FanFic.nl

Say Cheese! [Life is Strange Fanfic]

3: Onschuld

"I cannot see
Why you'd be
Another me"

---

Het was donker buiten. Ik zat op mijn kamer achter mijn bureau en bekeek het huiswerk dat we hadden opgekregen. Het was... veel, voor een eerste dag. Vooral het scheikunde huiswerk was verschrikkelijk, en ik besloot het maar gewoon af te raffelen.
Mijn kamer was nog steeds rommelig, en de tijd om op te ruimen had ik nog niet gekregen. Zuchtend begon ik na te denken over de andere studenten op school. Max was erg vriendelijk en ik was blij dat ik naast haar in de klas zat. Victoria was daarentegen echt een bitch. En ze was erg fan van zichzelf. Ugh.
En hoe ze slijmde bij meneer Jefferson! Verschrikkelijk!
Ik schudde mijn hoofd en stopte het huiswerk weg. Het was al laat en morgen was het weer een drukke dag. Nu moest ik alleen nog... in slaap proberen te komen.

"Oh.. Wat een prachtige opname.. Die ogen.. Beeldschoon..."
Wat was dat voor stem? Het was zo zacht.. En onaangenaam.
"Wat een onschuld.. Oh, dit moet wel mijn beste sessie ooit zijn!"
Ik zag niets. Ik kon alleen die zoetsappige stem om me heen horen. En ik voelde dat ik op de grond lag, maar ik lag helemaal stil. Voorzichtig probeerde ik te bewegen, maar dat zorgde ervoor dat die zachte stem veranderde in een ruwe, agressieve schreeuw.
"BLIJF LIGGEN, VERDOMME!"
Geschrokken durfde ik me niet meer te verroeren. Er klonk wat gemompel en plotseling voelde ik een scherpe steek in mijn nek. Mijn spieren trokken samen en kermend kromp ik ineen.
"Zo, dit zal je kalmeren, Alita. En nu even je bek houden, oké? Oké?! Goed zo. Oh.. Deze foto's zijn schitterend.. Zo schitterend.."
De stem vervaagde en ik voelde helemaal niets meer.

Het was geen vioolmuziek waardoor ik ontwaakte, deze keer. Ik schoot overeind, naar adem happend, en keek om me heen. Meteen besefte ik dat ik een nachtmerrie had gehad. Het zweet liep over mijn rug. Toen ik door het raam keek, zag ik dat het nog midden in de nacht was. Zuchtend stapte ik uit bed en wreef door mijn gezicht. Mijn hele lichaam plakte van het zweet en ik besloot dat ik maar beter weer een douche kon nemen.. Dit was echt niet aangenaam.
Ik pakte mijn spullen bij elkaar en verliet mijn kamer. Op de gang was het stil, het was immers midden in de nacht. Snel liep ik naar de badkamer en opende de deur.
Voor de spiegel stond een meisje met waterige, rode ogen. Ik bleef even in de deuropening staan van verbazing. Het meisje schrok toen ze mij zag en ze friste zichzelf op met wat water.
"Hé, gaat het?" fluisterde ik.
Het meisje wreef door haar ogen en snoof een keer. "Ja, ja, het gaat. Let maar niet op mij."
Ze keek me even aan en zag mijn bleke gezicht.
"En jij? Je ziet wit.."
Ik schudde mijn hoofd. "Oh, een nachtmerrie, dat is alles, heh. Ik eh.. Kwam even een douche nemen."
Het meisje knikte. "Jij bent Alita, toch?"
"Uh, dat klopt." Ik krabde op mijn hoofd. "Sorry, ik.. ben niet zo goed met namen."
Ze schudde glimlachend haar hoofd. "Maakt niet uit. Ik ben Kate."
Ik keek op. "Kate.. Kate Marsh? Ik hoorde gisteren hele mooie muziek uit je kamer komen! Kun jij viool spelen?"
"O-oh, dat is niets hoor. Hopelijk had ik je niet wakker gemaakt."
"Nou Kate, ik vond het eigenlijk heel erg fijn om op die manier wakker te worden. Ga je het deze morgen weer doen?"
"Ik ben blij dat je het waardeert, Alita.. Ja, ik ga het straks weer doen." Ze lachte even. "Sorry dat je me zo moet zien. Ik voel me niet zo snel op mijn gemak."
"Ik ook niet. En dat maakt helemaal niets uit. Kijk naar mij! Ik zweet me meteen kapot na een kleine nachtmerrie."
Kate keek even naar zichzelf in de spiegel. "Sorry.. Dat ik het vraag, maar.. Wat droomde je?"
Ik keek even weg. "Het was niets bijzonders. Ik hoorde een stem en voelde iets scherps. Dat was het. Heh. Ik kan maar beter even gaan douchen. En ik kijk erg uit naar je vioolmuziek in de morgen!"
Kate knikte. Ze zag er weer wat vrolijker uit. "Bedankt. Ik hoop dat je nog een beetje kan slapen."
"Ik spreek je later nog wel, Kate."

Toen ik onder de douche vandaan kwam, was Kate Marsh verdwenen. Ik glimlachte tevreden. Ze had een goed hart, dat kon ik zonder twijfel zeggen. Plotseling kon ik de stem uit de nachtmerrie weer horen. Hij echode door mijn hoofd alsof ik in een grote, lege hal stond.
"Wat een onschuld.."
Ik staarde naar mezelf in de spiegel. De stem was vervormd en ik kon hem niet thuisbrengen. En toch had ik het gevoel dat ik die toon ergens van kende.
"Kom op Alita, raap jezelf bij elkaar," mompelde ik tegen mezelf. "Blijf rustig."
Pas de tweede nacht op Blackwell. Gelukkig was ik niet de enige die er moeite mee had. Ik keerde terug naar mijn kamer en keek uit naar de vioolmuziek in de morgen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.