FanFic.nl

healing in the past,

acquaintance at moonlight

'Eikel. Wat heb jij in die whisky gedraaid?' Siste Cat woedend.
'O, niets bijzonder. Een middeltje dat in combinatie met alcohol de mensen een stuk loslippiger maakt. Al moet ik zeggen dat het bij jou wel erg snel werkte. Heb jij eigenlijk ooit eerder alcohol gedronken?'
Ja, maar dan zonder de invloed van twee verschillende soorten drugs. 'Maar we zijn hier niet om gezellig bij te praten. Mijne dame, als u zo vriendelijk zou willen zijn om op te staan. We gaan een stukje wandelen.'
O ironie, ze liep misschien wel haar einde tegemoet. En om dit nog eens te onderstrepen koos hij een van de oudste Godfather cliché 's. En zelf dacht ze nog wel dat de film nog niet was uitgevonden. Niemand leek er trouwens van op te kijken dat er plots een wapen getrokken werd. De kok en zijn hulpjes keken hoogstens eens naar het tweetal op toen ze voorbij liepen. De blik in hun ogen verried dat Cat geen medelijden van hen moest verwachten. Ze was een groot probleem, en MacTavish was de oplossing. Hij dwong haar om door een achterdeur naar buiten te lopen. Het was ondertussen al zo donker geworden dat Cat nu echt geen hand meer voor ogen zag. Een keer struikelde ze over iets, wat gevolgd werd door het gekakel van een duidelijk beledigde kip. Dus waren ze nog steeds het binnenplein van de herberg. Was dat zijn plan? Haar neerschieten tussen de kippen? Het zou beter zijn tussen de varkens. In een film had ze eens gezien dat die veelvraten de perfecte manier waren om je van een lichaam te ontdoen. Maar dit leek niet het geval te zijn. Hij duwde haar verder tot ze tegen een hek aanliep.
'Openmaken.' Beval hij.
Meteen deed Cat wat haar gevraagd werd. Blijkbaar verkoos meneer MacTavish toch eerder de eenzaamheid van de bossen om zijn daad te vervullen. Daar had hij natuurlijk geen last van lastige getuigen die haar zouden helpen. Maar een ding was duidelijk niet in hem opgekomen. Cat mocht dan wel geen hulp verwachten, zelf zou hij ook alleen zijn mocht ze een van haar truckjes gebruiken. En wees maar zeker dat ze er nog enkele achter de hand had.


Het woud was zo stil. De meeste dieren sliepen natuurlijk, maar je zou verwachten dat je hier en daar toch enig teken van leven zou horen. Een uil, een late eekhoorn of muizen. Het leek wel of het bos zelf zijn adem inhield, bang over wat er zou gaan gebeuren.
'Wanneer ben je het eigenlijk van plan? We lopen al meer dan een kwartier?'
'En wat ben ik dan van plan volgens jou?'
Natuurlijk, een vraag beantwoorden met een wedervraag.
'Wel, ik neem aan dat dat pistool in mijn rug vrij duidelijk is. Je zoekt een rustig plekje om me van kant te maken.'
'O ja? En waarom zou ik dat doen?'
'Omdat ik misschien door heb dat je een verdomde Jacobijn bent?'
Er kwam geen antwoord, maar ze kon zijn glimlach bijna horen. Te laat besefte ze dat hij naar dit antwoord aan het vissen was. Moest hij zichzelf soms wat aanmoedigen? Een balsem voor zijn ziel. Ze weet wie ik ben, dus ik heb het recht om mezelf te verdedigen? Waarom begon ze ook over die opstanden? In haar benevelde geest had het gewoon logisch geleken. Haar moeder had er haar zo vaak over verteld. De eerste opstand, geleid door- Wat was zijn naam nu ook al weer?- Stuart Senior, was niet echt een succes. mede door het feit dat de man niet het toonbeeld was van een goede leider. Zijn leger werd in de pan gehakt en senior moest vluchten naar Frankrijk. Jaren later werd er opnieuw een poging gedaan, ditmaal onder leiding van Stuart junior. Onder de Schotten beter bekend als de Bonnie Prince Charlie. Wie meer op zijn vader leek dan je zou denken. En niet in de goede zin van het woord. Volgens Cat haar moeder was de jongen vooral erg arrogant en sloeg alle advies van zijn raadgevers in de wind. Wat uiteindelijk geleid had tot de rampzalige slag bij Culloden. Ook junior wist te ontsnappen, maar de gevolgen voor Schotland waren rampzalig. Het dragen van een kilt werd verboden net zoals het spreken van Gaelic...Wat iedereen in die herberg nog openlijk deed. Dus het kon niet anders dan dat die slag gewoon nog niet had plaatsgevonden. Maar aan het gedrag van MacTavish te merken, wel in volle voorbereiding.
'Idioot.' Mompelde ze gepijnigd.
'Wat zei je daar?'
'Niks. Gewoon even gestruikeld.' Mompelde ze snel. Ze hadden net een kleine heuvel beklommen en kwamen aan bij een open plek. De maan stond hoog aan de hemel en was erg gul met het delen van haar licht. Cat besefte meteen, dat als ze iets wou ondernemen, ze geen betere plek kon vinden. 'Maar nu je toch zo praatziek bent. Wat ben je met me van plan? Je kan me nu ter plekke neerschieten, of je verteld me wat je met me van plan bent!'
'Wat?'
'Je hoort me.' Zei ze, terwijl ze zich koppig naar hem om draaide. Het licht van de maan was zo helder en krachtig dat ze de verbaasde blik op zijn gezicht kon zien.
'Draai je om en loop verder, of anders...'
'Of anders wat? Schiet je me neer? Niets persoonlijk bedoeld maar mijn situatie kan volgens mij niet erger worden.'
Ze hoorde hem zowaar tandenknarsen. Toen uitte hij enkele Gallische woorden. Cat begreep er natuurlijk niks van, maar ze kon wel raden dat het in de richting van vuile hoer ging.
'Als je het zo nodig wil weten. Ik ben niet van plan om je te doden.'
Oké, dat klinkt nog niet zo slecht.
'Ik neem je mee, omdat een vriend van me enkele vragen voor je heeft.'
Of toch niet.
'O ja? Ik zou niet weten wat ik hem kan vertellen. Ik ben maar een arm onschuldig meisje.'
'Ja, heel onschuldig. Met een Schotse moeder, en een Amerikaanse vader die in wijn handelt. ben ik nog iets vergeten?'
'Eigenlijk wel. Weet je, hij deed eigenlijk meer dan dat. Hij was ook een leraar voor mij en mijn zus. Hij geeft ons echt de meest fascinerende dingen geleerd.'
'Werkelijk. Nu ben ik echt benieuwd.'
'Wie ben ik dan om het je niet te laten zien. Het eerste wat hij me leerde was dit!'
Ze plaatste haar linkerbeen stevig in de grond en met haar rechtervoet haalde ze uit naar de rechterpols van MacTavish. Die was zo verrast dat hij het pistool liet vallen.
'Fascinerend niet? Dat heet karate!' Riep ze, zich schrap zetten voor het daarop volgende gevecht.

Reacties: