FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

5

Bill:
We waren inmiddels pas een uur op weg. Het zou zeker nog een uur duren voordat onze bus zou stoppen voor de lunch. We zaten wat met zijn viertjes te kletsen en te geinen. De sfeer voelde vertrouwd en ik keek uit naar de shows.
Mijn verbazing was grootst geweest deze morgen. Milou was vanuit het niets verschenen na vier lange jaren. Na onze eerste tour waren we verplicht om veel contacten achter te laten. Met veel verschillende telefoons konden we onze ouders bellen en via hen gaven we berichten door aan Milou en haar familie. Door de jaren heen was dit contact verwaterd, maar Tom en ik waren haar zeker niet vergeten. Zij was er nog bij voordat we doorbraken en ze had ons gesteund. We hadden met haar een onbezorgde tijd ervaren die we nog steeds koesterde. Zij was mijn eerste vriendinnetje. Dat maakte onze ontmoeting wat ongemakkelijk. In mijn hart was ze nog steeds onze vriendin, maar ik vond het lastig om haar aan te kijken zonder terug te moeten denken aan de pijnlijke avond waarop we besloten hadden uit elkaar te gaan. Tom was haar zonder aarzeling om de nek gevlogen. Ik had daar maar een beetje stom gestaan en naar haar gekeken. Ze was zo veranderd. Evengoed had ze me een warme knuffel gegeven en gepreveld dat ze zo gelukkig was om me weer te zien. Ik voelde me schuldig van al die jaren dat we zo weinig van ons hadden laten horen. Ik voelde me schuldig over alles wat in de tussentijd gebeurd was.

Milou:
Na twee uur rondgehangen te hebben in de tour bus houden we halt bij onze stop. Steve had me uit het achterste deel van de bus gehaald waar ik huiswerk zat te maken. Via de mail krijg ik opdrachten toegestuurd van mijn college en ik had alvast een begin gemaakt met een van de opdrachten.
‘Lunchen,’ zegt Steve knikkend op de deur van de bus.
Ik sla mijn laptop dicht en loop achter de rest aan de bus uit om mijn benen te strekken. De rest van de crew staat al te praten op de parkeerplaats. Wij zijn de laatste die uit de bus stappen. Faith komt al weer vrolijk naar me toe gelopen. ‘We gaan zo lunchen. Je komt toch wel naast me zitten?’
Ik stel haar gerust door ja te antwoorden waarna ik word meegetrokken naar een wegrestaurant aan de parkeer plaats. De bandleden lopen samen met bewaking voor ons uit en ik volg Faith en Steve. Bij het wegrestaurantje staan enkele fans en ik verbaas me er over met hoe veel gemak de jongens om gaan met het gegil en de dringende fans. Binnen twee tellen staan we al binnen en Faith trekt me mee naar een tafel bij Harm en Blake. Vanuit mijn oogleden zie ik de bandleden die wat te eten pakken en zich bij de rij aan de kassa aansluiten.
Georg is zijn lange haar kwijt en heeft nu een opgeschoren kuif. Het geeft hem een volwassenere uitstraling al zeg ik het zelf. Gustav staat in zijn sportbroek op en neer te springen. Geen spat veranderd. Tom heeft zijn blonde dreadlocks ingeruild voor zwart, lang haar. Ik had hem vanochtend niet gelijk herkend met zijn nieuwe look. Hier en daar zaten er nog een paar dreadlocks in zijn haar verstopt. Hij heeft een baard en snor laten staan. Een vreemd gezicht. Ook Bill heeft een kortgeschoren baardje en zijn ooit zwarte haar is nu licht blond geverfd. Ik voel aan mijn eigen piercings in mijn oor terwijl ik naar het glimmende ijzer van Bill kijk. Ook hij heeft een collectie aangelegd. Boven zijn V-hals steekt een stukje van een tatoeage uit.
‘Eten halen,’ zegt Faith knikkend naar de rij bij de kassa die aan het slinken is. Ik bestel een simpele maaltijdsalade met een grote beker koffie. Faith neuriet voor me in de rij bij de kassa en gooit de bestelling van Blake bij mij op mijn dienblad. Zelf heeft ze haar eigen maaltijd, die van Steve en van Harm bij zich. Met gevulde dienbladen lopen we terug naar onze tafel waar ook de bandleden zijn aangeschoven. Wat ongemakkelijk voeg ik me bij de groep.
‘Eten!’ roept Blake waarna hij zich stort op het broodje warm vlees dat ik voor zijn neus neer zet.
‘Goed bezig Blake,’ zegt Gustav tegenover hem die hetzelfde broodje omhoog houdt.
‘Dat dacht ik ook. Beter dan dat groene spul van hiernaast.’
Ik krijg een ellenboog en moet lachen. ‘We leven straks lang genoeg op fast-food. Laat me lekker genieten van dat groene spul.’
Blake heft zijn handen op en ik neem glimlachend een slok van mijn grote koffie.
‘Damn, ik had ook koffie moeten halen,’ mompelt Bill al wrijvende over zijn gezicht. ‘Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan.’
Ik hou mijn koffie omhoog. ‘Kun je tegen dubbele espresso?’
Bill glimlacht verlegen en pakt mijn koffiebeker aan. ‘Dat had ik nodig. Is er denk je nog tijd om straks nog zo’n beker te halen voor we de bus in gaan?’
Gustav schudt zijn hoofd. ‘We hebben nog maar een half uur. Je kan het er op gokken, maar het is druk.’
Beteuterd hangt Bill in zijn stoel. ‘Maar ik heb koffie nodig,’ moppert hij.
‘Goh, een chick die niet moeilijk doet,’ mompelt Harm tegen Steve.
Ik frons en richt me op mijn salade.
‘Waarom zou ze moeilijk doen?’
Faith, houd je grote mond. Ik wil mijn eten gewoon opeten zonder gedoe. Blijkbaar heeft de styliste andere gedachten. Ze blijft Harm aankijken.
‘Herinner je de vorige stagiaires die we mee hadden? Of de voorgaande styliste?’ Hij maakte met zijn vinger een draaiend gebaar naast zijn hoofd. ‘Fangirls. Geen land mee te bezeilen.’
‘Niks over onze fans, Harm!’ zegt Tom met zijn vork wijzend op de lichttechnicus.
Harm begint te lachen. ‘Alsof je het niet met me eens bent. Jonda spoorde niet.’
Tom maakte een toegevend gebaar.
‘Daarnaast, zodra ze naar je keken begonnen ze al te giechelen. Niet mee te werken. Behalve met deze hier.’ Harm geeft Faith een aai over haar hoofd.
‘Nou, voor Milou hoef je ook niet bang te zijn,’ zegt Faith terwijl ze haar dreadlocks weer goed probeert te doen.
Ik voel mijn wangen gloeien en ik neem nog een slok van mijn koffie.
‘Zij weet al hoe die mafketels zijn,’ verteld Faith.
Harm kijkt naar me en ik haal ongemakkelijk mijn schouders op.
‘Ze was ons buurmeisje,’ zegt Tom enthousiast.
Harm zijn blik verschuift naar Tom.
‘We hebben een jaar voor ons debuut op dezelfde school gezeten en onze ouders zijn bevriend,’ vervolgt Tom.
Steve kijkt me scheef aan. ‘Dus je bent met connecties binnen gekomen?’ vraagt hij met een scherpe toon.
Ik wil antwoorden, maar Bill is me al voor. ‘Dat zijn we allemaal. Ze heeft kneiter hard gestudeerd en het was op verzoek van David.’
Als ik nu onder een steen kan kruipen, dan zou ik dat graag doen. Deze aandacht is ongemakkelijk. Ik kuch zacht. ‘Ik ben hier om mijn stage te behalen en om extra praktijk ervaring op te doen. Toevallig ken ik de band van een aantal jaar terug. Meer niet.’
De mensen aan de tafel kijken me aan.
‘Ik verwacht ook geen speciale behandeling. Niet van jullie,’ Ik wijs op mijn begeleiders,
‘en niet van jullie,’ zeg ik tegen de band.
Blake knikte tevreden. ‘Zo mag ik het horen. We zorgen wel dat je genoeg werk hebt.’
Hij kantelt zijn hoofd naar achter en laat een bulderlach horen. Steve valt hem bij en Harm geeft me een knipoog.
‘We vertrouwen op je,’ zegt hij wijzend met zijn flesje cola naar mij toe. ‘Die snotneuzen raak je snel genoeg wel zat.’
Ik grinnik en hef mijn koffie omhoog als antwoord op zijn zin.

‘Wat ga jij doen?’ Hoor ik achter me.
Ik heb de hendel van de deur aan de bestuurderskant in mijn hand en pak de sleutels van Steve over. Tom staat samen met Georg achter me en Bill en Gustav komen kletsend achter ze aan gelopen.
‘Waar het op lijkt?’ antwoord ik.
Het hoofd van Blake verschijnt om de hoek. ‘Dames, wij kapen haar als eerste. Pech gehad.’
Ik stap naar binnen en zwaai kort naar de jongens terwijl de deur van de bus sluit. Ik settel me in de grote stoel en draai de spiegels mijn kant op. Op naar Neurenberg.

Reacties: