FanFic.nl

healing in the past,

or maybe not

MacTavish zijn eerste vragen waren zo voorspelbaar dat het bijna amusant werd. Wat doet een Amerikaanse hier helemaal alleen? Daarop antwoorde ze net het zelfde als wat ze Randall verteld had. Hoe was ze haar familie dan kwijt geraakt? Een ruzie, gevolgd door een stoute dochter die was weggelopen. Dit was een antwoord dat hem ten zeerste leek te amuseren.
'Waarom ben ik daar niet over verbaast?'
De toon waarop hij dit zei, deed Cat bijna geloven dat een meningsverschil met ouders een misdaad was die gelijkstond aan moord. Wat in deze tijd waarschijnlijk nog zo was ook.
'Ik denk dat je God zelf mag danken voor je grote bruidsschat. Anders kom jij waarschijnlijk nooit aan een goede echtgenoot.'
'Ten eerste, ben ik er echt nog niet aan toe om te trouwen. En ten tweede, waar haal jij het idee van dat ik rijk ben?'
'Waar haal jij het idee vandaan.' Herhaalde hij haar sarcastisch. 'Je verteld me net dat jullie de oceaan overgestoken, zonder dat die ook maar enig nut heeft. Behalve misschien dan uit sentiment. En jij denkt dat je dan niet rijk bent?'
'Maar zo duur...'
Cat slikte haar laatste woorden snel in. Ze had er even niet bij stil gestaan dat mensen in deze tijd nooit van een vliegtuig in business class gehoord hadden. En zo een bootreis kan misschien wel eens duur uitpakken.
'Oké, je hebt me.' Gaf ze uiteindelijk toe. 'Mijn vader is een zakenman. En hij wou hier nieuwe contacten leggen.'
'Interessant. Maar wat zou een Amerikaanse handelaar hier te zoeken hebben? Waar handelt hij eigenlijk precies in?'
'Wijn.' Flapte Cat er zonder nadenken uit. Aan zijn opgetrokken wenkbrauw kon ze meteen zien dat dit geen goed antwoord was.
'Wel ja, wijn en allerhande soorten alcoholische dranken. En dankzij mijn moeder geeft hij Schotse whisky leren kennen. Dus leek het hem een idee om die naar Amerika te importeren.'
Oké, dit begon best link te worden. Cat haar hersenen draaiden op volle toeren, hopend op een idee dat het gesprek een andere kant uit zou gaan. Wat geen makkelijke opgave bleek te zijn. MacTavish zijn vragen leken dan wel onschuldig te zijn. Ze begon te begrijpen dat hij maar al te goed wist wat hij moest vragen.
'Daarom wil je ook zo snel mogelijk terug. Je vader kan zich natuurlijk niet concentreren als hij zich zorgen om jou moet maken.'
'Zeker. Goed dat je het begrijpt.'
'Maar vanavond lukt dit toch niet meer. Dus laten we de tijd die we hebben maar nuttig besteden.'
MacTavish wenkte een van de dienstertjes, en sprak kort met haar in hun eigen melodieuze taaltje.
'Wat waren jullie daar aan het bekokstoven?'
'Bekokstoven? Mevrouw, nu kwets je me. Ik heb alleen maar een fles van hun beste whisky besteld. Nu we hier toch zijn kunnen we best iets nuttigs doen voor je vader. Denk je ook niet?'
Al haar zintuigen riepen alarm. Smerige gluiperd. Dacht hij nu echt dat ze het niet begreep? Dat hij haar enkel en alleen dronken wou krijgen, zodat haar aandacht zou verslappen, en haar tong losser. Maar ze had zichzelf net voorgesteld als de dochter van een alcoholhandelaar. Als ze nu zou zeggen dat ze geheelonthoudster was dan zou hij haar natuurlijk meteen door hebben.
'Goed idee.' Antwoorde ze zo enthousiast mogelijk. Een glas zou ze waarschijnlijk wel aankunnen. En misschien zelf twee, maar dan zou ze moeten oppassen. Haar lijf zat nog vol met de antidepressiva, en deze combinatie zou haar wel eens sneller uitschakelen dan ze zelf besefte.


Het meisje kwam al snel terug met een veel te grote fles, en twee glazen. Cat kon haar ogen amper geloven. Was het echt de bedoeling dat ze met hun tweeën dat ding soldaat zouden maken? MacTavish leek haar bezwaar niet te delen. Hij schonk de glazen meteen vol en schoof een glas naar haar.
'Wel Sassenach. Slàinte Mhath!' Riep hij vrolijk, terwijl hij zijn glas ophief in een toost.
'Juist ja. Slan...Slante...Gezondheid...!'
MacTavish bracht het glas naar zijn lippen, en in een teug goot hij de inhoud naar binnen. Een zucht van genot ontsnapte.
'Dit is het echte spul, moet je echt door je vader laten proeven.'
Voorzichtig zocht Cat naar een plant. Of wat voor plek die ze kon gebruiken om van de whisky af te komen. Maar natuurlijk hielden Schoten niet van de natuur in hun huis. Er zat dus niets anders op, in een teug sloeg ze het glas achterover. Ze had wel eens eerder sterke drank gedronken, maar het vocht dat haar keel nu binnen gleed voelde zo heet aan als lava. Even vreesde Cat te stikken, en kon zich enkel redden door stevig te hoesten, en de laatste restjes weer naar buiten te spugen. MacTavish had er duidelijk zijn plezier in, tot hij zag dat ze het wel erg moeilijk kreeg.
'Sorry, even vergeten dat je moet wennen, voor je dit aankunt.' Met enkele klappen op haar rug hielp hij haar om haar hoestbui weer onder controle te krijgen.
'Voor alles een eerste keer, niet?' Wist ze met veel moeite te zeggen. Ze had verdorie meer dan de helft van haar glas verloren. Ook ene manier natuurlijk om er van af te raken.
'Hoe is het trouwens om te leven? Aan de andere kant van de oceaan? In mijn gedachten zie ik eigenlijk een tweede Engeland voor me.'
'Ergens wel. maar ook weer niet. We blijven natuurlijk Engelse onderdanen. Maar eigenlijk besturen we ons al jaren zelf, en Engeland is iets waar velen wel van gehoord hebben. Maar gewoon geen echte band mee hebben. Dus het feit dat we eigenlijk maar steeds meer en meer belastingen moeten betalen voor een koning ergens aan de andere kant van de oceaan word niet altijd even enthousiast onthaald.'
'Klinkt ernstig. Je zou bijna denken dat er een opstand in de lucht hangt.'
'Wie weet. Als ze ons blijven uitpersen, alsof we citroenen zijn.'
'Harde taal voor zo een mooi meisje. Ik zou maar oppassen met die uitspraken. Voor je het weet brandmerken ze je als een verrader.'
Alsof jullie Schotten er niet voor terugdeinzen om in opstand te komen. Waren het niet de Jacobijnen die twee maal tegen de Engelsen in opstand kwamen?'
Wacht! Wat zei ze nou weer? Het drong tot haar door dat haar hoofd niet meer helder leek te zijn. Kan het...Nee, van dat beetje whisky was ze toch niet dronken?
'Twee opstanden? Wat grappig. Zo een dertig jaar geleden was er inderdaad een opstand. Maar een tweede. Ik zou niet weten hoe je daar op komt.'
Versuft voelde Cat dat MacTavish iets tussen haar ribben drukte. Toen ze zag wat, was ze op slag weer nuchter.
'Niets persoonlijks Sassenach, maar jij bent officieel de meest verschrikkelijke spion die ik ooit gezien heb. Wat mijn werk natuurlijk een stuk makkelijker maakt.'
Zijn ogen glansden van pret. Met een glimlach duwde hij de loop van zijn pistool nog dieper tussen haar ribben. Cat besefte dat hij het zonder aarzelen zou gebruiken.

Reacties: