FanFic.nl

healing in the past,

journey to freedom

Cat had de lange haardracht bij deze mannen altijd belachelijk gevonden. Maar vandaag was het toch iets handig, niemand zou opkijken van haar lange krullen. En ook haar veel te kleine borsten speelden voor het eerst in haar leven een voordeel. Niemand zou er straks aan twijfelen dat ze een jongen was. Misschien opvallend jong, maar overduidelijk een jongen. Nu nog ongemerkt naar buiten komen. Voorzichtig opende ze de deur op een kier, meteen begonnen de scharnieren te piepen. Iets wat haar even deed twijfelen. Het kleinste geluidje, en ze was meteen gesnapt. Maar had ze een andere optie? De enige andere uitweg in de kamer was een raam, of iets wat voor een raam moest doorgaan. Eigenlijk was het niet meer dan een gat in de muur, dat je enkel kon sluiten doormiddel van twee houten luifels. En bovendien was het zo klein dat zelf een kind moeite zou hebben om er door te klauteren. Nee, de deur was de enige optie. Haar strategie was om de deur telkens een enkele centimeter open te duwen, en telkens even wachten of er iemand aan kwam. Dit deed ze, net zo lang tot ze zich naar buiten kon wurmen. Ze kwam uit in een kleine gang, met twee deuren aan de zijkant, met aan het einde een trap die naar beneden liep. Voorzichtig liep ze verder, maar stopte toen ze gekraak hoorde in een van de kamers.
'Je mag zeggen wat je wilt, maar die meid is echt een taaie. Al meer dan een uur met Randall in de zelfde kamer, en niet een gil.'
'Een meid en taai, niet echt de woorden die ik in een zelfde zin zou gebruiken. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij eerst haar tong uitgesneden, en amuseert hij zich nu met haar.'
'Waarom zou hij dat doen? Zo zou hij haar toch nooit deftig kunnen ondervragen?'
Ze hoorde een andere man lachen.
'John Grey, het is maar dat je zo jong bent, of ik zou je uitschelden voor idioot. Het is een vrouw, wat voor informatie kan die hebben? Nee, de kapitein heeft haar enkel bij zich gevraagd voor wat plezier.'
Cat snoof. Vrouwen waren in deze tijd echt niet veel waard. Des te beter. Hoe minder ze van haar verwachten, des te leuker als ze door hebben dat ze iedereen te slim af was.


Haar tocht naar buiten verliep verder zonder enige hindernissen. Toen ze buiten kwam zag ze dat de hele binnenplaats gevuld was met roodjassen. Maar die waren allemaal zo druk in de weer dat niemand enige aandacht aan haar schonk. Cat voelde haar hart zo hard bonken, dat ze even vreesde dat het uit haar borstkast zou springen. Het koste haar bijna al haar wilskracht om de plek nonchalant over te steken. Maar het leek te werken. Een enkele soldaat keek naar haar op, maar meer dan een hoofdknik kreeg ze niet van hem. Ze knikte haastig naar hem terug, en onderdrukte de drang om sneller te gaan stappen. Om haar gedachten er bij te houden, richtte ze haar focus op het volgende gedeelte van haar ontsnapping. Het was klaar en duidelijk dat ze Randall eerder vroeger dan later zouden vinden, en in die tijd moest ze een zo groot mogelijke voorsprong opbouwen. Wat niet makkelijk zou zijn, aangezien die kerels beschikten over goede en snelle paarden. En zelf als ze er een kon bemachtigen, dan had ze nog geen flauw idee hoe je op zo een beest reed. In het leger was Cat altijd een goede chauffeur geweest. zelf met een tank rijden deed ze bijna met de ogen dicht. Maar die stalen rossen deden tenminste wat ze werden opgedragen. Rossen van vlees en bloed hadden een te sterke eigen wil. En dan had ja natuurlijk nog het kleine probleempje dat ze geen flauw idee had waar ze was. Zonder gids zou ze nooit van deze plek weg geraken, laat staan dat ze ooit terug zou raken naar de steencirkel. Een nieuwe golf van paniek gleed door haar. Wanhopig probeerde ze die te onderdrukken maar dit leek makkelijker dan het was. Even duizelde het haar voor de ogen, en moest ze steun zoeken bij een muur.
'Alles oké, jongen?'
Haar hart sprong tegen haar ribberen en leek door haar hele lichaam te stuiteren als een pingpongbal. De man die haar had opgemerkt legde bezorgd zijn hand op haar schouder. Er duidelijk van overtuigd dat hij met een zieke rekruut te maken had.
'Alles oké.' Zei ze snel. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan omwille van haar hoge stem. 'Ik, ik heb alleen...'
Tot haar verbazing lachte de man enkel.
'Een van je eerste missie 's zeker? Kan soms erg overweldigend zijn.' Zei hij op een rustige, bijna vaderlijke toon. 'Je lijkt me wel jong voor een rekruut. Je lijkt nog niet eens de baard in je keel te hebben.'
'Die komt wel.' Zei Cat haastig. 'En u hebt gelijk. De emotie 's werden me even te veel. Zeg het alstublieft niet verder. Anders sta ik zeker voor aap.'
'Jongen. Toen ik jouw leeftijd had, ik weet nog die keer dat ik het letterlijk in mijn broek deed, net voor de slag begon. Je moet je er echt niet voor schamen. Maar als je het helpt, moet je eens naar de paardenstallen gaan. Kan je eens naar de gevangene kijken. Zie je meteen dat die Schotten eigenlijk niet meer dan een stel wilden zijn.'
'Zal ik zeker doen.' Lachte Cat, terwijl ze probeerde om niet flauw te vallen.
Ze kreeg nog een bemoedigend klopje op haar schouder, en toen verliet de man haar. Ironisch, die man hoorde ze als een vijand te beschouwen, maar hij was zo aardig. Buiten Randall had niemand van deze mannen haar eigenlijk echt kwaad gedaan. En toch zou ze geen seconde twijfelen om een van hen te vermoorden als dit haar eigen hachje kon redden. Maar het gesprek met de man had haar wel aan iets doen denken. Ze mocht hier dan wel geen enkele vriend hebben. Er was tenminste een iemand die hier even graag weg wou als zei zelf. Haar blik gleed naar, de paardenstal. met nieuwe moed vervolgde ze haar tocht naar de vrijheid.

Reacties: