FanFic.nl

healing in the past,

answers and more questions

Zelf zou hij het nooit toegeven. Maar het moment dat het slappe lichaam op het zijne viel, deed hij het bijna in zijn broek van opluchting. Snel duwde hij haar van zich af, half verwachtend dat ze elk moment weer wakker zou worden om haar werk af te maken.
'Het ziet er naar uit dat we net op tijd waren.' Lachte een vrolijke stem. het duurde enkele ogenblikken voor hij het gezicht vond waar de stem bij hoorde.
Een paar hazelnootkleurige ogen keken nieuwsgierig op hem neer, het bruine haar was compleet in de war, en op zijn lippen lach een scheve grijns. Zelf de grootste idioot kon meteen zien dat je hier met broers te maken had.
'Wat was jouw boodschap nu ook al weer? Een mogelijke spion. Neem gerust je tijd, het is maar een meisje, die kan ik wel in mijn eentje aan?'
'Fijn dat jij dit alles amusant lijkt te vinden. Maar zou je me alsjeblieft willen helpen. Dat kreng heeft een mes in mijn been gestoken.'
Natuurlijk bleef zijn broer hem in zijn gezicht uitlachen. Kwalijk kon hij het hem ook niet nemen. Als de rollen waren omgedraaid, dan zou hij net het zelfde gedaan hebben. Maar zijn broer dacht er gelukkig wel aan om naar zijn been te kijken.
'Jij bent me er echt eentje. Eerst verdwijn je voor meer dan drie maanden, en als je dan eindelijk iets van je laat horen, moet ik je redden van een op hol geslagen vrouw. Waar heb je die in Godsnaam gevonden?'
'Dat is een lang verhaal. Vertel ik wel als ze...Au, voorzichtig alsjeblieft.'
'O, sorry. IK was even vergeten dat onze Hadley zo kleinzerig was.'
'idioot! Verklap mijn naam maar in het bijzijn van een gevangene!'
'Grappig. Weet je wat het leuke is aan een bewusteloze gevangene? Ze horen toch niet wat je zegt. En trouwens, Hadley toch maar een bijnaam. Is het niet? Mijn beste Alexander William Roderick MacGregor.'
'O werkelijk? Is me dat even een opluchting. Mijn beste Robert Alistair James MacGregor.'
'Inderdaad.' Antwoorde de man die onder de vrienden bekend stond als Rob. Hij bracht de laatste hand aan het noodverband.
'Dat was het dan. Denk je dat je kan rijden? Of doet die schram nog steeds te veel pijn?'
'Ik kan wel tegen een stootje.'
'Goed dan!'
Vrolijk sloeg Rob op het been van zijn broer. Diens gegil weerklonk door het hele bos.

'Ik denk plots aan iets. Weet je nog wat onze drilmeester vroeger ook al weer zei?' Vroeg Sam nonchalant.
'Dit is echt niet het moment om herinneringen op te halen.' Was het geërgerde antwoord.
'Nee, echt ik ben het even vergeten. Vertel, wat zei hij nu ook al weer?'
Hoe graag Cat het ook wilde, ze besefte maar al te goed dat ze een hersenspinsel onmogelijk kon wurgen.
'Wees altijd op je goede voor eventuele back-up.' Gaf ze schoorvoetend toe.
Sam leek tevreden te zijn met dit antwoord. Cat had het gevoel dat ze moest kotsen.
'En ik vond hem nog wel sympathiek. Dit valt me toch echt tegen van MacTavish.'
Sam haakte zijn handen achter zijn hoofd, wat hij vroeger vaak deed toen hij diep aan het nadenken was.
'Jij vertrouwde hem dan nog? Ik wist van het eerste ogenblik dat ik hem zag dat ik me problemen op de hals haalde.' Reageerde Cat woedend.
'En toch ging je een verbond met hem aan? Dat kan ik even niet volgen.'
'Ik had niet echt veel keuze. Ik had zijn hulp nodig om te kunnen ontsnappen en...'
'En nu ben je opnieuw een gevangene. Maar dan van een stel Schotten.'
'Nee, werkelijk. Het was me nog niet opgevallen. Is dit trouwens de reden dat je me blijft lastig vallen? Om me er nog eens te wrijven dat ik een grote kluns ben?'
'Je beseft het zelf. Dus dat moet ik niet meer doen. En jij steekt maar beter je energie in het vinden van een oplossing.'
'Denk je dat ik daar niet mee bezig ben? Ik vind wel iets, als ik eenmaal...Verdorie, mijn hoofd lijkt gewoon niet mee te willen.'
'Lijkt me vrij eigen aan een hersenschudding. Je moet eerst wat rust nemen. Ik kom een andere keer wel weer terug.'
Hij draaide zijn rug naar haar toe, klaar om in het alles verslindende duister te stappen.
'Nee, Sam...'
De laatste woorden bleven in haar keel steken. Hij keek haar aan over zijn schouder, en glimlachte geruststellend.
'Maak je maar geen zorgen. Kitty. Je ziet me misschien niet, maar ik laat jou echt niet alleen.'
En toen verdween het duister samen met hem. Het eerste wat Cat waarnam was een fel licht, dat haar gepijnigde hersenen nog eens extra martelde.
Kreunend greep ze het deken en trok het over haar hoofd. Na enkele ogenblikken wist ze haar gedachten weer op orde te brengen, en drong het eindelijk tot haar door dat het wel degelijk een deken was dat ze over haar hoofd getrokken had. En toen ze verder voelde besefte ze dat ze in een echt bed lag, met kussens en al. Kreunend rechte ze haar hoofd op. Na de manier waarop ze haar gevangen hadden, had ze toch wel verwacht dat ze wakker zou worden in een koude cel. In plaats daarvan bevond ze zich in een kamer die ondanks haar Spartaanse inrichting er nog best gezellig uitzag. Het bed waarin ze lag was vervaardigd uit stevig eikenhout, en de matras en kussens leken gevuld te zijn met iets dat aanvoelde als de veren van een vogel. Naast haar stond er een klein tafeltje, waar een kruik water op stond.Om het plaatje compleet te maken stond er in het uiterste hoekje van de kamer een grote open haard dat vrolijk aan het branden was. Nee, als gevangenis had ze het echt wel slechter kunnen treffen. Toen werd haar aandacht getrokken door een schilderij dat aan de muur ging. Het was het portret van een jonge vrouw. Cat begreep niet waarom, maar ze had het gevoel haar eerder gezien te hebben. Verward sloeg ze haar benen over het bed, en probeerde op te staan.
Maar haar hersenen leken er anders over te denken, het duizelde haar en met een pijnlijke klap viel ze op de grond.
'Dia an t-Athair! Taran kom me snel helpen.'
Het drong amper tot haar door maar twee paar sterke handen grepen haar onder de oksels en aan de benen, en met verenigde krachten hielpen ze haar weer in bed.
'Liefje, je moet voorzichtig zijn.' Zei een vriendelijke vrouwenstem. Bijna teder werd er een natte doek op haar voorhoofd gelegd. De koelte bracht het pijnlijke geklop enigszins onder controle.
'Waar ben ik?' Kraste ze zacht.
'Daar moet je je geen zorgen over maken, meisje. Jij moet nu vooral rusten.' Ontweek de vrouw de vraag. Cat voelde zich te zwak om haar tegen te spreken.
'Vertel me dan op zijn minst hoe lang ik hier al lig.'
'Het is nu twee dagen geleden sinds ze je hebben binnen gebracht. Die idioten hebben jou echt veel te hard aangepakt.'
Twee dagen? Het feit sloeg bij Cat in als een kanonskogel. het was haar plan geweest om die zelfde dag nog terug te keren naar haar eigen tijd. Hoe zou het daar gelopen zijn in die dagen? Hoe reageerde haar familie op haar verdwijning?

Reacties: