FanFic.nl

healing in the past,

a naked affair

Lord John Grey mocht dan wel jong zijn. het laatste wat je hem kon verwijten was dat hij een idioot was. En dus bleef hij, ondanks het gespot van zijn maten, gekweld door het gevoel dat er iets niet pluis was. Nerveus keek hij door het raam, tikkend met zijn hak op de grond. Iets wat hij pas door had toen iemand hem er verveeld op wees.
'Jongen, als je zo de hele dag zo nerveus gaat doen. Dan kun je beter buiten ene luchtje gaan scheppen.'
'Weet je, misschien is dat nog niet zo een slecht idee.' Antwoorde John verveeld.
Hij greep zijn jas en trok die aan terwijl hij de kamer uit stapte. Maar net voor hij de trap af liep, viel het hem op dat de deur van Randall zijn kantoor op een kier stond. Dit feit was op zich al raar, maar wat John nog het meeste dwars zat was dat hij geen teken van leven zag. Geen beweging, geen geluid. Het leek er wel op dat het kantoor verlaten was. Twijfelend liep hij naar de deur toe. Zou hij het er op wagen? Randall zijn opdracht was duidelijk geweest: Wat hij ook mocht horen, storen zou hem vast en zeker duur te staan komen. Maar gelde dit ook voor een scenario waar er niets te horen. John zijn gezonde verstand won het uiteindelijk van zijn angst, en zachtjes klopte hij op de deur. Er kwam geen antwoord. John likte nerveus over zijn lippen. Misschien had hij het niet gehoord, en kon hij nu nog gewoon weglopen. Maar weer was het zijn verstand dat bijna alarm riep. Hij klopte nog eens, harder deze keer. En weer kwam er geen reactie. John begreep dat dit niet meer normaal was en duwde de deur verder open. Wat hij daar te zijn kreeg, was erger dan een nachtmerrie. De kapitein, die kille man waar iedereen het kou van kreeg, poedernaakt en vastgebonden als een varken aan het spit.
'Jongens! Jongens dit geloven jullie niet!' Gilde hij geschrokken. Hij hoorde de jongens meteen op zijn geroep afkomen. En die waren al net zo verbijsterd als hij. Zo verbijsterd dat niemand er aan leek te denken om de kapitein te helpen.
'Stelletje idioten.' Siste John terwijl hij naar de bewusteloze man toe liep. 'Iemand, haal vlugzout en koud water. En zoek uit waar die meid naar toe is. En in godsnaam, zoek kleren voor hem.'
Terwijl zijn maten haalden wat hij vroeg, haalde John snel een mes boven om de boeien van de kapitein door te snijden. Het vlugzout leek niet nodig te zijn, onder John zijn aanrakingen leek de kapitein van zelf bij te komen.
'Wat...Waar ben ik...? Die heks! Waar is die verdomde heks?'
'Meneer, u moet uw hoofd niet zo snel opheffen. We zijn al naar haar op zoek...Meneer...!'
'Die idioten weten niet wat ze voor zich hebben. Die vrouw is niet alleen een hoer voor die Schotten, maar ook nog eens een heks die me betoverd heeft. En ik zal niet rusten voor ze brand in de hel!'
'Maar meneer. Wacht nu even, u bent...'
Randall had al lang geen oren meer naar de woorden van de jongen, verblind door woede liep hij de deur op en hoorden ze hem de trap af rennen.
'Maar...Hij is nog steeds naakt.' Zei John hulpeloos.


Buiten werd Randall ontvangen door een chaos zonder weergave. Het duurde enkele ogenblikken voor hij zag waarom. De stal die ze gebruikt hadden als gevangenis stond in lichterlaaie. Mannen liepen af aan met emmers, maar het droge houd in combinatie met het strooien dak waren een perfecte
voedingsbodem voor het vuur.
Een jongen liep rakelings langs hem, en rende naar de waterput om zijn emmers te vullen.
'Wat is hier gebeurt? Waar is de gevangene? En stond daar geen wachter?'
'Private Kennedy liep wacht, meneer.' Antwoorde de jongen, zonder op de kijken. 'Hem hebben we buiten gevonden. Vastgebonden en ontdaan van zijn kledij. De gevangene zelf is spoorloos...'
Abrupt zweeg de jongen toen hij eindelijk naar zijn kapitein opkeek. Randall volgde diens blik naar beneden, en eindelijk drong het tot hem door waarom het zo fris aanvoelde buiten.
'Misschien wilt u deze.' Zei de jongen snel, terwijl hij zijn jas uitdeed en die aanreikte. Snel griste Randall hem uit de handen en sloeg hem rond de schouders.
'De gevangene spoorloos, zei je? Ik hoop dat er iemand aan gedacht heeft om hem te zoeken?'
'Ik weet niet, meneer. Ik neem aan van...'
En weer verloor de jongen zijn stem, ditmaal omdat de aarde onder zijn voeten plots leek te beven. Verbaast keken de twee naar achteren, en konden maar net opzij springen toen een kudde paarden op hen af kwamen. Randall besefte dat dit hun paarden waren. En ook dat een van de paarden bereden werd door twee ruiters. Of beter gezegd, de Schot was de gene die reed, die heks had haar armen om zijn middel geslagen en leek vooral veel moeite te doen om er niet af te vallen.
'Randall! Mijn beste Randall, sorry dat we niet langer kunnen blijven. Maar we moeten er echt vandoor. Tot de volgende, Gomeral!'
Lachend spoorde de Schot zijn paard aan, Randall riep nog enkele bevelen maar hij besefte dat zonder paarden, ze die twee nooit meer zouden inhalen

Reacties: