FanFic.nl

healing in the past,

sweet horse

Mannen en hun kroonjuwelen. In welke tijd je ook terecht kwam, het bleef een gevoelige situatie. Zo hard had ze hem nu toch ook weer niet geraakt? En toch bleef hij de hele weg kreunen en zeuren alsof hij de pijn van alle verdoemden moest dragen. Bij hem was het maar een trap geweest. Cat had die middag er zo veel moeten incasseren, dat ze zich een voetbal voelde tijdens de UEFA Champions League. Hij had echt geen reden tot zeuren. Na dat ze nog eens een uur of twee gereden hadden, kwamen ze aan bij een groot meer, waar de Schot afsteeg.
'Waar zijn we?'
De man leek niet echt van plan te zijn om haar te antwoorden. Zonder ook maar op te kijken, opende hij een van hun tassen. Tot haar grote verbazing haalde hij de kleren boven van de man die hem in elkaar had willen slaan, en nog enkele andere dingen die verdacht veel op toiletspullen leken.
'Wat ben jij van plan.'
'Het lijkt me een goed idee om niet op te vallen, daarom is het beter dat we er uitzien als twee Engelse soldaten. En aangezien die o zo propere Engelsen allergisch zijn voor lange baarden en vuil haar, is het beter dat ik even een bad neem.'
'Halleluja, blijkbaar zitten er toch nog een paar goede ideeën in die hersenpan van jou?'
Als hij beledigd was, dan liet hij het niet merken.
'Zorg jij maar voor onze vriend hier. Laat hem maar even drinken, en als je droog gras vind, dan kun je hem ook even roskammen.'
En toen trok hij zich terug in het hoge riet, die met overvloed aan de oever van het meer groeide. Cat grinnikte, het zag er blijkbaar naar uit dat die stoere Schot een preuts kantje had. Maar toen drong het tot haar door welke opdracht hij haar gegeven had. Verwachte hij nu werkelijk dat ze ook maar enig idee had, hoe ze met dat beest om moest gaan?
Voorzichtig probeerde ze af te stijgen, maar het dier leek haar nervositeit te voelen. Het dier begon zijn hoofd op en neer te schudden, en begon heen en weer te trappelen.
'Rustig, rustig jochie. O hou je toch even in, idiote knol!'
Even leek het paard te verstijven, toen ging het dier plots op zijn achterste benen staan, en daarmee gooide hij Cat op de grond.
Pijnlijk smakte ze tegen de grond, iedere cel leek in brand te staan. Het duurde enkele ogenblikken voor ze besefte dat de Schot niet bijkwam van het lachen. Ze kon hem dan wel niet zien, maar blijkbaar zag hij alles wat ze deed.
'In plaats van je ziek te lachen, zou je me beter helpen. Ik heb nog nooit eerder met paarden gewerkt.'
'Dan moet je eerst leren dat paarden ook gevoelens hebben, net als mensen. Het is dan ook niet leuk om een idiote knol genoemd te worden, al zeker niet door de persoon die hij al enkele uren gedragen heeft.'
Verbaast keek ze terug naar het paard. Zou het zo makkelijk zijn? Nieuwsgierig keek ze in de bruine ogen van het dier, verrast zag ze dat er werkelijk iets van woede te zien was. Voorzichtig legde ze haar hand op de neus van het dier.
'Jongen. Ik heb vandaag een erg slechte dag achter de rug. Het was verkeerd om jou een knol te noemen. Ik wil enkel met je kunnen samen werken. Zou je dat voor me willen doen?'
Voorzichtig gleed haar hand naar de teugels, voorzichtig trok ze er aan. Tot haar grote verbazing ging het dier gedwee met haar mee tot aan de oever van het meer, waar het zichtbaar begon te drinken.
'Weet je, eigenlijk lijken we op elkaar.' Lachte Cat terwijl ze op de hals van het dier klopte. 'We hebben je zonet gedwongen om je vrienden en familie achter te laten. En nu ben je aan ons overgeleverd, mensen die je geen enkele reden hebben gegeven om hun te vertrouwen. Het is misschien moeilijk te geloven, maar ik weet echt hoe je je nu voelt.'
Verrast zag ze dat het dier zijn oren in de lucht stak, alsof het daarmee wou aangeven dat hij haar begrepen had. Misschien had die Schot wel gelijk, en waren paarden zo slecht nog niet. Maar toen drong haar een nieuwe vraag binnen.
'Hoe kan ik jou eigenlijk noemen?'
Het duurde even voor de Schot antwoord haf. Aan het geluid van het water te horen leek hij net boven water te komen.
'Zei je wat?'
'Ik vroeg wat je naam is? Ik kan je moeilijk de Schot of baardmans blijven noemen.'
Te laat besefte ze die minder flaterende bijnaam er ook had uitgeflapt. Maar als hij er beledigd over was dan liet hij het niet merken.
'Als je me zo nodig een naam wil geven, dan kan je me MacTavish noemen.'
Wat natuurlijk niet zijn echte naam was. Met veel moeite wist Cat haar frustratie voor zich te houden. Hij was dan ook een voortvluchtige, en wie verzekerde hem dat ze hem niet zou verraadden mocht ze de kans hebben.
'Goed dan, mijn naam is Catherine Cooper. Maar iedereen noemt me Cat.'
Het leek misschien dom om haar eigen naam te gebruiken, maar wat kon het kwaad, technisch gezien bestond ze in deze tijd niet eens, dus het was niet dat haar naam hen plots naar haar verleden zou lijden.'
'Wacht eens even, je noemt je zelf dus uit eigen beweging Cat?'
'Wat is daar nu weer verkeerd mee?'
'Ik weet niet, Cat. Eigenlijk ben je niet meer dan een kitten. Kom, poes poes poes.'
Vrolijk lachte hij verder, gefrustreerd balde Cat haar handen tot vuisten. In haar hoofd vormde zich het beeld, van hoe ze die naakte Schot onder water duwde tot hij uiteindelijk niet meer bewoog.
'Je hebt hem nog nodig. Wacht met hem te vermoorden tot je terug bent in Inverness.' Hield ze zichzelf voor.
'In ieder geval staan we nu wel gelijk, niemand van ons wil zijn echte naam zijn maar we kunnen elkaar nu wel als beschaafde mensen aanspreken.'
'Cat is wel mijn...'
Cat wist even niet meer te zeggen toen ze zich omdraaide. MacTavish was weer tevoorschijn gekomen, proper gewassen, en tot haar grote verbazing had hij zich zelf geschoren. Hij bleek jonger te zijn dan ze altijd had gedacht. Jezus, hij was van haar eigen leeftijd. Zijn haar, had een tint die tussen donkerblond en bruin lang, en het was zo nonchalant warrig dat het dat jongensachtige uiterlijk nog eens extra in de verf zette. Die lange smerige baard leek een hoekige kin en stevige jukbeenderen te verbergen. Die doordringende bruine ogen maakten het plaatje Helemaal af.
Jezus, die kerel is wat je noemt een stuk.

Reacties: