FanFic.nl

Stand Alones

Feestelijke weddenschap

Het tweetal sloot steeds vaker allerlei soorten weddenschappen af – van school gerelateerde dingen tot competitieve dingen tijdens het uitgaan. Op het moment dat het bekend werd dat er een enorm feest in de Grote Hal van hun college georganiseerd zou worden, grepen ze hun kans met beide handen vast.
“We moeten eens iets anders doen dan een wedstrijd met wie het meeste van dat en dat kan,” verzuchtte Hermelien, waarop Harry instemmend knikte.
“Klopt,” mompelde hij. “Het wordt een beetje saai om altijd te winnen.”
“Ach, jij,” lachte zijn beste vriendin. “Je dikt het altijd aan.”
Zo ging het nog een dik kwartier over en weer. Ze haalden beiden hun overwinningen erbij, probeerden elkaar telkens te overtreffen.
“Ik weet iets,” zei Harry plots met een grijns van oor tot oor op zijn gezicht.
“Wat?” vroeg zijn beste vriendin.
“Ik durf te wedden,” begon hij, “dat ik, op het feest, iemand aan de haak kan slaan door een stomme openingszin te gebruiken.” Hermelien trok haar wenkbrauwen sceptisch op, schudde vervolgens de hand van Harry en grijnsde.
“Ik durf te wedden dat je ongelijk hebt,” was haar enige reactie, en daarmee was de weddenschap gesloten.
“Alleen – waar wedden we om?” vroeg hij vervolgens.
“De verliezer trakteert de winnaar op een diner in het beste restaurant op de campus.”

In de weken voor het feest begon de discussie steeds meer op te leven tussen het tweetal (al helemaal als ze langs één van de velen posters liepen die door studenten door de school waren verspreid), tot grote ergernis van Ron.
“Discussieer over jullie stomme weddenschappen in jullie eigen tijd, niet als we of iets met zijn drieën doen of als we in de les zitten,” zei de roodharige jongen bits. Al snel vielen meerdere klasgenoten hem bij, waardoor Harry en Hermelien enkel met hun ogen rolden en hun welles/nietes discussie fluisterend voort te zetten. Hun oude weddenschappen werden veelal in the heat of the moment bedacht, maar nu was het al ruim anderhalve maand van te voren vastgesteld. Harry had de afgelopen vier weddenschappen en wedstrijden gewonnen (het meeste mensen zoenen, dat Harry beter zou scoren voor de toets (hoewel dat met slechts één tiende was), wie het het langst vol zou houden in een onbeperkt eten restaurant, of één van de professoren het ook die les op Marcel gemunt zou hebben), dus hij vond dat hij deze weddenschap ook moest winnen, zodat hij eindelijk kon zeggen dat ook hij vijf keer op rij had gewonnen.

En toen was het eindelijk zo ver; ’s avonds rond een uur of negen zou het beginnen, tot laat in de avond – of eerder, vroeg in de ochtend. Nu het bijna zover was begon Harry toch wel zenuwachtig te worden; hij wist immers het antwoord op één van de openingszinnen die door zijn hoofd spookten al, gezien het feit dat het feest enkel voor studenten van Zweinstein was. Maar wie weet, dacht hij, wie weet zou die ene zin het ijs breken – of zelfs doen smelten. Hij hoopte immers op het laatste, hoopte in zulke gevallen altijd op het beste.
“Nerveus?” vroeg Ron die avond lachend tijdens het avondeten, waarop Harry eerst knikte, toen nee schudde en vervolgens zijn schouders ophaalde.
“Het is dubbel, weet je?” sprak hij, waarop zijn vriend ja knikte. “Ik bedoel; het begon als onze zoveelste stomme weddenschap, maar nu wil ik ook mijn gelijk halen. Juist omdat ”
Ron leek zijn interesse in het gesprek echter alweer enigszins verloren te zijn en was weer compleet op zijn eten gefocust. Typisch, dacht Harry lachend. Zijn beste vriend had een voorliefde voor eten, en als er iemand was bij wie het gezegde “liefde gaat door de maag” van toepassing was, was Ron het wel. Die jongen dacht altijd alleen maar aan eten, tot op het punt het bijna obsessief was. Ondanks dat was hij ook gewoon een goed persoon en toch wel de beste vriend waar hij ooit voor had kunnen wensen.

De laatste uren kropen voorbij. Het leek echter jaren te duren tot het eindelijk negen uur was en Harry keek om de seconde op zijn horloge om te zien hoe laat het was. Om iets voor negenen slenterde hij dan eindelijk zijn slaapkamer uit en liep richting de Grote Zaal, die al aardig volstroomde. De meeste studenten, zoals ook Harry zelf, vonden al snel hun weg naar de bar. Onderweg kwam hij Hermelien tegen, die juist van de bar terugliep. In haar rechterhand hield ze een felgekleurde cocktail, haar linkerhand hield met enige moeite twee nog feller gekleurde shotjes, waarvan ze één aan Harry overhandigde (wat maar net goed ging, waarschijnlijk had ze al meer op).
“Op een goede weddenschap,” grinnikte ze. Samen telden ze af van drie tot één, om op één het shotje achterover te slaan. Hij grijnsde, liep vervolgens door naar de bar en bestelde een biertje.
“Misschien gaat dit me makkelijker af met alcohol in mijn systeem,” dacht hij bij zichzelf. Het bier smaakte echter meer naar water dan naar bier, wat overduidelijk verdund, maar dat deerde hem niet. Het was goedkoop, zou hem alsnog redelijk snel op zijn minst aangeschoten krijgen en bovendien wist hij maar al te goed dat genoeg mensen uit zijn vriendenkring hem genoeg shotjes in alle kleuren van de regenboog aan zouden bieden.

De tijd vloog voorbij, maar vaak was Harry degene die door iemand aangesproken werd; in de meeste gevallen zelfs nog door zijn eigen vrienden of mensen met wie hij zo nu en dan een praatje maakte in de wandelgangen. Het verbaasde hem dat hij, ondanks de enorme grootte van zijn school, vrijwel alleen bekenden tegen kwam – zelfs op een feest. Hij schokschouderde uiteindelijk, maakte voor de zoveelste keer zijn weg naar de bar. De alcohol in zijn systeem was steeds duidelijker aanwezig en hij merkte dat hij een stuk minder scherp was. Uiteindelijk liep hij, zijn halfvolle bekertje bier in zijn rechterhand, terug naar het dansgedeelte. Ron keek hem vanaf een afstandje grinnikend aan, waardoor Harry richting zijn beste vriend liep.
“Hoe staat het met je weddenschap?” schreeuwde de roodharige jongen vragend in Harry’s oor. Die trok een moeilijk gezicht.
“Ik… Ik heb nog minstens drie uur om te winnen,” antwoordde hij. “Ik kom alleen niet aan mijn openingszin toe, meestal zijn het of vrienden die ik tegenkom, of beginnen mensen juist het gesprek met mij. Zonder openingszin. Of ze beginnen geen gesprek en zoenen me alleen, maar dat is juist het effect dat mijn openingszin zou moeten hebben,” schreeuwde hij verder. Ron grinnikte alleen verder, maakte vervolgens zijn weg naar de bar. Harry gooide in het voorbijgaan zijn bekertje in een prullenbak.

Uiteindelijk vond hij het zo lang duren tot het lukte, dat hij besloot zijn hand op de schouder van het meisje met de wilde bos haren voor hem te leggen.
“Hey, kom jij hier vaker?” vroeg hij. Hij kon zichzelf echter wel voor zijn kop slaan toen hij erachter kwam dat het Hermelien was, maar haar leek het niks uit te maken. Ze keek hem lachend aan, sloeg haar armen om zijn nek en plaatste haar lippen op de zijne.
Ze smaakte naar een combinatie van bier en zoete drankjes, maar vooral naar overwinning.

Reacties: