FanFic.nl

healing in the past,

cooperation, like it or not

Wacht lopen was de meest saaie bedoening ooit. Zuchtend tikte private Daniel Kennedy zijn hak tegen de grond. Zich voor de zoveelste keer afvragend waarom uitgerekend hij met deze vervelende klus was opgezadeld. Die smerige Schot zat vastgeketend in een van de paardentrailers. Die ging dus nergens heen. Maar toen kreeg hij een ideetje. Als hij de gevangene dan toch moest bewaken, dan kon hij zich net zo goed even met hem vermaken. Zijn humeur vrolijkte meteen op toen hij de deur van de geïmproviseerde gevangenis opende. De gevangene zat nog steeds waar hij was achter gelaten, precies in het midden van de box, met zijn beide polsen in ijzer banden, die met een ketting aan het plafond waren bevestigd. Toen de Schot de deur open hoorde gaan, nam hij niet eens de moeite om op te kijken. Kennedy begreep meteen dat dit niet uit angst was, maar uit arrogantie. Die smerige Schot dacht echt dat hij beter was dan hem. Een trotse soldaat uit het meest fantastische leger ter wereld.
'Jij hebt duidelijk een lesje in nederigheid nodig.' Lachte hij geamuseerd. Hij haalde zijn geweer van zijn rug, en zonder waarschuwing stompte hij de kolf in de maag van zijn gevangene. Die moest even naar adem happen, maar tot Kennedy zijn frustratie niet het minste geluid.
'Je denkt dat je het bent? Is het niet rooie?'
'Rooie? Mijn haarkleur is bruin. Gedroogd modder heeft altijd de rare gewoonte om rood te worden.' Antwoorde de gevangene laconiek. Zelf de wetenschap dat hem een tweede klap wachtte kon zijn goede humeur niet verpesten. Een klap die de soldaat hem maar al te graag wou geven.
'Hey, rooie!'
Die moet een nieuw scheldwoord leren. Hij hoorde de zwaai van het wapen. En daar was de klap....Maar geen pijn. Voor het eerst keek hij werkelijk op. En kon zijn verbazing amper de baas toen hij de soldaat bewusteloos op de grond zag vallen. Een jongen die niet ouder kon zijn dan zijn kwelgeest stond achter hem, de spade nog steeds hoog in de lucht gegeven.
'Hebben ze in dit leger dan nooit van psychologische testen gehoord?' Siste die kwaad. Het was amper hoorbaar voor hem, maar het was luid genoeg om de stem meteen te herkennen.
'Sassenach?'


Cat kon haar lach amper bedwingen.
'Wat, je herkent me van het eerste ogenblik? Wow, ik moet echt indruk op je gemaakt hebben.'
'Maar...Maar hoe...? Randall...Je gaat me toch niet...Randall heeft je zeker niet laten gaan?'
'Ik had wel een beetje overtuigingskracht nodig. Maar uiteindelijk leek hij best een redelijke man te zijn. Of hij zei tenminste niets toen ik weg ging. Het kan ook zijn dat het hem niet is opgemerkt.'
De blik op zijn gezicht werd alleen maar beter en beter. Cat wist al dat deze man niet makkelijk te verrassen was. En zelf was ze er in geslaagd om hem compleet te overbluffen.
'Maar genoeg getreuzel. Zonder verdere hulp lijkt het me onmogelijk om hier weg te raken. Daarbij heb ik jouw hulp nodig.'
De man leek zich ondertussen herpakt te hebben. Daar had je die arrogante grijns weer.
'En waarom zou ik jou willen helpen? Engelsen, of Amerikanen, en Schotten zijn nu niet meteen de beste vrienden.'
Ditmaal was het Cat die compleet verbijsterd was. Dit was wel het laatste antwoord dat ze verwacht had.
'Ik help je verdorie om te ontsnappen. je waant jezelf dan misschien zo een grote Houdini. Maar ik heb er nog niet veel van gezien. het enige wat ik van je vraag, is om me terug naar Inverness te brengen. Zodat ik mijn vader en zus kan zoeken. Is dat dan zo veel gevraagd.'
'Meis, ik heb het je al eerder gezegd. Ik heb echt geen hulp nodig om te ontsnappen. Als ik jou ook nog eens moet meesleuren, is de kans dat ze me weer vatten gewoon te groot. Dus bedankt voor het aanbod, maar ik waag mijn kansen liever alleen.'
Cat voelde de moed in haar schoenen zakken. Als hij niet wou meewerken...Ze haatte het om het toe te geven maar deze Schot was haar enige hoop.
'Dan moet ik er maar zelf vandoor.' Zei ze uiteindelijk.
'Moet je zeker doen. En kleine tip. Zorg voor wat afleiding. Met wat voorsprong maak je misschien een klein kansje.'
'Zorg voor wat afleiding...Weet je, je hebt eigenlijk wel gelijk.'
Hij lachte en zei: 'Je ziet, ik ben de slechtste nog niet.'
'Afleiding.' Mijmerde ze peinzend. 'Als ik deze stal bijvoorbeeld in brand steek. Die roodjassen weten niet waar ze het hebben.'
Bingo, dacht ze vrolijk. Zelf onder al die modder zag ze al het bloed wegtrekken.
'Deze stal? Eeuh, is dat niet wat overdreven?'
'Zoals je zelf al zei. Ik ben best een sukkel in mijn eentje. Dus als ik hier alsnog weg wil raken, dan heb ik alle tijd nodig, die ik kan krijgen. En je zegt het zelf, jij ontsnapt hier in een handomdraai. Dus om jou moet ik me geen zorgen maken.'
'Sassenach, ik...Dat kan je niet menen.' Piepte de man nu echt wanhopig.
'We kunnen natuurlijk nog eens terugkomen op mijn eerste voorstel.' Voegde ze er poeslief aan toe. 'Wat denk je? Zou je het misschien toch nog eens in overweging nemen?'
Ze liet de sleutels uitnodigend rond haar vinger draaien. De man reageerde niet meteen, maar Cat wist gewoon dat ze hem had waar ze wou.

Reacties: