FanFic.nl

Schrijfwedstrijden etc

Gewaagde koffie

Het tweetal ging, sinds ze tijdens hun laatste queeste per ongeluk in een koffiehuis in Tallahassee belandden, steeds vaker gezamenlijk naar soortgelijke plekken. Echter gebeurde dat nu niet meer alleen op de zoektochten, maar was het een gewoonte van de twee vrienden geworden zodra zij niet op Kamp Halfbloed waren. Weekendjes weg met de rest werden steevast in een koffiehuis ingeleid en als Percy en Nico met zijn tweeën ergens heengingen, spendeerden ze de meeste tijd ook in cafés. Ondanks dat het steeds meer een vakantiedingetje werd, hadden ze wel altijd wapens bij zich. Ze wisselden steevast met wie de tas, die ze van Hermes hadden gekregen, die dag bij zich zou dragen. Het was een moderne, bruine rugtas die er op het eerste zicht niet uitzag als een tas waar Nico’s zwaard en een pijl en boog voor elk van het tweetal in zou zitten. Percy’s zwaard, riptide, zat zoals altijd in zijn broekzak, vermomd als pen – niemand, behalve de mensen uit zijn eigen omgeving, had kunnen weten dat het voorwerp met één druk op de knop in een zwaard zou veranderen.

Dit keer hadden ze een grote kans genomen en waren ze op een vliegtuig vanuit Manhattan naar Antwerpen gestapt. Percy twijfelde enorm en al hun vrienden hadden zich ertegen verzet, maar Nico beweerde dag in, dag uit dat hij zich geen zorgen moest maken, dat Zeus hem echt niks aan zou doen… Het duurde een maand tot hij om was, maar daarna hadden ze al snel het hotel en de vlucht geboekt. Ze hadden in eerste instantie nog gekeken of er geen bootreis mogelijk was, maar dat zou te lang duren. Vliegen per Pegasus zou ook een regelrechte ramp zijn – dat wilde hij Blackjack niet aandoen, Antwerpen was duizenden en duizenden mijlen van hen verwijderd. Uiteindelijk verliep de vlucht met iets meer turbulentie dan gemiddeld (als ze de andere passagiers mochten geloven), maar kwamen ze er heelhuids vanaf.

Dus nu zat het tweetal in een koffiehuis genaamd Vecabello, hartje Antwerpen. Ze waren enkele uren geleden aangekomen, hadden hun koffers zo snel mogelijk in het hotel gestald, zich enigszins opgefrist en waren snel met de metro weer naar de stad gegaan. Na een tijdje wandelen en zoeken hadden ze een klein café gevonden dat toch wel erg gezellig oogde. Met de rugtas over zijn linkerschouder geslagen ging Percy Nico voor het café in. Ze namen plaats aan een tafeltje bij het raam, zodat ze ook nog een beetje naar de mensen (en vele toeristen) van Antwerpen konden kijken. Al snel kwam er een serveerster naar hen toe, die hen vroeg om hun bestelling. Toen Nico vertelde dat ze uit Amerika kwamen, schakelde ze meteen om naar een vrijwel accentloos Engels.
“Maar we weten nog niet wat we willen,” glimlachte Percy haar vriendelijk toe, waarna ze hen vertelde dat ze, zodra ze het wel wisten, terug zou komen.
Uiteindelijk bestelde Percy een cappuccino (“Je bent nu al druk, en dan ga je nog een cafeïne houdende drank drinken?”) en Nico besloot voor de warme chocomel te gaan, die hier met smeltchocola gemaakt werd. Met de glimlach typerend voor een klein kind in een snoepwinkel op zijn gezicht roerde hij het goedje door elkaar.
“Dat ik druk ben staat los van de cafeïne, Nico,” grinnikte Percy. “Jij bent gewoon tamelijk rustig voor een Demigod.”
“Of jij bent gewoon uitzonderlijk druk, als ik zie wat voor blikken Annabeth en Grover je soms geven,” antwoordde Nico grijzend.
“Oké – goed punt.” Percy pakte de lekkernij die naast zijn beker cappuccino en opende de verpakking, wat zijn vrolijke uitstraling alleen maar erger maakte.
“Wat, je bent verbaasd dat je hier, in België, land van chocola en wafels, chocola bij je drinken krijgt?” vroeg Nico met opgetrokken wenkbrauwen, waarop Percy zijn hoofd schudde en het stukje chocola in de dampende beker met cappuccino doopte, om het vervolgens in zijn mond te stoppen.

Nico keek uit het raam naast zich. Naast hem stond een plantenbak met vrolijk gekleurde bloementjes. Hij fixeerde zijn blik erop en al snel zagen ze er een stuk somberder uit. Vanuit onder de tafel trapte Percy de donkerharige jongen tegen zijn scheenbeen.
“Nico, ga niet met de dood spelen hier,” siste hij met zijn tanden op elkaar. De jongen schoot alleen maar in de lach, keek nog eens naar de bloemen en al snel leek het alsof er nooit wat gebeurd was.
“Doe een beetje rustig, Percy,” lachte hij. “Dit is voor mij gewoon een manier om me te vermaken.”
“Soms vraag ik me echt af waarom ik zo vaak met jou naar koffiehuizen ga.”
“Je hebt een verantwoordelijkheidsgevoel over mij ontwikkeld sinds die ene keer dat je je belofte aan mij had gebroken,” was zijn antwoord. Dat was altijd Nico’s antwoord op zulke vragen.
“Speel eens niet telkens op mijn geweten in! Je weet dat ik mezelf er haast om haat!”
“Dat maakt het juist leuk,” reageerde Nico. “Ik speel graag op jouw gevoel in.”
Percy trok zijn wenkbrauwen op, schoot vervolgens in de lach en keek Nico aan.
“Als je dat nou gewoon achterwege laat voor deze ene vakantie,” begon hij, “dan kunnen we hier in elk geval van genieten en kunnen we volgende week de rest jaloers maken, aangezien het toch eigenlijk wel een enorm risico is dat we telkens nemen.”
Die woorden waren, in de ogen van beide vrienden, iets om op te toasten – en een begin van een geweldige vakantie, gevuld met vooral veel koffie, chocola en wafels.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.