheel tot haar verbazing werkte het, want de witte mist werd opgezogen door de stofzuiger. Toen alles weg was zette de Doctor hem weer uit.
"Blijft de alien daar gewoon zitten?" vroeg ze verrast. Ze kon het zich niet voorstellen.
"Voorlopig. Ik zal de stofzuiger mee moeten nemen en,-"
"Ik wilde dat ding graag nog gebruiken," protesteerde ze. De Doctor stootte een lachje uit.
"Dit? Laten we even eerlijk zijn, je hebt appartement in geen jaren schoongemaakt." Hij kreeg een boze blik toegeworpen.
"Goed, ik wil je bedanken voor je hulp. Ik moet gaan, voordat de stofzuiger het begeeft."
"Sorry?" vroeg ze beledigd. Hoe durfde hij zomaar ineens weer weg te gaan? Toch was ze ergens opgelucht dat dit over was.
"Ik ga weg. Dat wilde je toch?" Ze knikte enigszins verward.
"Ik zou weer gaan slapen als ik jou was. Het is midden in de nacht," merkte hij op. "En ik had begrepen dat je morgen wilde stofzuigen." Hij glimlachte naar haar.
"Ja," bevestigde ze afwezig terwijl ze op haar bed ging zitten.
"Tot ziens Hailey."
"Tot ziens Doctor."
Hij liep haar kamer uit. Zachtjes hoorde ze de deur in het slot vallen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.