FanFic.nl

healing in the past,

a look into the future

Fly me to the moon. Let me play among the stars. Let me see what spring is like on,Jupiter and Mars.

De verrassing was zo groot dat Lauren spontaan begon te lachen. Luisterde Cat naar Frank Sinatra? Dat had ze nooit geweten. De IPhone van haar zus had wel meer dingen aan het licht gebracht. Zo had ze nooit beseft dat er in Cat een fotograaf verborgen bleek te zitten. Honderden foto 's had ze gevonden, foto 's van voorwerpen die Cat blijkbaar interessant had gevonden. Fauna en Flora, en natuurlijk veel foto 's van haarzelf en haar vrienden. Een van die vrienden was natuurlijk Sam. Sam en Cat, terwijl ze hun legeruniform showden. Sam en Cat, terwijl ze samen lagen te zonnebaden. Sam en Cat, die samen uit de zelfde milkshake dronken. Sam en Cat. De Siamese tweeling van Californië. Als je over de ene sprak, dan sprak je automatisch ook over de andere. Uitgeput wreef ze in haar ogen. Wat had er toch allemaal door Cat haar hoofd gespookt sinds Sam zijn dood? Welke gedachten en gevoelens hadden haar zo ver gedreven om zichzelf te verminken? Wat had haar zo ver gekregen dat ze misschien wel...
'O verdomme!'
In een moment van pure wanhoop gooide ze de IPhone tegen de muur. De stuken sprongen alle kanten op. Lauren zag meteen in dat de schade onherstelbaar was, een gedachte die haar met nieuwe wanhoop vervulde. Wat bezielde haar? Waarom vernielde ze nu de spullen van haar zus? Cat zou zo teleurgesteld zijn als ze eenmaal terug kwam. Als ze ooit...Nee, ze kwam terug. Cat leefde nog, en ze wist niet hoe, maar ze zou terug komen. Dat moest gewoon. Een andere mogelijkheid ook maar overwegen. Dat kon toch gewoon niet...Dat mocht gewoon niet.
'Verdomme Cat! Waar ben je? Je kan niet dood zijn. Alsjeblieft, kom toch terug. Het spijt me. Het spijt me zo erg.'
Brian was de kamer zo stil genaderd dat Lauren hem pas opmerkte het moment dat hij haar schouder aanraakte. Snel veegde ze een opkomende traan weg en keek hoopvol naar hem op. Een blik echter en ze begreep dat hij geen goed nieuws had.
'Hebben ze nog altijd niets gevonden?'
'Niet de minste aanwijzing.' Was het vermoeide antwoord. Je kon er niet omheen dat Brian Cooper de laatste twee dagen geen oog dicht had gedaan. In die korte tijd leek hij gewoon tien jaar ouder te zijn geworden, en Lauren vreesde dat hij elk moment zijn breekpunt zou bereiken.
'Maar ze zoeken toch nog verder? Ik bedoel, ze zijn toch nog niet van plan om de hoop op te geven?'
'O zoeken doen ze zeker nog.'
Het sarcasme in zijn stem was Lauren niet ontgaan. Maar toch wachtte ze geduldig terwijl hij plaats nam in de sofa en zijn schoenen uittrok.
'Dat zoeken nemen ze hier echt serieus. Morgen vergroten ze de perimeter zelf. Ze gaan de Ness afzoeken. Met duikers.'
Duikers. Lauren had wel kunnen verwachten dat die er aan zaten te komen. Cat was dan ook al bijna drie dagen weg. Maar om het zo openlijk te horen.
'Als die idioten nu gewoon beter hun best deden. Die honden bijvoorbeeld. Als gekken lopen ze naar die verdomde steencirkel. En dan, blijven ze maar blaffen naar een bepaalde steen. Je zou bijna denken dat ze er door gestapt is.'
Gefrustreerd sloeg hij zijn hoofd in zijn handen. Zijn schouders begonnen te schokken en Lauren hoorde enkele gesmoorde kreten.
'Mijn kleine meisje. Wat ben ik voor een vader? Als ik haar niet kan helpen, het moment dat ze me het meest nodig heeft. Welke vader heeft het niet in de gaten dat zijn dochter zichzelf verminkt?'
'Pa! Alsjeblieft, zo mag je niet denken.' Snikte Lauren, terwijl ze haar armen om zijn schouders sloeg.
'Je hebt gedaan wat je kon! Het was Cat die onze hulp niet wou. Waarom zou ze ons anders continu buiten sluiten?'
'Dat deed ze niet, Lauren. Het was haar verboden om er over te praten.'
Dit verbaasde Lauren zo hard dat ze haar vader los liet. Die moest bijna lachen toen hij haar verbijsterde gezicht zag.
'Ik heb navraag gedaan. Naar de dood van Sam. Ik dacht dat ik haar beter zou begrijpen als ik de details wist. Maar hoe diep ik ook groef, er werd niets, maar dan ook echt niets gelost. Het dossier van Sam was zodanig beveiligd, dat je bijna zou denken dat het een kwestie van staatsbelang was.'
'Maar...Hoe....?' Lauren was te verward om ook maar iets zinnigs te zeggen. Dus was het haar vader die verder vertelde.
'Ik heb dus niets gevonden. Er is eigenlijk maar een ding dat ik zeker weet. Het leger en de overheid willen niet dat de waarheid rond Sam zijn dood gekend word. En wees maar zeker dat ze dit duidelijk hebben gemaakt aan diens beste vriendin.'
Ondanks het vrolijke vuurtje had Lauren het plots ijskoud. Ze had ontelbaar vaak over deze frustrerende vraag nagedacht. Dit antwoord was wel het laatste wat in haar was opgekomen.
Cat. Hoe eenzaam had haar zus zich wel niet gevoeld? En in plaats van haar te helpen. In plaats van een klein beetje meer geduld op te brengen had ze haar verder de afgrond in geduwd.
'Dit wist ik niet...Had ik...Ik...Het spijt me...O Cat, het spijt me zo erg...!'
Ze sloeg haar hoofd in haar handen en vocht niet langer tegen de tranen die al geruime tijd in haar ogen hadden gebrand. Ook Brian kon zich niet langer sterk houden. Hij sloeg zijn armen om haar en trok haar stevig tegen zijn borst. Zo stevig dat het Lauren pijn deed. Maar ze zei niks. De pijn hielp haar er aan herinneren dat ze tenminste nog een vader had. En dat hij waarschijnlijk de enigste reden was dat ze het pad van haar zus nog niet gevolgd was.

Reacties: