FanFic.nl

healing in the past,

a tough negotiator

Ondanks zijn gewonde been, liep Hadley zo snel door de gangen dat Rob moeite had om hem bij te houden.
'Broer. Wacht toch even. Waarom die haast?'
'Waarom denk je? Het was niet echt zijn verdienste. Had ik jou niet tegengehouden dan had jij hem neergestoken? Was het echt nodig om die schande nog eens onder mijn neus te wrijven?'
'O juist ja. Mijn broertje zijn eer is beschadigd. Wat ga je er aan doen? Haar uitdagen voor een duel? Moet je zeker doen, dan gebeurt er nog eens iets spannends.'
'Fijn dat mijn broer tenminste aan mijn kant staat.' Was het geërgerde antwoord. 'Altijd tot je dienst, weet je toch?'
Hadley zijn hoge tempo leek dan blijkbaar toch niet vol te houden. Vermoeid zocht hij steun bij een muur. En instinctief greep hij naar de wond op zijn been. Al twee weken belemmerde die hem in alles wat hij deed, en het zag er niet naar uit dat er snel genezing op zou treden. En dan nog zou het voor altijd een litteken blijven. Hadley had in zijn leven al meerdere littekens opgelopen, dus daar ging het hem niet om. Maar nooit eerder was een van die littekens aangebracht door een vrouw, na dat die hem nog eens in elkaar had geslagen had ook. Een herinnering voor de rest van zijn leven.
'Je neemt het wel erg serieus niet? Het feit dat je bijna van haar verloren hebt?'
'Ik samen met vader. Je hebt zijn gezicht niet gezien Rob. Toen hij zag in welke staat ik verkeerde. Ik heb onze naam gewoon te schande gemaakt.'
'Maar heeft hij ook maar een keer de moeite genomen om naar haar te kijken? Of te luisteren naar wat voor iemand ze is? Hadley, als dat mens haar vechtkunsten maar half zo goed zijn als haar scherpe tong, dan scheelde het maar een haartje, of ik was te laat geweest.'
'Nee, Rob. Je was wel degelijk te laat.'
Hadley slaakte een diepe zucht en liet zich tegen de muur zakken. Toen hij naar zijn broer opkeek begon hij te lachen om diens verwarde gezicht.
'Weet je, het ding is dat ze me al even overmeesterd had. Ze had alle tijd om mijn keel over te snijden en het op een lopen te zetten. Maar ik zag de twijfel in haar ogen.'
'Het is een vrouw. Het enige wapen dat die echt aankunnen is gif.'
'Niet deze vrouw. Ze zou me gedood hebben, Rob. Wees daar maar zeker van. Omdat ik haar er toe gedwongen heb. Weet je wat haar laatste woorden waren, het moment voor ze zou toeslaan?'
'Nee, maar dat ga je me nu vertellen, niet?'
Rob zijn antwoord had de gebruikelijke sarcastische toon, maar zijn gezicht was ernstig toen hij naast zijn broer ging zitten.
'Haar exacte woorden waren:Klootzak! Waarom kon je me niet laten gaan? Het enige wat ik wou was om naar huis te gaan! Waarom moest je toch zo koppig zijn?'
'Klootzak? Je mag zeggen van die vrouw wat je wilt. Maar als het op verwensingen aankomt heeft ze veel fantasie.'
'Dat heeft ze inderdaad, maar dat is mijn m-punt niet. Ze ging me doden, dus had ze me alles kunnen vertellen. Wat haar plannen waren. Voor wie ze werkte. Maar het enige wat ze wou was naar huis gaan. Rob, wat als ik me vergis? Wat als ik een onschuldig meisje van haar vrijheid heb berooft?'
'Dat heb je niet!' Riep Rob zo luid, dat zijn stem door de gangen echode, een toevallige bediende bleef staan, en keek de broers verbaast aan.
'Wat sta jij te kijken? heb je geen werk te doen?'
'Eeuh, ja heer.' Mompelde het meisje geschrokken. Haastig maakte ze een reverence, en maakte snel dat ze weg was.
'Luister broer. Ik kan ook niet veel van die vrouw maken. Maar ze weet over de Bonnie Prince en de naderende opstand. Heb je zelf gezegd. Dat betekend dat we haar niet kunnen laten gaan. Hoor je me?'
'Maar ze leek amper te beseffen wat ze zei. Wat als...'
'Alexander. Hoe je het ook bekijkt. Dat meisje is een gevaar voor de zaak. We kunnen de toekomst van Schotland niet op het spel zetten omwille van een persoon. Heb je me goed begrepen?'
Alexander, die naam gebruikte Rob alleen maar als hij erg kwaad was, of iets serieus aan hem wou duidelijk maken. Hadley kon er niet langer iets op tegen brengen.
'Goed. Nu moeten we maar eens kijken of ze al aangekleed is. Waarom willen ze haar eigenlijk nu spreken?'
'Wel hij is aangekomen. Hij lijkt erg nieuwsgierig naar haar te zijn.'
Rob floot tussen zijn tanden. 'Nu wil ik echt niet in haar schoenen staan.'

Op de terugweg naar de kamer liepen ze Mhairi tegen het lijf. En ze waren getuige van een zeldzaam fenomeen. Mhairi, de goedlachse Mhairi die altijd vrolijk was, had een gezicht als een donderwolk.
'Een goede raad, kijk niet naar mij jongen. Dit was niet mijn idee, dit was echt mijn idee niet.'
Verbaasd keken de broers elkaar aan. Wat nu weer? Rob gooide meteen de deur open en ging als eerste naar binnen. Hadley zag hem meteen verstijven.
'Wat is er aan de...?'
Hij liep de kamer binnen, maar na twee stappen leek hij geraakt te zijn door de zelfde verstijfspreuk.
'Jongens, zijn jullie al terug?' Lachte Cat laconiek. 'Hadley, ik heb nog eens nagedacht over je aanbod.'
Verbijsterd keken de twee toe hoe ze het deken wat meer liet zakken. Een blote schouder kwam tevoorschijn.
'Maar ik heb besloten dat jurken toch echt niet voor mij zijn. Dus heb ik besloten dat ik de tweede optie neem. Hebben jullie toch niets op tegen hoop ik?'
Zoet lachend draaide ze zich naar hen toe, voor een tweede keer liet ze het deken zakken. Net tot boven haar borsten. Dit verbrak de betovering en beide boers riepen tegelijk nee. Wat hen een schalks lachje opleverde.
'Weet je, heren. We kunnen natuurlijk nog altijd onderhandelen over die broek. Wat denken jullie?'

Reacties: