FanFic.nl

healing in the past,

see the good side

Te laat besefte Cat dat ze de man stond aan te staren, als een kwijlende chihuahua. Verrast trok MacTavish een wenkbrauw op.
'Sassenach? Waarom kijk je me zo aan?'
'Ik...Ik was gewoon even verbaast. Ik had je bijna niet herkend zonder die smerige baard.' Zei ze vlug, hopend dat dit genoeg was.
'Die zag er inderdaad niet uit.' Antwoorde die nonchalant. 'Maar ja, als je maanden in het bos moet rondzwerven. We moeten onze vriend, de private maar eens bedanken voor zijn scheermes.'
Was hij nu met haar aan het lachen? Of had hij het leugentje werkelijk niet kunnen doorzien? Cat besloot maar van het tweede uit te gaan, en meteen maakte ze zichzelf ook de belofte dat ze zich niet zou laten lijden door haar hormonen. Deze man was echt wel knap, maar ze was niet van plan om hier vrienden te zoeken. Laat staan dat ze zichzelf zou toelaten om verliefd te worden. Het enige wat ze wou was om terug te gaan naar de stenen. En als het lot haar zou meezitten, dan zou ze ook terug gaan naar haar eigen tijd.
MacTavish was al weer op het paard gestegen, en wachtte duidelijk ongeduldig op het moment dat ze zijn voorbeeld zou volgen.
'Hoe lang duurt het eigenlijk nog, voor we in Inverness aankomen?' Vroeg ze, terwijl ze met veel moeite op de rug van het dier klom.
'Als het meezit, dan komen we binnen twee dagen aan.'
'Twee dagen? Maar toen we naar daar reden deden we er amper enkele uurtjes over.'
'Dat komt, Sassenach, omdat ze toen de hoofdweg namen.' Zei hij traag en duidelijk, alsof hij het tegen een idioot had. 'Gemakkelijk bereikbaar, mooi uitzicht. Echt de beste manier om te reizen. Alleen jammer dat het Engelse leger er ook zo over denkt. Dus als we de roodjassen willen vermijden, dan moeten we een omweg nemen. Heb je daar een probleem mee?'
'Nee, natuurlijk niet.' Antwoorde ze snel. Ze dacht er niet aan om de man nog meer reden tot spot te geven. Maar de werkelijkheid was dat ze uitgeput was. Wanneer had ze eigenlijk voor het laatst gegeten? Het leek een eeuwigheid geleden te zijn sinds ze was wakker geworden in de sofa. En dan probeerde ze niet te denken aan haar confrontatie met Randall. Er waren maar weinig plekjes op haar lichaam die niet gekneusd leken te zijn, en vooral haar rug had serieus geleden onder de mishandeling. Dus vanaf het moment dat het paard begon te lopen, leek het alsof een onzichtbare voet zich opnieuw uitleefde op al deze plekken. Het was enkel dat koppige stemmetje in haar hoofd, dat haar ervan weerhield om deze lasten te delen met haar reisgenoot. Zoals ze al eerder dacht, ze was niet hier om vrienden te maken.


'Catherine Cooper. Jij slaagt er ook altijd in om in de meest vreemde situatie 's terecht te komen.'
Bijna verveeld keek Cat op. Sam zijn blauwe ogen keken haar schalks aan, zijne brede glimlach ging van oor naar oor.
'Denk je nu echt dat ik hier met opzet beland ben? Ik ging met opzet naar die stenen om met opzet in de achttiend eeuw te belanden.'
'Dan was het maar per ongeluk. Tijdreizen is en blijft een ervaring om nooit te vergeten. Waarom doe je er zo koel tegenover?'
'Is dat een serieuze opmerking? Ik ben ontvoert, mishandeld, en in het einde ben ik gedwongen samen te werken met de meest irritante Schot die ik ooit ontmoet heb. Bovendien laat zijn persoonlijke hygiëne de wensen over.'
'Bij mijn weten heeft hij zonet een bad genomen. Wat bij jou blijkbaar meer teweeggebracht heeft dan de bedoeling was. Of heb ik die opspelende hormonen gedroomd?'
'Die heb je gedroomd, echt wel.'
Het leek bijna onmogelijk maar zijn glimlach werd echt wel breder. Waarom ontkende ze het ook nog? Sam kende haar beter dan dat ze zichzelf kende. Hem maakte ze echt niets wijs.
'Cat, je hebt misschien geen goed begin gekend, maar probeer het eens op een andere manier te bekijken. Je krijgt de kans om een wereld te zien, die de meest geleerde profesoren ter aarde alleen maar uit boeken kennen. Wie weet wat je allemaal kunt leren.'
'Als je het zo bekijkt...Sam? Sam waar ga je naartoe...? Sam...'


'Wil je wel eens wakker worden?'
Het harde geschut van MacTavish bracht haar terug naar de werkelijkheid. Geen idee hoe ze het had klaargespeeld, maar ze was tegen zijn rug in slaap gevallen. En al die tijd had hij doorgereden, zonder dat ze van dat beest zijn rug gevallen was. En Sam...Haar gesprek met Sam was niet meer dan een droom geweest. Een feit dat haar droevig maakte, maar tegelijkertijd leek het op een geruststelling. Waar ze ook was. In welke tijd ze ook belande, hij was er altijd om haar bij te staan. Toen ze van het paard afsteeg zag ze dat ze waren aangekomen in een rustig dorpje. Het eerste wat haar opviel was dat ze eigenlijk maar weinig kon zien. Het was al aardig laat, in de eenentwintigste eeuw zou op dit tijdstip honderden lantaarns aan gaan. Zodat je uiteindelijk het verschil niet meer kende tussen dag en nacht. Mensen uit de achttiende eeuw hadden deze luxe niet. Aan de muren van de gebouwen gingen er fakkels, maar hoezeer de vlammen ook hun best deden. Meer dan een zwakke gloed konden ze niet voortbrengen. Ze tuurde voor zich uit, en kon met veel moeite enkele silhouetten onderscheiden. Twee mannen waren druk met elkaar in gesprek, beiden droegen ze iets op hun schouder. In de eerste instantie zag Cat de lange stokken met grote bladen aan als wapens. Maar toen ze de dingen beter kon bekijken, zag ze dat de dingen totaal niet de juiste balans hadden om als wapen te dienen? Wat waren het dan wel? Gereedschap om op het land te gebruiken? Het begon tot haar door te dringen dat Sam gelijk had. Ze had de kans om dit volk te bestuderen op een manier die niemand ooit eerder had gedaan. Misschien, heel misschien zou haar korte tijd in deze periode toch nog enkele goede dingen opbrengen.

Reacties: