FanFic.nl

healing in the past,

keep paying attention

MacTavish leidde haar naar een gebouw dat zich aan de oostkant van het dorp bevond. In vergelijking met de kleine hutjes die her en der verspreid waren, zag dit stevige gebouw met twee verdiepingen, er uit als een klein paleis. Opgetrokken uit van die grote, ongelijke natuurstenen die zo typerend leken te zijn voor de hooglanden. Aan de deur ging een uitgangbord, dat piepend heen en weer wiegde in de wind. Cat sloeg dit alles geamuseerd gade. Waar ze ook keek, alles in dit dorp gaf haar het gevoel dat ze op een filmset terecht was gekomen. Als je niet beter zou weten, dan zou je elk moment een dikke regisseur verwachten die haar de les zou komen lezen omdat ze de opnames in de war gegooid had.
Het leek er niet op dat dit het eerste bezoek was van haar metgezel, aan dit dorp. Zonder aarzelen loodste hij hun paard naar de achterkant van het gebouw, waar blijkbaar een stal gelegen was. Een kleine jongen liep meteen op hem af om de teugels van MacTavish over te nemen.
Toen de jongen zijn gezicht beter kon zien begon die vrolijk te lachen.
'Nee maar, meneer...'
'MacTavish!' Riep de andere snel. De jongen keek verbouwereerd, maar toen kreeg hij Cat in de gaten, en maakte de verwarring plaats voor begrip.
'Meneer MacTavish, inderdaad. Welkom terug meneer.'
Cat snoof sarcastisch. Als hij hoopte dat ze het na al die tijd nog niet door had, dat ze nu nog niet door had dat hij een voortvluchtige onder een valse naam was, dan was hij er echt aan voor de moeite.
MacTavish had meteen weer zijn nonchalante houding aangenomen. Kreunend rekte hij zich uit en wreef toen over zijn pijnlijke billen.
'Geen idee hoe het met jou zit, maar ik kijk echt uit naar een stevige maaltijd.'
'Klinkt goed. Maar waar wil je die vinden?'
'Wel, Sassenach. Dit gebouw noemen ze een herberg. En daar serveren ze niet alleen maaltijden. Je kan er ook een bed krijgen voor de nacht. Een fantastische uitvinding, denk je ook niet?'
'Weet ik ook wel.' Was het geërgerde antwoord. 'Maar hoe wil je dat allemaal betalen?'
Als antwoord haalde hij een kleine buidel tevoorschijn, en gooide die enkele keren vrolijk in de lucht.
'Onze favoriete private vond het zo sneu hoe hij me behandeld heeft, dus verzekerde hij me dat onze reis op zijn kosten was.' Lachte hij met een veelzeggende knipoog. Cat vroeg zich vooral af waarom ze het ook vroeg.


Het was blijkbaar een drukke avond, nog voor ze de deur hadden geopend kon Cat haar eigen gedachten niet meer horen door het geluid van binnen. De vele films die ze had gezien waren op dit punt al erg accuraat. En ook toen de deur open zwaaide zag ze met een blik op de gelagkamer dat goede films erg grondig waren met hun research. Naar de normen van deze tijd was deze kamer nog best proper, of het stro op de grond was tenminste recent ververst.
Er stonden een stuk of acht tafeltjes verspreid door de kamer. In het midden van de kamer brandde een vrolijk vuurtje, in een gigantische open haard. Al het lawaai was niet te verwonderen, aangezien alle tafeltjes al volzet leken te zijn, en de ongelukkigen die geen plek hadden weten te bemachtigen stonden met hun glas in de hand aan de toog. Zeker veertig man, veertig paar ogen die als een man opkeken, toen ze het tweetal in het oog kreeg. En zelf de grootste idioot kon zien dat ze hen niet goed gezind waren.
'Misschien moeten we maar beter ergens anders naar toe.' Siste Cat.
'Echt niet. Ze zijn gewoon nerveus over onze kleding. Laat mij maar even.'
MacTavish baande zich een weg door de zee van mannen, Cat kreeg bijna en hartverzakking toen hij tegen een van hen aan liep, en daarmee het bier van de man morste.
'Jij vuile...'
'Kom, kom. Je gaat nu toch geen gevecht starten om wat alcohol? Hier, dan betaal ik je er een nieuwe.'
Cat wist niet of het het geld in zijn hand was, of het overduidelijke Schotse accent, maar de vijandigheid verdween al snel.
'Nee, kerel. Tuurlijk niet.' Lachte de man, terwijl hij MacTavish zo een stevige klap op de schouder gaf, dat Cat even vreesde dat hij uit kom was geslagen. Onverstoord liep MacTavish verder naar de toog, waar hij meteen een gesprek aanknoopte met een kale man, die bezig was enkele glazen te drogen.
De mannen hun gezichten waren dicht bij elkaar, duidelijk op hun goede dat iemand hen zou afluisteren. Na enkele ogenblikken gaf de waard een knik, en daarmee leek het gesprek afgelopen te zijn. Met een handgebaar wenkte MacTavish haar. Aarzelend baande ze zich nu ook een weg door de zee van mannen, op haar goede om het voorbeeld van haar compagnon niet te volgen. Of om te vermijden dat niemand tegen haar zou lopen, en zou voelen dat er onder haar hemd twee kleine borsten zaten. Iets wat tot haar grote verbazing nog lukte ook.
'We hebben geluk. We krijgen een tafel in de keuken, bij het vuur. Zitten we niet als haringen in een ton. En vallen we zelf niet te hard op.'
Ja hoor, en dat was natuurlijk het enigste wat jullie te bespreken hadden. MacTavish denk je nu echt dat je met een idioot te maken hebt?
'Kijk eens aan, we worden hier bijna behandeld als een VIP.' Antwoorde Cat vermoeid.
De hazelnootkleurige ogen keken haar verbaast aan.
'Als een wat?'
'Eeuh, niets hoor. Een woord uit Amerika.' Antwoorde ze snel. Haastig liep ze achter de waard aan, zichzelf vervloekend omdat ze haar hoofd er niet had bijgehouden.

Reacties: