FanFic.nl

healing in the past,

a hard choice

Verstrikt in een kluwen van armen en benen rolde Cat van de berg af, wanhopig proberend om haar belager op een afstand te houden. Maar haar moeite was tevergeefs. Ze lande met een harde klap op haar rug, en MacTavish viel recht op haar. Even waren de twee te verbijsterd om te reageren. Gefascineerd keek Cat naar de man boven haar, badend in het maanlicht had dit zowaar een scene kunnen zijn uit een romantische film. Maar dat gevoel verdween al snel toen hij haar naar de keel greep.
'Dwaas wicht! Dacht je nu echt dat je mij de baas zou kunnen. Het word echt tijd dat iemand jou een lesje in nederigheid leert!'
Dus zo voelde het om te stikken. Het leek zo vreemd dat dit het eerste was waar Cat aan dacht, terwijl haar longen bijna leken te exploderen, en haar ogen elk moment uit hun kassen konden schieten. Het leek haar rustiger te maken. Rustig genoeg om te beseffen dat ze hem beter niet direct kon aanvallen, maar eerder haar omgeving kon aftasten. Na enkele- voor haar tergend lange- ogenblikken voelde haar hand de koele en soliede vorm van een steen. Ze greep hem, en zwaaide hem tegen MacTavish zijn slaap. Ze voelde zijn bloed op haar druppelen, maar hij bleef volhouden. Dus sloeg Cat een tweede keer. Eindelijk moest hij zijn greep lossen. Meteen trapte ze met haar knie tegen zijn nieren en wist hem zo van zich af te trappen.
'Sorry dat ik jouw trots gekwetst heb. Maar ik ben er vandoor!'
Dat ze nog een volle zin kon uiten. Haar keel was zo pijnlijk, alsof die bewerkt was met een kaasrasp. Adrenaline stelde je echt in staat tot de meest indrukwekkende dingen. Net voor ze het op een lopen zette, kon ze het niet laten MacTavish nog een laatste keer een stevige natrap te verkopen.
Zijn gekreun klonk haar als muziek in de oren.


Wat zou ze hierna doen? Ze mocht dan wel ontsnapt zijn aan de klauwen van MacTavish, maar daarna zou ze toch een oplossing moeten zoeken om terug te komen naar de stenen. En het was nu wel duidelijk dat ze van de plaatselijke bevolking echt geen hulp moest verwachten.
'Een probleem tegelijk, Cooper.' Zei ze vermannend tegen zichzelf. 'Eerst maar eens zien hoe je uit dit verdomde bos geraakt.'
Wat al geen makkelijke klus bleek te zijn, aangezien de verdomde bomen allemaal op elkaar leken. Hoe ver ze ook liep, nergens vond ze iets wat voor een aanknopingspunt kon doorgaan. Hoe kreeg MacTavish het toch voor elkaar? Niet alleen in dit bos had hij zich perfect te weten oriënteren. De hele dag al had hij perfect geweten waarheen. Hoe vond je in Godsnaam de weg in een tijd waar GPS niet meteen een mogelijkheid was, of waar je zelf ook maar geen kaart had? De stand van de zon of de maan? Mos op bomen? Verdomme, in haar opleiding was ze getraind om in de meest hopeloze situatie 's te overleven. Maar hier was ze zo hulpeloos als een pasgeboren puppy. Haar superieuren zouden door de grond zakken als ze haar bezig zagen. Ze sloeg haar handen tegen haar hoofd, en blies enkele keren diep in en uit.
'Er moet een manier zijn. Denk na, Cooper! Denk dan toch na.'
'Problemen, Sassenach?' Klonk een spottende stem achter haar.
Nog voor ze zich kon omdraaien werd ze op de grond gewerkt door twee stevige handen.
'Je noemt jezelf Cat. Maar ik moet zeggen, als kat stel je echt niet veel voor.' Lachte MacTavish, terwijl hij met zijn volle gewicht op haar ging zitten. Cat probeerde zich op te richten, maar de Schot woog zeker honderd kilo, daar kon ze met haar eigen zestig kilo echt niet tegenop.
'Want weet je? Katten zijn namelijk stil, zowel als ze zich terug trekken, of als ze een prooi besluipen. Jij daarentegen maakt zo veel lawaai dat ze je zeker in je thuisland gehoord hebben.'
'O, beginnen we weer met de gevangene te pesten? Daar hou je echt wel van.'
Was het kille antwoord.
'Neem je het me kwalijk, Sassenach? Jouw gestuntel vraagt er gewoon om.'
'Misschien, maar als je me dan toch met een mislukte kat wil vergelijke. Dan moet ik je zeggen dat katten altijd een laatste troef achter de hand hebben.'
'O?'' Was het sarcastische antwoord. 'En wat mag die dan wel zijn?'
'Klauwen!'
Met veel moeite had ze de stiletto uit haar zak weten te smokkelen. Ze knipte het lemmet uit en plantte het genadeloos in zijn bil. MacTavish was te verrast om ook maar te roepen. Nu was het niet zo moeilijk voor Cat om de rollen om te draaien. Ze gooide hem op zijn rug en plaatste haar knie strategisch tussen zijn benen. Het mes hield ze nu tegen zijn keel.
'Engelsen, Schotten. Zijn jullie allemaal zo dom om me dit te laten houden?'
De situatie leek eindelijk tot MacTavish door te dringen. Even zag ze een zweem van angst in zijn ogen, maar hij herstelde zich.
'Doe het maar. Dood me.'
Daar had Cat zo veel zin in. Hem te laten boeten voor alles wat hij haar geflikt had. Maar kon ze het wel? Ze had toch echt eerder mensen gedood. Ze had van op een afstand mensen neergeschoten. Zo ver dat de trekken van hun gezicht niet te onderscheiden waren. En vooral: je zag hun ogen niet, het moment dat het laatste vlammetje levensvuur er uit verdween. En nu lag ze hier, klaar om een jongen de keel over te snijden. Zijn bloed over haar handen te laten vloeien, terwijl ze toekeek hoe zijn geest zijn lichaam zou verlaten. Maar ze moest het wel doen. Wat ze ook deed, hij bleef haar maar achterna zitten. Er was geen vreedzame manier om haar van MacTavish te ontdoen.
'Klootzak! Waarom kon je me niet laten gaan? Het enige wat ik wou was om naar huis te gaan! Waarom moest je toch zo koppig zijn?'
'Doe het gewoon!'
Cat haar hand beefde als een espenblad. Ze had ooit wel geleerd om zoiets netjes af te handelen. Maar zou ze het kunnen? Zonder hem te veel laten lijden? Voor het zelfde geld sneed ze door hem als een onervaren slager.
Ze vulde haar longen stevig met adem en zette zich schrap. Ze hoorde de vliegende steen pas toen die insloeg tegen haar slaap.

Reacties: