FanFic.nl

Say Cheese! [Life is Strange Fanfic]

1: Acceptatie tot Blackwell Academy

"Quetzalcoatl
Oh, Señor del Sol"

---

"Wat een mooie ochtend... De zon schijnt heerlijk op mijn koninkrijk!"
Maar de zon scheen niet. En het was niet mijn koninkrijk. Het was Calgary. En het was een regenachtige dag.

Maar het was een goede dag. Het was een goede dag, want terwijl ik uit het raam keek hoorde ik mijn moeder roepen van beneden.
"Alita! Kom, je hebt post!"
Jep, ik zag dit aankomen. Ik ademde diep in en verliet mijn rommelige kamer. De regen kletterde op de ramen waardoor ik het kraken van onze houten trap niet hoorde toen ik hard op de treden neerkwam. Snel rende ik de woonkamer in.
"Riep daar iemand post?"
Mijn moeder zwaaide met een brief in haar hand.
"Ik vroeg me al af waar je bleef," zei mijn moeder met een glimlach. "De postbode is net geweest."
Ik pakte de brief aan.
"Blackwell," zei ik een beetje nerveus.
Ik opende de enveloppe, vouwde de brief uit en verwachtte 'Het spijt ons' of 'We moeten je helaas vertellen dat' als eerste zin te lezen. Maar dit was niet het geval, en mijn vingers begonnen een beetje te trillen.

'Alita Rake,

Gefeliciteerd! Je bent toegelaten tot Blackwell Academy! We hebben oog voor je talent en zouden het op prijs stellen als je er voor kiest om op Blackwell in Arcadia Bay te studeren.

We nodigen je uit voor een gesprek met de directeur op 19 september in de school om 10:00 uur. We wensen je veel succes!

Vriendelijke groeten,

Directeur Wells

(een handtekening van de directeur)'

Ik riep een keer of drie "YES!!" en sprong als een idioot door het huis. Mijn moeder glimlachte.
"Volgens mij is het goed nieuws," grinnikte ze.
Ik duwde de brief in mijn moeders handen en ze las hem.
"Dan denk ik dat we je een tijdje niet meer thuis zullen zien," zei mijn moeder toen ze het gelezen had. Ze keek.. blij, maar in haar ogen kon ik een beetje verdriet lezen.
"Oh mam," zei ik. "Maak je geen zorgen, oké? Ik zorg dat ik jullie dagelijks een bericht stuur!"
Mijn moeder knikte glimlachend en gaf me een omhelzing. "Je bent zo groot geworden, Alita," fluisterde ze. "En ik ben zo trots op je."

Ik wilde al heel lang fotograaf worden. En Blackwell Academy scheen de beste school in de omgeving te zijn om fotografie te studeren, en daar zou ik veel kansen hebben om door te breken. Als ik dat kon, tenminste. Ik was niet zo goed in voor mezelf opkomen, om het maar zo te zeggen. Verlegen op veel momenten en niet bepaald zelfverzekerd. Daarom was ik ook zo verbaasd dat ik toegelaten was tot Blackwell Academy...

De dagen die volgden leken heel snel te gaan. Ik had het gesprek met Directeur Wells en hij was erg vriendelijk. Hij was lastig te peilen vanwege zijn afstandelijkheid, maar hij verwelkomde mij hartelijk. Op het plein achter de school werden foto's van de beroemde fotograaf Mark Jefferson tentoongesteld. Hij was trouwens ook docent fotografie op de school. Ik vond het jammer dat ik hem niet kon ontmoeten toen, maar ik bedacht me dat hij spoedig mijn docent zou worden. Ik was erg benieuwd naar zijn lessen.

Thuis pakte ik mijn spullen, en op 24 september verliet ik mijn ouderlijk huis. Mijn vader gaf me een nieuwe digitale camera en ik geef toe dat ik toen wel gehuild heb, ook al had ik mezelf voorgedaan niet al te sentimenteel te worden. Ik vertrok vroeg in de ochtend met de trein op weg naar Arcadia Bay. Op weg naar Blackwell Academy.

Reacties: