FanFic.nl

healing in the past,

Pride comes before a fall

MacTavish kreeg niet eens de kans verbaast te zijn. Ze deed meteen een tweede uithaal naar zijn hoofd, meteen gevolgd door een vuistslag in de maag. Met veel genoegen hoorde ze hem naar adem happen. Maar sneller dan verwacht herstelde hij zich, en voor ze kon reageren kreeg ze een vuistslag in de maag. Naar adem happend klapte ze dubbel, en zakte door haar knieën.
'Leuke truck maar als je echt denkt dat dit mij tegenhoud. Niets persoonlijk, maar je mept echt als een meisje.'
'Grappig,' Zei Cat, terwijl ze haar adem weer onder controle wist te krijgen. 'Ik wou net het zelfde zeggen over jou.'
De stem van haar oude leraar leek door haar hoofd te galmen.
'Twijfel nooit, en vermijd dat je tegenstander te veel ruimte krijgt.'
Wel dat was nog eens een idee. Nog steeds op haar knieën zette ze zich af en boorde zich tegen zijn onbeschermde middel, sloeg haar arm om zijn schouder en trok hem mee de grond op. Nog voor hij het goed en wel besefte, sloeg ze haar benen om zijn middel, haakte haar onderarmen onder zijn schouders en drukte haar bovenarmen op zijn keel. Zijn hele lichaam begon meteen te schokken, vechtend tegen het plotse gebrek aan lucht. Met een bijna immense krachtinspanning wist hij zich weer recht te richten. Bijna had Cat haar greep gelost, maar ze wist zich te herstellen en duwde nog harder. Hij kreeg het nu echt moeilijk, zijn handen grepen wanhopig naar haar armen, klauwend en nijpend. Wanhopig gedreven door de nood aan lucht. Maar zelf was Cat ook niet zo zeker. Zou ze het kunnen? Deze man laten lijden tot hij uiteindelijk stikte? Het liefst zou ze hem niet verder willen brengen tot een staat van bewusteloosheid. Maar ze was slim genoeg dat de grens tussen dat en de dood flinterdun was. Een seconde te lang, en het was te laat. Maar aan de andere kant, een seconde te vroeg loslaten en het zou in haar nadeel werken. Maar toen voelde ze aan de lijven dat medelijden wel degelijk dodelijk kan zijn. In een moment van onoplettendheid liep MacTavish voluit naar achteren. Eerst besefte ze niet waarom, tot ze de boom veel te laat zag. Met volle kracht smakte hij haar rug tegen de stam. Geplet tussen de harde bast en MacTavish zijn al even harde ruggengraat moest Cat haar greep meteen lossen. Een moment dat hij duidelijk afwachtte. Hij greep haar pols en met een stevige draai gooide hij haar van zijn rug. Na zo lang zonder lucht te hebben gezeten zouden de meeste mensen toch even op adem moeten komen. Maar niet MacTavish. Nog voor Cat de grond had geraakt liep hij al weer op haar af, klaar om haar voor eens en altijd uit te schakelen. Maar net op tijd kon ze haar been opgooien, ze plaatste het in zijn maag en kromde haar rug. Samen met de snelheid van zijn eigen sprong verplaatste ze haar zwaartepunt van haar kont naar haar schouders, en gooide hem zo van zich af nog voor hij haar ook maar geraakt had.
'Zoek de zwakke plek van je tegenstander. En zo nodig, laat het in zijn nadeel werken.'
Het zwakke punt van MacTavish was snel te doorzien. Hij ging teveel uit van zijn kracht. Al zijn aanvallen waren totaal niet doordacht, ze waren bijna roekeloos te noemen. Hij dacht totaal niet aan snelheid of techniek. Dat was echt iets dat ze moest weten uit te buiten, want als het op kracht aankwam, dan was hij duidelijk de meerdere van de twee. Met een klap had hij haar op de knieën gekregen, terwijl al haar klappen hem niet het minst in de war leken te brengen. MacTavish zette een nieuwe aanval in, krachtig en snel als altijd. Handig sprong Cat opzij, greep eerst zijn arm en toen zijn nekvel, en draaide toen om haar as. De man maakte zo veel snelheid dat hij niet eens stopte en uiteindelijk met volle snelheid tegen de boom vloog.
'Die boom staat daar echt op de verkeerde plek? Denk je ook niet?'
Versuft krabbelde MacTavish weer recht. Bloed gleed over zijn gezicht, en aan zijn gezicht te zien zag ze dat hij ondanks zijn woede, ook onder de indruk van haar was.
'Die vader van jou. Hij wist echt wel wat hij deed toen hij jou opleidde.'
'Kijk eens aan. je kan echt wel een compliment geven.'
'Als iemand het verdiend. Dan kan ik echt wel toegeven als iemand mijn betere is. Maar dat wil niet zeggen dat ik mezelf gewonnen heef.'
En een nieuwe aanval werd ingezet. Even snel en krachtig als daarnet. Cat kon het niet geloven. Had die idioot dan echt niets geleerd? Meteen haf ze hem het zelfde antwoord, arm en nekvel vastgrijpen, een draai rond de as en loslaten. Als een kanonbal schoot MacTavish weg. Maar te laat besefte Cat wat hij echt van plan was. Zijn hand had hij, stevig als een schroefbank, om haar pols gegrepen.
'En wat je vooral niet mag vergeten. Wees nooit te zeker van je zaak. Hoogmoed komt namelijk altijd voor de val.'
'O shit!' Riep Cat, net voor ze MacTavish volgde in zijn val.

Reacties: