FanFic.nl

healing in the past,

a similar game

Dames en heren, ze schiet en ze schoort!
De bruine ogen van de man schoten bijna uit hun kassen, en Cat twijfelde geen seconde. Ze richtte een tweede trap recht tegen zijn kin, waarmee ze hem op zijn rug dwong. Haastig sprong ze recht en liet zich op hem vallen, terwijl haar vuist zich te goed deed aan ieder stukje lichaam dat het kon vinden. Zijn maag, zijn nieren, zijn kaak en neus. Niets kon ontsnappen aan de allesvernietigende woede die Cat in haar greep had.
'Zwakke vrouw? Spion? Ik zal je eens iets leren over zwakke vrouwen. Waag het nooit om hen te onderschatten!'
Met een laatste slag besefte ze dat ze hem buiten bewustzijn geslagen had. het gaf haar een gevoel van tevredenheid. Maar dat gevoel vervaagde al gauw toen ze er aan terug dacht dat ze nog lang niet veilig was. Daarbuiten krioelde het van de soldaten, en als die er achter kwamen wat ze met hun kapitein gedaan had, dan was ze echt het haasje.
Gefrustreerd greep ze naar haar hoofd, en schudde die enkele keren, alsof er op die manier een idee naar buiten zou rollen.
'Oké. Ik wil naar buiten. Maar het probleem is dat ze me natuurlijk meteen zouden opmerken. Dus moet ik me kunnen vermommen.'
Meteen gleed haar blik weer naar de bewusteloze Randall. Hij had de kledij, hij had waarschijnlijk zelf een hoed. Hij had er waarschijnlijk geen probleem mee dat ze die leende. En zo niet...Dat kon haar niet echt schelen.
Haastig ging ze aan de slag. Eerst ontdeed ze Randall van zijn kleren, toen Cat ze aantrok bleken ze net een tikkeltje te groot te zijn. Maar een andere mogelijkheid had ze niet, dan trok ze haar riem maar wat strakker aan.
En ook voor haar eigen kleren had ze een nuttige taak weten te vinden. Haar hemd gebruikte ze om zijn polsen samen te binden, en met haar broek bond ze zijn enkels vast. ze was net klaar op het moment dat Randall weer wakker werd. Versuft keek hij op. De uitdrukking op zijn gezicht toen zijn situatie tot hem doordrong. Cat zou maanden later nog genieten van de herinnering.
'Kijk eens aan, onze schone slaper is ook weer wakker.'
Zijn mond ging open maar Cat snoerde die meteen met haar hand.
'Beter niet, we willen toch niet dat ze ons buiten horen? O, maar wacht eens even. Volgend mij komen ze uiteindelijk toch niet. Stoor ons niet, wat je ook hoort. Weet je nog?'
Als ze wou vermijden dat iemand hem zou horen, dan kon ze het niet riskeren dat hij bij bewustzijn bleef. Met een klap was dit probleem opgelost. Maar toen besloot ze dat ze de man nog wel even op stang kon jagen.
'Ik moet je toch echt wel iets vertellen. Jouw mannen zijn echt niet goed opgeleid. Ik werd hier binnen gebracht als een verdachte, maar niemand dacht er aan om me dit af te pakken.'
Bijna theatraal knipte ze het lemmet naar buiten. In de blik van de man kon ze een nieuw gevoel waarnemen. Woede leek samen te smelten met iets wat leek op verwarring. Of nog beter...Angst.
'Handige uitvinding. Je kan er stevig touw mee doorsnijden. En als het nodig is, dan kan je er een stuk verdriet recht mee naar zijn schepper te sturen.'
Ze glimlachte terwijl ze het ijskoude lemmet langs de kaak, recht naar zijn hals lied glijden. Geen twijfel meer mogelijk, hij was echt bang.
'Maar goed, als ik op tijd weg wil raken, dan moet ik echt nu vertrekken. Maar weet je, nu we toch zo intiem met elkaar zijn. Ik wil je nu echt een ding vragen.'
Met het mes op de keel had Randall door dat hij beter geen geluid kon maken, dus kon Cat haar hand weg halen.
'Wat is het ergste van al? Het feit dat je onderuit gehaald bent in je eigen kantoor? Of dat je onderuit gehaald bent in je eigen kantoor, door een zwak meisje zoals ik?'
En weg was de angst, daar was die arrogante eikel weer.
'Jij vuile...'
Cat kon al raden hoe hij haar zou noemen. ze moest dus niet wachten om hem met een klap weer naar dromeland te brengen.

Reacties: