FanFic.nl

Super Lila Galaxy? (VOLTOOID)

24: De duisternis

Lila krijgt een steeds vreemder gevoel in haar buik naarmate het observatorium dichterbij het centrum van het universum komt. De Galaxy Reactor. Ze is nerveus. Nerveus voor de ontmoeting met de Koopa King, haar nieuwe aartsvijand. Lila loopt voorzichtig naar de rand van het observatorium en kijkt naar het onaangename sterrenstelsel dat snel dichterbij komt. Het is reusachtig en er hangt een duistere, onaangename sfeer. Maar op een andere manier dan bij de Ghostly Galaxy… Dit is anders. Lila bijt op haar lip. Dit is gewoonweg het pure kwaad. Maar toch, ergens in deze massa puur kwaad, voelt ze licht. Dat moet de prinses wel zijn, denkt ze bij zichzelf.

De Galaxy Reactor is omgeven door Bowsers oorlogsschepen, maar dankzij Rosalina’s kracht worden alle schepen versplinterd zodra ze in aanraking komen met het observatorium.

En dan ziet Lila het. Daar, een kasteel. Een bescheiden kasteel met een prinses erop afgebeeld, maar bovenop het kasteel hangt de vlag van Bowser.

Mario zet zijn pet recht en doet een stap naar voren. Lila bewondert zijn moed en legt peinzend haar hand op haar buik als ze de nervositeit weer voelt.

“V-veel succes, Mario!” zegt Luigi hakkelend, wie blijkbaar ook nerveus is geworden van de omgeving.

Mario knikt. Het valt Lila op dat hij vrij weinig zegt, als held. In tegenstelling tot Bowser, wie eigenlijk constant tegen haar bleef praten. Ze zucht diep als ze het beeld van dat monster weer voor haar ziet.

“Dit is je kans!” roept Rosalina. “Er is een teleportatieschild binnenin het kasteel! Ga nu!”

Mario springt meteen van het observatorium af en rent recht het kasteel in. Lila balt haar handen tot vuisten en werpt een blik op Rosalina en Luigi.
“Ik zie jullie later,” zegt Lila grijnzend.

En bij die woorden rent ze Mario achterna. Ze rent recht op het duistere portaal in het kasteel af, en dan verdwijnt ze in de duisternis.

“Ik heb het gevoel dat dit bijna voorbij is,” zegt ze terwijl ze door de duisternis zweeft. “Dit is de laatste uitdaging.”

---

De duisternis is overal om haar heen. Lila zweeft naar het kleine licht in de verte, waarschijnlijk de uitgang van het portaal naar de Galaxy Reactor. Ze kan zich niet bewegen, maar ze zou eigenlijk willen om zich heen willen trappen om sneller te gaan. Maar het lukt niet, en Lila accepteert het tempo waarop ze naar het licht zweeft. Ze komt er wel. Ze is er bijna. Nog een klein stukje…

Het licht verdwijnt. Vlak voor haar ogen verdwijnt de uitgang van het duister, en het volgende moment zweeft ze stil in het niets, zonder een lichtje om zich aan vast te klampen.

Een lichte paniek slaat toe. Lila’s ogen schieten heen en weer, maar ze ziet niets. Meteen denkt ze terug aan de nachtmerrie die ze eerder had en ze slikt.
Blijf rustig. Blijf. Rustig.

Ze ademt diep in. Waarom gebeurt dit? Zou Mario al aan de overkant zijn? Maar waarom lukt het haar niet? Waarom is de uitgang verdwenen?

Opnieuw kijkt Lila om zich heen. Boven en onder, links en rechts…

En dan voelt ze het plotseling. Een klauw op haar schouder. En op haar andere schouder nog een klauw. Lila wil schreeuwen, maar het werkt niet.

De klauwen houden haar stevig vast en trekken haar langzaam achteruit. Steeds verder.

En dan wordt ze verblindt door een fel licht.

Het lijkt verdacht veel… Op die droom.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.