FanFic.nl

healing in the past,

bring it on

Als Cat had gehoopt dat ze in de keuken enige privacy zouden vinden, dan kwam ze van een koude kermis thuis. De keukenstaf bestond blijkbaar uit blijkbaar meer dan alleen de kokkin en haar vier hulpjes. Zo waren er nog twee jongens die blijkbaar de hele avond als enige taak hadden om twee varkens aan het spit rond te laten draaien. Een taak die er op het eerste zicht best gemakkelijk uitzag, maar toen Cat er beter over nadacht drong het tot haar door dat het eigenlijk best zwaar moest zijn voor de arm. En vooral erg eentonig. Cat kon zichzelf al in hun plaats zien, na een uurtje of twee met haar kin tegen de borst, in een diepe slaap verwikkeld. Om dan stevig op haar donder te krijgen omdat ze het vlees had laten aanbranden. En dan had je nog een jonge man wiens taak blijkbaar bestond in het onderhouden van de messen. Wat het aantal al weer op acht personen bracht. En dan nog maar te zwijgen over de dienstmeisjes die continu op en af liepen. Met hen er bij was Cat al snel de tel kwijt over het aantal personen. Maar het schetste haar wel een duidelijk beeld over een bedrijf uit deze tijd. In haar eigen tijd had ze een deel van haar studie 's zelf weten te bekostigen door een bijbaantje in een soortgelijke taverne. In die tijd konden ze met niet meer dan vier man, dubbel zo veel klanten als hier aan. Maar in de tijd had ze natuurlijk de hoogtechnologische snufjes tot haar beschikking gehad. Wou je in deze tijd een tent als deze draaiende houden dan had zelf het kleinste detail iemand verantwoordelijk. De hoge personeelskost moest je er maar bij nemen...En het gebrek aan privacy.
'Jij ziet er uit alsof je ter plekke in slaap kan vallen.' Lachte MacTavish.
'Slaap ik dan nog niet?' Was het sarcastische antwoord. 'Maar wat wil je? Ik heb een vrij zware dag achter de rug, mocht je het niet door hebben.'
'Serieus? De mijne was anders ook niet alledaags te noemen. Weet je wat mij is overkomen? Gevangen genomen door de Engelsen, in elkaar geslagen door een snotneus die amper een baard had. En als dat niet genoeg is zit ik nog eens opgescheept met een Sassenach die mij maar niet met rust wil laten.'
'Arme jongen. Maar als je denkt dat zoiets al zwaar is. Ik zit al heel de dag opgescheept met de meest irritante Schot die je je maar kan voorstellen. En ik had hem gerust laten zitten waar ik hem gevonden had. Ware het niet dat ik dringend een gids nodig had.'
Het kleine dienstertje, dat verantwoordelijk was voor hun eten, wist even niet wat ze moest doen. Als ze die twee gewoon hun eten zou geven zouden de gemoederen misschien vanzelf bedaren. Maar aan de andere kant, de spanning tussen de twee was zelf nog warmer dan het vuur, en voor het zelfde geld eindigde ze als slachtoffer in deze kleine oorlog. Maar dan had je nog de derde mogelijkheid, namelijk dat er wel eens een ontslag zou dreigen, als ze niet meteen deed wat haar was opgedragen. En het vooruitzicht haar leven te verliezen leek uiteindelijk toch niet op te wegen tegen het verliezen van haar baan. Met een diepe zucht verzamelde ze haar moed, liep naar de tafel en liet de borden er bijna op vallen.
De twee mannen keken verbaast op, en toen weer naar het eten. Het meisje begreep dat ze geluk had die dag. De twee besloten dat hun honger belangrijker was dan hun ruzie.

Als iemand Cat de vorige ochtend had verteld dat ze met zo veel smaak gebakken haring zou opeten, dan had ze die persoon vast in zijn gezicht uitgelachen. En toch zat ze hier, met een bord dat enkele ogenblikken nog vol was geweest, maar waar nu nog slechts enkele kruimels oplagen. Kruimels die ze ook nog eens opdepte met een stuk brood.
'Zijn jullie in Amerika allemaal zo gulzig?'
MacTavish keek haar aan met een blik die balanceerde tussen ongeloof en pret.
'Als we honger hebben. Meestal...Wacht, geloof je nu wel dat ik uit Amerika kom?'
'Heb ik dan ooit beweerd dat ik dat ik dat niet geloofde?'
'Wel je was bezig over mijn accent-Dat trouwens alles behalve Engels is- En toen bleef je maar doorzeuren dat ik mijn land de rug toekeerde.'
'Over dat accent kan ik me inderdaad vergist hebben. Maar verder was ik toch in de goede richting. Amerika is bij mijn weten nog altijd een Engelse kolonie. Jullie zijn nog altijd trouw verschuldigd aan de Engelse troon.'
'Technisch gezien wel ja. Maar bij mijn weten geld dit ook voor jullie Schotten. En zijn jullie daar altijd zo tevreden mee?'
Cat besefte meteen dat ze ene fout gemaakt had. MacTavish zijn lach veranderde niet. Maar de vrolijke schijn in zijn ogen leek te verdwijnen toen hij zijn gezicht dichter bij het hare bracht.
'En wat bedoel je daar mee?'
'Wel. Misschien spreek ik niet voor alle Schotten. Maar jou hebben ze blijkbaar al meer dan een keer gearresteerd. En vast voor dingen die gewoon niet gerechtvaardigd waren.'
'Fijn dat je dat zo snel uitgedokterd hebt.'
Verdorie, waar was die man op uit? Of dacht hij dat ze niet door had dat dit een verhoor was? Dan moest ze hem maar eens uit zijn droom helpen.
'Weet je, we kunnen heel de avond rond de pot draaien. Of je verteld nu gewoon wat je van me wil weten.'
Als antwoord hierop leunde hij nonchalant achterover, het scheelde niet veel of hij zou zijn voeten op de tafel gelegd hebben.
'Ik moet het je nageven. Je bent een dametje met pit. Is dit eigen aan Amerikanen? Of is het gewoon je vader die je geen manieren geleerd heeft?'
Nu was het Cat haar beurt om te lachen.
'Serieus? Dit is mijn tweede ondervraging op een dag, en beide beginnen met een verwijt naar mijn vader. Jij en Randall lijken meer op elkaar dan je zou denken.'
Voor het eerst kwam er een echte barst in die joviale houding. De glimlach was nu volledig verdwenen en de blik in zijn ogen was nu echt vijandig.
'Je meent het. Dan neem ik aan dat hij net de zelfde vragen had. Zoals de vraag wat een Amerikaanse alleen doet in de Schotse Hooglanden.'
Cat sloeg haar armen over elkaar en leunde wat achterover. Als hij dacht dat hij haar nog een keer kon verassen. Dan had hij het goed mis.

Reacties: