FanFic.nl

Love untill dead keeps us apart! (Draco Malfidus) 16+

15.

Beide hijgde ze nog even na. ‘Wauw’ zuchte Miranda. ‘Zeg dat wel’ zei Draco. Ze gaf hem een kus en ging in zijn armen liggen. Ze hadden flink wat geluid gemaakt maar Draco had een spreuk uitgeoefend waardoor niemand ook maar iets kon horen. Ze hadden allebei een grijns op hun gezicht staan. Miranda stond op en liep naar de badkamer. Hier liet ze het bad vollopen. ‘Ga je mee’ zei ze tegen Draco. Hij sprong op en liep naar de badkamer. Het bad was snel vol. Ze had was badschuim in het bad gegooit en ging in het bad zitten. Het was een diep bad, ze kon tot aan haar schouders onder het water zitten. Draco ging achter haar zitten met zijn benen om haar heen. Hij omhelsde haar. Hij pakte een spons en waste haar armen. Zo zaten ze een half uurtje in bad. Hierna droogden ze zich af, kleedden zich aan en gingen in bed liggen. Draco ging tegen Miranda en aanliggen. ‘Slaaplekker’ fluisterde hij zachtjes in haar oor.

‘Goedemorgen’ zei Narcissa tegen Draco en Miranda toen ze beneden kwamen. ‘Hebben jullie goed geslapen’ vroeg ze. ‘Ja hoor, prima’ antwoorden Miranda. Ze gingen aan de ontbijttafel zitten waar allemaal boordjes, gebakken en gekookte eieren, spek, ham, kaas en andere lekkernijen op stonden. ‘Heb je je uitgesloofd, mam?’ vroeg Draco. ‘Ik mag toch wel wat extra’s doen als mijn enige zoon in de vakantie thuis komt?’ zei ze. Drace grijnsde. ‘Ze doet zeker wat extra’s’ fluisterde hij naar Miranda. Ze lachte. Ze pakte wat broodjes en een gekookt ei. Ze at het op. ‘Zeg Miranda. Hoe zijn jouw ouders?’ Vroeg Lucius die er ook bij kwam zitten. ‘Ik heb alleen mijn moeder nog. Mijn vader is overleden aan kanker. Mijn moeder wilde eigenlijk geen kinderen, maar nam toch een omdat mijn vader dat zo graag wilde. Nu mijn vader is overleden, wil ze het liefst van me af’ antwoorde ze. ‘Ze doet niks voor me. Ik moet altijd dingen voor haar doen waar ze zelf geen zin in heeft. Nu ik 18 ben mag ik alles zelf bepalen.’. zuchte ze. ‘Ik vind het wel jammer. Ik zou graag mijn ouder willen hebben. Toen mijn vader er nog was, was het altijd gezellig. Ik denk dat mijn moeder hem gewoon erg mist’ sloot ze af. Draco zijn ouders keken me begrijpend aan. Ze vroegen niet verder. Ze zagen dat Miranda het ook moeilijk had om over haar vader te praten.

Draco trok Miranda mee om een eindje te gaan wandelen. Er was vlak bij zijn huis een bos met een mooi meer in het midden. Ze kleedden zich beiden warm aan omdat het niet erg warm was. Ze liepen hand in hand het bos in. Er stonden allemaal verschillende bomen. Omdat het herfst was, hingen er allemaal verschillende kleuren bladeren aan de boom. Het leek prachtig. De zon scheen vel voor deze tijd van het jaar. Bij het meer stond een bankje. Hier gingen ze op zitten. In het meer waren twee prachtige zwanen aan het zwemmen. Ze leken verliefd, net als Draco en Miranda. ‘Wat is het hier mooi’ zei Miranda tegen hem. ‘Ik weet het’ zei hij. Miranda ging tegen hem aan zitten. Hij deed zijn arm om haar heen. Zo zaten ze een uur bij het meer, met z’n tweeën, zonder veel te zeggen. De lucht veranderde van kleur. Het was eind van de dag dus de lucht werd roze, rood, oranje en paars. Alle kleuren die je maar kunt bedenken. Het was prachtig. Opeens begon het koud te worden. Hun adem veranderen in wolkjes zodra het hun lichaam verliet. Het werd donker. Ze keken in de lucht. ‘Ik denk dat we moeten zorgen dat we terug gaan’ zei Draco. Miranda keek hem begrijpend aan en stond op. Opeens zagen ze in de lucht dementors. ‘REN’ zei Miranda en ze begonnen allebei te rennen terug naar het huis. Het was een groot stuk. Ze ging zo hard ze konden. Slingerend tussen de bomen door. De dementors kwamen naar beneden. ‘Waarom zouden ze hier zijn’ riep Miranda naar Draco die een aantal meter voor haar liep. ‘Ik weet het niet’. ‘Ze komen te dichtbij. Ik moet de patronus gebruiken’ riep Miranda. Ze draaide zich om en stond direct oog in oog met een dementor. Ze pakte haar toverstok en dacht aan het leukste wat ze kon bedenken. Ze kreeg een warm gevoel van binnen. ‘PATRONUS’ riep ze en er kwam een prachtige wolf tevoorschijn die ervoor zorgde dat de dementors verdwenen. Snel rende ze door naar Draco. Hij greep haar hand en rende door naar zijn huis. Eenmaal bij het huis aangekomen stormde ze naar binnen. Ook hier was het koud. ‘Mam, pap?’ riep Draco. Er was niemand. Hij rende door het huis, maar het was leeg. Er lag een brief op tafel. ‘Jullie moeten ook weggaan. Het is niet veilig’ stond er op. Draco liep naar zijn kamer en pakte snel de koffers in, liep terug naar Miranda en pakte haar hand. Ze verschijnselden naar een hotel in de wegisweg. Hopelijk zijn ze hier veilig

Reacties: