Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » De Hongerspelen » De Capitol Spelen » Ereronde - 2

De Capitol Spelen

Geschreven door:
Mystic

Onderdeel van:
De Capitol Spelen

Laatst bijgewerkt:
24 jan 2016 - 11:57

Aantal woorden:
352

Aantal reacties:
0

Aantal keer gelezen:
279



Ereronde - 2

Toen Katniss Serena haar naam uitsprak wist ze dat alles voor haar voorbij zou zijn. Dat ze haar familie en vrienden nooit meer zou terug zien. Dat ze over exact zeven dagen dood zou zijn. Al haar hoop was verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar toen ze zag wie haar mentor was, besefte ze dat er toch nog ergens een klein sprankje hoop verscholen was!

‘Serena?’ vroeg Finnick ongelovig. Hij knipperde hevig met zijn ogen, alsof hij dacht dat het niet echt was.
‘Je kan zo de hele dag door staan te knipperen maar dat veranderd niets aan het feit dat ik het echt ben’, ik zuchtte en leunde tegen de marmeren eettafel aan. Het mocht dan wel zo zijn dat de persoon hier recht voor me gevaarlijk was en me zou kunnen vermoorden in minder dan een seconden, maar ik voelde me op mijn gemak bij hem.

FLASHBACK
‘Serena? Kom je naar beneden liefje?’ riep mijn moeders opgewekte stem vanaf de gang ‘We hebben een verrassing voor je!’
Ik zuchtte en stapte uit bed. Als het weer een of andere afgrijselijke fel gekleurde met veren bedekte jurk is dan hang ik mezelf eraan op. De vloer voelde koud aan mijn voeten en ik trok een paar grijze sokken aan.
‘Serena!’ zei mijn moeder betuttend ‘Trek iets anders aan! Zo kun je jezelf toch niet vertonen aan onze gast?!’ Mam stuurde me terug naar mijn kamer. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Ik droeg een wit oversized T-shirt waardoor je mijn onderbroek niet zag en hoge grijze sokken. Het was simpel.
En daarom haatte mijn moeder het.
Voor haar moet alles ook altijd over de top zijn... Ik zuchtte en trok een mint groene jurk uit mijn kast.
De stemmen werden luider na gelang ik de trap af kwam gestrompeld. ‘Het is een gehele eer u hier te hebben, meneer Odair’, jubelde mijn moeder.
Odair... Odair... Ik kende die naam ergens van, maar ik kon me niet herinneren van wat. Met rechte rug en opgeheven kin - ja inderdaad, wie in dit huis niet met rechte rug loopt en opgeheven kin word hoogst persoonlijk door mijn moeder de deur uitgezet - liep ik de woonkamer binnen.
‘Ah!’ zei mijn vader ‘Hier heb je onze prachtige dochter Serena.’ Mijn moeder die voor onze gast stond, nam een stap op zij.
Ik geloofde mijn ogen niet! ‘U bent Finnick Odair!’

‘Je bent je grote mond zo te zien nog steeds niet ontgroeid’, zei hij lachend en omhelsde me stevig.
‘En jij je ego’, lachte ik.

VEVOLG KOMT MORGEN! MOET NU WEG! BEDANKT VOOR TE LEZEN!


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.





Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen