FanFic.nl

Say Cheese! [Life is Strange Fanfic]

2: De kunst van fotografie

"It's a place where your wish will be granted
Come, you'll see I'm right"

---

Vioolmuziek maakte me wakker uit mijn niet-zo-hele diepe slaap. Mijn kamer was nog niet zo mooi ingericht en even keek ik verbaasd om me heen. Toen ik me weer realiseerde waar ik was, kwam ik overeind. Ik had een kamer in Blackwell Academy.
De vioolmuziek was prachtig en ik vroeg me af wie de muziek maakte. Ik kende de studenten nog niet en ik was slecht met namen, dus ik besloot de vioolspeler later te complimenteren. Eerst de belangrijke dingen. Douchen, bijvoorbeeld. Ik pakte mijn normaalste kleding, een blanco t-shirt en een blauwe spijkerbroek, uit de kast en deed deze in mijn tas. Toen verliet ik mijn kamer.
Op de gang zag ik een aantal studenten voorbij lopen. Een meisje met paars haar, Alyssa, heette zij, liep net langs een deur toen hij werd opengedaan waardoor ze de deur recht in haar gezicht kreeg.
"Oh, sorry Alyssa," zei het meisje dat de kamer uitliep en snel de deur sloot.
"Ugh, niet weer," mompelde Alyssa op een toon waaruit bleek dat ze deze dingen wel gewend was. Ik krabde op mijn hoofd en liep maar snel door om een douche te nemen.
In de badkamer zag ik een meisje met kort, bruin haar voor de spiegel staan. Ze begroette me toen ik binnenkwam.
"De eerste dag vandaag," zei ik.
"Zeg dat wel," zuchtte het meisje. "Jij zit bij mij in de klas, nietwaar? Ik ben Max."
"Mijn naam is Alita. Leuk je te ontmoeten, Max. Ik ga maar even een douche nemen. Zie je bij de les fotografie!"
"Zie je later!"
Natuurlijk had ik op dat moment geen idee dat Maxine Caulfield één van mijn beste vriendinnen zou worden.

Het klaslokaal was enorm raar ingericht. De tafels stonden maar een beetje lomp in een cirkel, en onze klas was maar klein. Ik zag Jefferson bij het lokaal staan en hij begroette iedereen vriendelijk. Max liep ook naar binnen en ze leek erg nerveus te zijn toen ze hem een hand gaf.
Ik liep als laatste het lokaal in en ging achterin zitten, een paar meter naast Max. Zij had blijkbaar ook niet zo veel zin om voorin de klas te zitten.
"Goedemorgen, studenten. Mijn naam is Mark Jefferson en ik ben jullie docent in fotografie voor de rest van het... Jaar. Zoals jullie hopelijk wel weten is de kunst van het fotograferen een van de belangrijkste uitvindingen uit de afgelopen eeuwen. Maar een foto is niet zomaar een plaatje. Het is zoveel meer. In een foto kan werkelijk een moment in de tijd vastgelegd worden, en het is aan de fotograaf om het juiste moment uit te kiezen."
Ik bewonderde met hoeveel passie hij begon te vertellen. Hij was echt een professionele fotograaf en ik begreep waarom zijn werk zo beroemd was.
"Aangezien iedereen aanwezig is, lijkt het me leuk om te beginnen met... Een foto van de klas. Dus als jullie even mee willen werken, dan maak ik de foto. Ja, kom allemaal maar naar voren!"
Een paar meisjes sprongen meteen overeind. Max en ik keken elkaar even aan.
"Yay, een foto," mompelde ik niet bepaald enthousiast.
"Ik wil niet op de foto..." mompelde Max terug.
"Meneer Jefferson! Misschien kunt u beter een foto van mij alleen maken," zei één van de meisjes die naar voren gesneld waren. "Zij daar hebben toch geen zin om op de foto te komen!"
"Ze wijst naar ons," zuchtte ik. "Hoe heet zij?"
"Victoria, volgens mij," zei Max. "En ik zie nu al dat ik haar niet mag."
"Same."
"Alita, Max, kom naar voren," zei Jefferson kalm. "Ik maak geen klassenfoto zonder de hele klas. En Victoria, geef anderen ook een kans, wil je?"
Max en ik stonden op en gingen achter onze klasgenoten staan. Ik vroeg me af hoe Jefferson zo snel onze namen kon onthouden. Hij pakte zijn camera en begon, als de professionele fotograaf die hij was, op een vreemde manier heen en weer te lopen op zoek naar de beste hoek. Toen hij die gevonden had, maakte hij de foto. Zoals gewoonlijk zag ik naderhand sterretjes dankzij de flitser en ik hoopte dat ik er niet al te lelijk op stond.
Jefferson bekeek de foto en er verscheen een zelfvoldane glimlach op zijn gezicht.
"Zodra deze foto geprint is zal ik hem achterin het lokaal hangen, dan kunnen jullie hem allemaal bekijken. Nou, ik hoop dat we het goed met elkaar zullen vinden, beste studenten."
"Oh, dat zal geen probleem zijn," merkte Victoria verwaand op. "Toevallig ben ik heel goed in de omgang met mensen."
Ik rolde met mijn ogen.
"Dat is heel fijn," reageerde Jefferson niet echt onder de indruk. "Laten we de les maar gewoon beginnen." Plotseling keek hij ons aan. "Alita, Max, weten jullie zeker dat jullie niet wat verder vooraan willen zitten?"
Er was een blik in zijn ogen verschenen die ik niet goed kon plaatsen, en ik zei vrijwel onmiddellijk: "N-nee, achterin is oké."
Ik vroeg me meteen af waarom ik dat zo snel zei, zonder er eigenlijk bij na te denken. Hm. Jefferson was waarschijnlijk gewoon te cool voor mij.
De docent haalde zijn schouders op. "Ach, je moet het zelf weten. En hoe zit het met jou, Max?"
"Eh.. Ik blijf ook wel achterin," zei ze snel.
"Als jullie je daar fijn bij voelen, geen probleem."
Max en ik keerden terug naar onze plek achterin de klas.
"Sorry voor mijn nervositeit," mompelde ik. "Je mag best voorin zitten als je wil."
"Nee, nee, ik.. Ik word zelf altijd een beetje nerveus rond meneer Jefferson."
"Je bent niet de enige," glimlachte ik. "Ik kan alleen maar dromen dat ik ooit zo succesvol word als hij."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.