FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

1

‘Hoe is de show in Glasgow verlopen?’
Ik zat weer in meneer Bernaud zijn kantoor en leunde met mijn ellebogen op zijn zwaar eikenhouten bureau.
‘Prima, ik heb hier de feedback.’ Ik overhandigde een map met documenten en meneer Bernaud knikte tevreden.
‘Connecties maken is belangrijk. Dit was je twaalfde betaalde klus. Goed gewerkt.’
Ik kreeg een aai over mijn hoofd waarna meneer Bernaud naar het raam liep. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug en keek in de verte. Ik speelde wat met de pen die op het bureau lag en wachtte tot hij weer wat zou gaan zeggen.
‘Ik heb vorige week met Gordon gesproken.’ Verbrak hij de stilte.
Ik haalde mijn blik van de pen af en keek naar meneer Bernaud die nog steeds uit het raam keek. Hij maakte een bedachtzaam geluid.
‘Nee, ik moet hier nog verder voor mailen. Ik heb hier een opdracht voor je.’
Ik keek hem vragend aan terwijl hij een formulier naar me toe schoof met vragen.
‘Maak een sollicitatiebrief voor morgen. Elf uur in mijn postvak.’ Hij keek me streng aan en ik knikte gehoorzaam.
‘Voor welk bedrijf?’ Vroeg ik.
‘Het moet een algemene sollicitatiebrief worden. Je schrijft de brief voor verschillende stageplaatsen,’ antwoordde meneer Bernaud.
Ik haalde mijn wenkbrauwen op, maar nam het formulier aan.
‘Stage lopen gebeurd toch pas over een half jaar?’ Vroeg ik.
Meneer Bernaud glimlachte naar me en zei: ‘Voor de reguliere student.’
Ik stopte het formulier in mijn tas en stond op. Meneer Bernaud begeleidde me naar de deur.
‘Doe je best,’ zei hij op de manier waarop je ouders tegen je spraken voordat je een spannende voorstelling had. Ik stak mijn duim op en verliet zijn kantoor.

Op de campus kende de meeste studenten mijn naam wel. Ik had me verplicht moeten aanmelden bij een studievereniging en mijn medestudenten sleurde me daar geregeld mee naar toe. Ik kon niet echt zeggen dat ik vriendschap had gesloten met mensen, maar ik was vriendelijk naar mijn medestudenten toe. Momenteel zitten er in alle drie jaar samen precies vijftien vrouwelijke studenten. De andere vierhonderd, ja dat lees je goed, studenten zijn mannelijk. In mijn eigen leerjaar zaten precies drie andere meiden. Ik sprak ze amper en volgens mij meden ze mij ook wel. Bij mijn binnenkomst in het eerste jaar was ik een brok chagrijnigheid geweest. Niet bepaald een persoon waar je contact mee wilde leggen.
In de klassen was ik samen met een paar andere studenten de top scoorder en dat in combinatie met mijn chagrijnige houding hield mensen op enige afstand. Niet dat ik hier problemen mee had, want een aantal derde jaars studenten had me mede om mijn cijfers en status hun studievereniging in getrokken. Helemaal alleen was ik absoluut niet.
Iedere donderdagavond moest ik mij melden om met de andere studenten gezellig bij elkaar te zitten en om te leren drinken. Iets wat elke Schot, geboren of niet, hier moest leren.

Op mijn kamer aangekomen luisterde ik naar de voicemail van mijn ouders. Ze wenste me zoals altijd veel succes en vertelde me wat ze dagelijks hadden meegemaakt. Deze simpele gesprekken zorgde er dagelijks voor dat de druk en stress van mijn schouders af gehaald kon worden.
Zuchtend ging ik voor mijn laptop zitten in mijn piepkleine studentenkamer om de sollicitatiebrief te typen. Ik frunnikte aan mijn halskettinkje om inspiratie te krijgen. Hoe kun je jezelf aanprijzen zonder een egotripper te lijken. Het zwarte steentje met de rode kern aan mijn kettinkje was een rustgever voor me geworden. Wanneer ik piekerde speelde ik met het steentje tussen mijn vingers.
Er werd rond een uur of negen op mijn kamerdeur geklopt. De cd van Tokio Hotel draaide hard door mijn kamer en ik zette het volume zachter.
‘Service van de zaak!’ Werd er gegild toen ik de deur opende. Een aantal derde jaars stond met hun stropdassen om hun hoofd gebonden voor de deur met enkele flessen whisky in hun handen. Ik kreeg net aan tijd om mijn kamerdeur af te sluiten waarna ik meegesleurd werd naar de kelder waar onze studievereniging feestte. Morgen zou ik weer brak in colleges verschijnen.

Reacties: