FanFic.nl

healing in the past,

threats and headache

Cat haar gevoel van tijd was compleet verdwenen tijdens haar herstel. Het had enkele dagen kunnen zijn. Maar het kon evengoed enkele weken kunnen zijn. En in al die tijd had ze maar twee mensen te zien gekregen. De eerste was Taran geweest. Een jongen van een jaar of dertien, met warrig rossig haar en zo veel sproeten dat zijn huid er bijna donker door leek. De andere was zijn moeder geweest, Mhairi genaamd. Het had even geduurd voor Cat deze familieband begrepen had. Aangezien Mhairi zelf nog geen dertig jaar kon zijn, kon het niet anders dan dat ze de jongen op een wel erg jonge leeftijd gekregen had. Na enkele dagen had ze haar nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen en had ze naar meer informatie te vragen. En had haar verbazing amper kunnen verbergen toen de vrouw doodleuk melde dat ze de jongen gekregen had toen ze zelf veertien geweest was. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. En dan had ze zich ook nog stevig verbaast over de naam Mhairi. Die bleek namelijk bitter te betekenen. Bitter, echt wel het laatste woord waar Cat aan dacht als ze naar een beschrijving voor de vrouw zocht. De goedlachse, zorgzame vrouw, die dagen lang aan de rand van haar bed had gezeten. Haar hoofdpijn verlichtend met een natte doek, de resten van haar gezicht reinigend na dat ze voor de zoveelste keer had over gegeven. Nee, Mhairi was niet bitter, Mhairi was zoet.


Uiteindelijk duurde het twee weken voor ze weer sterk genoeg was om haar bed te verlaten. Om de tijd te doden begon ze de vrouw op het schilderij nader te onderzoeken. Hoe kwam het toch dat ze Cat zo bekend voorkwam? De vrouw zelf zag er nog jong uit, maar bijna instinctief voelde Cat dat het schilderij jaren oud was. Ze werd uit haar mijmering gewekt door een luid geknok op de deur.
'Binnen.' Riep ze verstrooid.
In haar ooghoek zag ze de pijnlijk bekende gedaante van MacTavish binnen komen. Fijn, zijn gezelschap had ze nu echt nodig. Ze zette zich meteen schrap een van zijn schalkse opmerkingen te pareren, maar in plaats daarvan uitte hij enkele Gallische woorden en sloeg toen zijn gezicht weg.
'Sorry. Ik had gedacht dat je wel toonbaar was. Ik kom wel terug als je volledig aangekleed bent.'
Verbaast verplaatste Cat haar blik van hem naar haar eigen lichaam. Het katoenen slaapkleed dat ze droeg, had mouwen die tot haar polsen ging en was zo lang dat het tot over haar knieën ging. Het was nu niet dat hij haar naakt betrapt had.
'Doe toch niet zo preuts, en zeg gewoon wat je te zeggen hebt!'
'Preuts?'
'Ja preuts. Zedig. Gedraag je verdomme toch niet als een monnik die nog nooit eerder een vrouw gezien heeft.'
Nog steeds durfde hij niet op te kijken. Gefrustreerd ging Cat op het bed zitten en bedekte haar lichaam met het deken.
'Het naakt is weg. Je ogen zullen geen vuur meer vatten.'
Voorzichtig hief hij zijn hoofd op, duidelijk nog niet volledig op zijn gemak. Maar het deken leek dan toch te voldoen want hij ontspande zich volledig, en daar was die irritante grijns weer. Cat voelde haar bloed koken van woede en schaamte. Na hun gevecht had ze zelf twee weken in een halve coma gelegen, en zelf leek hij er zelf geen schrammetje aan te hebben overgehouden. Zelf zijn been, dat ze bijna had geperforeerd met haar mes, leek er geen last meer van te hebben.
'Ik moet zeggen. Ik dacht dat Hadley overdreef toen hij je karakter beschreef. Maar het lijkt er op dat hij zich nog heeft ingehouden.'
'En wie is die Hadley? Dat hij me blijkbaar zo goed kent?'
'Wel. Misschien ben je het al weer vergeten maar blijkbaar hebben jullie nogal een avontuurtje beleeft met enkele Engelse roodjassen.'
'Hou me verdomme niet voor de gek! Waarom spreek je over jezelf alsof je er niet bij was?'
'Mijne dame. Zo gedraag ik me, simpel omdat...'
Toen leek er iets tot hem door te dringen. Iets blijkbaar zo grappig dat hij bijna dubbelklapte van het lachen.
'Maar natuurlijk, alstublieft vergeef me, maar zie je? je verward me met mijn tweelingbroer Alexander. Mijn naam is Robert.'
Cat haar nog niet volledig herstelde hoofd duizelde nu echt. Een tweeling? Het waren er twee? Nee, hij was met haar aan het spelen. Dat kon niet anders.
'Alexander, enkele ogenblikken sprak je nog over Hadley?'
'Alexander is de naam die onze moeder hem gegeven heeft. Maar als je deze deur uitstapt, dan zal je er waarschijnlijk een stuk of zes ontmoeten in nog geen half uur. Ik ben echt trots op mijn Schotse afkomst, maar als het op namen aankomt hebben we echt geen fantasie. Daarom noemen we hem allemaal Hadley.'
En net op dat moment werd er een tweede keer op de deur geklopt.
'Als je over de duivel spreekt.'
De deur zwaaide meteen open, en inderdaad, tot Cat haar grote frustratie kwam daar een identieke kopie van de man binnen. Of een toch niet zo volledige kopie. Waar Robert een gezonde en energieke indruk maakte was die van MacTavish, Of Hadley of wat zijn verdomde naam ook mocht zijn, er een van een man die aangereden leek te zijn door een wagen. De meeste bloeduitstortingen waren zo goed als genezen. Maar zijn bewegingen waren houterig, en het leek er niet op dat hij goed op zijn rechterbeen kon steunen. Cat kon het niet laten om er een opmerking over te maken.
'Jij hebt er beter uitgezien.'
Met veel genoegen zag ze zijn gezicht verstrakken.
'Ik heb tenminste geen twee weken in bed gelegen.' Was zijn zwakke antwoord. Robert kon zijn lach amper bedwingen.
'Niet dat dit jouw verdienste is. Had ik die steen niet tegen haar hoofd gehooid had ze je doorboord.'
Hadden blikken kunnen doden, dan was Robert nu niet meer dan een hoopje as. Cat vond het zo grappig dat het amper tot haar door drong dat ze haar hoofdpijn niet aan de gehate idioot te danken had, maar aan diens broer.
'Weet je, dit doet er allemaal niet meer toe. Ze hebben me gevraagd om je dit te brengen, ze verwachten je.'
Woedend gooide hij een jurk op het bed. Verbijsterd bekeek Cat het ding, met een korset dat wel honderden linten leek te hebben. Geen wonder dat vrouwen in deze tijd zo vaak leken flauw te vallen. Ze hadden simpel geen lucht met die dingen.
'Dat doe ik niet aan.'
'Je hoeft het niet alleen te doen, Mhairi komt zo om je te helpen.'
'Je snapt het niet. Ik. Doe. Niet. Aan. Jurken. Heb je geen broek voor me?'
Verbaast keken de jongens elkaar aan.
'Ik heb het je gezegd. Echt geen manieren.' Zei Hadley, en richtte zich toen weer tot haar.
'En jij gaat die jurk aantrekken. Of we slepen je naakt naar buiten! Is dat begrepen?'
En toen sloeg hij de deur achter zich dicht. Zo luid dat Cat haar hoofd leek te donderen als de klokken in Keulen. Gefrustreerd keek ze weer naar het schilderij. Waarvan ze nu maar al te goed besefte wie het voorstelde.
'Twee? Is het al niet erg genoeg dat je me met een zo een zoon opscheept? Het moesten er per se twee zijn?'

Reacties: