FanFic.nl

Stand Alones

Regen

Het hield maar niet op met regenen. Stiles en Lydia hielden zich al ruim een uur schuil onder de brug, maar het leek alleen maar harder te gaan regenen. De Jeep van Stiles was (voor de twintigste keer dat jaar) bij de garage en Lydia had bedacht dat ze net zo goed konden gaan lopen. Het duurde al uren tot ze haar vriend had kunnen overtuigen dat, ondanks de lucht zo donker en dik bewolkt was, het heus wel op zou klaren en het juist fijn zou zijn dan samen richting het centrum te kunnen lopen. Ze waren echter nog geen kwartier onderweg, of het viel al met bakken uit de lucht. In eerste instantie overwogen ze nog om een sprintje naar huis te trekken, maar vervolgens bedacht Stiles zich dat de brug dichterbij was en hen voldoende beschutting zou bieden. Dat klopte weliswaar inderdaad, maar na een uur lang schuilen begonnen ze het koud te krijgen – en vooral Lydia. Echter was het meisje te trots om de jas van haar vriend aan te trekken, beweerde ze keer op keer dat het niet zo erg was. Uiteindelijk zuchtte Stiles diep, om zich vervolgens tegen de stenen muur van de brug naar beneden te laten zakken. Het maakte hem vrij weinig uit hoe vies de grond misschien was. Lydia volgde al snel zijn voorbeeld en rustte haar hoofd op zijn schouder.
“Sorry,” zei ze, zo zacht dat hij haar net kon horen. Hij draaide zijn hoofd, wat ertoe leidde dat ze haar hoofd van zijn schouder haalde en hem aankeek.
“Hoezo sorry? Ik ben toch niet boos?” zei hij rustig. Lydia haalde haar schouders echter alleen op.
“Het was mijn idee om te gaan wandelen, dus door mijn toedoen zitten we al een uur onder een brug. Ik weet niet, maar dat is niet echt een idee van een ideale date als je het mij vraagt,” reageerde ze sip.
“Maar wie weet was het wel opgeklaard.”
“Ja, wie weet, maar dat is een situatie die we niet mee hebben gemaakt,” mompelde Lydia. “Ik keek er juist zo naar uit om, als het nou wel gewoon opklaarde, samen eerst nog een stuk te wandelen, er gewoon een leuke dag van maken. Noem je dit leuk?” Daar had Stiles echter geen antwoord op paraat. Natuurlijk vond hij het fijn om tijd met zijn vriendin door te brengen – hij was immers al sinds kleins af aan hopeloos verliefd op haar. Maar of het leuk was om al een uur onder de brug te zitten? Nee. Leuk was het niet. Uiteindelijk was hij nu degene die zijn schouders ophaalde.
“Luister, Lydia,” begon hij. “Nee, een uur doorbrengen onder een brug om te schuilen van de gigantische regenbui buiten, is niet mijn definitie van leuk, of van een ideale date of wat dan ook. Maar ondanks dat… Lyds, besef je dat ik al sinds groep vier of zo verliefd op je ben? Ik ben blij met elk moment dat we op deze manier delen, in plaats van met de hele groep, juist omdat we nu samen zijn! Dat we de tijd onder een brug doorbrengen, het zij zo. Ik denk dat ik de tijd liever zo spendeer dan dat we door de regen zouden lopen, want dan worden we alleen maar chagrijnig en ongezellig.” Die woorden zorgen ervoor dat Lydia onwillekeurig een brede grijns op haar gezicht kreeg. Stiles sloeg zijn arm om haar heen, trok haar tegen zich aan en plaatste een kus op haar hoofd. Uiteindelijk voerden ze ellelange gesprekken over allerlei onderwerpen; hoe moeilijk het is om te bevatten dat Stiles eindelijk een relatie met haar heeft, hoe de problemen die zich de afgelopen jaren in Beacon Hills hebben afgespeeld hen als persoon hebben veranderd, hoe Lydia nu veel meer zichzelf lijkt te zijn… Soms, heel soms, kwam Allisons naam ter sprake, waar Lydia overduidelijk moeite mee had. Het lag bij zowel Stiles als Lydia erg gevoelig, ondanks het feit dat Lydia hem telkens op het hart drukte dat hij toen niet echt hij was. Zo zaten ze, ondanks de kou toch beter dan ze in eerste instantie hadden gehoopt (en nog belangrijker: samen), totdat de donkere regenwolken eindelijk plaats maakten voor zonneschijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.