FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

6

Tom:
Wat heeft dat kind allemaal gedaan in de tijd dat we weg zijn geweest? Ze is een van onze toer bussen ingestapt en is achter het stuur gekropen. Kan ze dat ding besturen? Kharm had ons naar onze eigen bus gejaagd waar we nu uit het zijraampje zitten te kijken.
‘Gaat ze dat redden?’ vraagt Gustav terwijl onze bus start. Vanaf onze plek kunnen we zien dat Milou een zonnebril op haar neus zet en haar bus start. De eerste bus rijdt langs ons heen en wij draaien als tweede de parkeer plaats af. We blijven bij het raam plakken en kijken hoe Milou rustig de tour bus van het parkeerterrein af draait om achter ons aan te rijden. Powervrouw!
Tijdens de lunch was ik een beetje ontdaan geweest dat ze zo terughoudend was. Ik ben niet van haar gewend dat ze zo rustig is en ze had ons berispt om net zo met haar om te gaan als de rest van de crew. Alsof onze vriendschap er niet meer is! Bill had me een snoeiharde klap verkocht. ‘Logisch!’ Had hij geroepen waarna hij naast Georg op de bank was gaan zitten. Hij heeft een zonnebril opgedaan en in zijn oren zitten oortjes waar muziek uit dreunt. Heb ik iets fouts gezegd?

De reis duurt nog twee uur. We vermaken ons in de bus door grove grappen naar elkaar te maken en door mails te beantwoorden op onze laptops. Pas laat op de middag komen we Neurenberg binnen gereden waar we bij ons hotel al onthaald worden door groepen fans. Dat gegil went nooit. Onze bodyguards komen aangelopen en Kharm en David vergezellen ons bij het trapje van de tour bus. Het gegil versterkt terwijl we met zijn allen in de richting van het hotel lopen. Voor de deur van het hotel delen we nog wat handtekeningen voor we de receptiehal binnen geloodst worden. Het gegil van de fans is hier binnen nog maar vaag te horen. Het standaard riedeltje met koffers dumpen, snel even opfrissen en vervolgens weer beneden verzamelen gaat allemaal op automatische piloot.
‘We hebben over een half uur het eerste interview voor Das Newsch. Om vier uur gaan we naar de locatie,’ deelt Kharm ons mee.
We staan met een aantal crewleden in een vergaderzaal. Faith komt naar ons toegelopen met haar make-up koffer al onder haar arm.
‘Ga jij nog maar even dutten op je stoel,’ zegt ze tegen me. ‘Je zult wel moe zijn van al het reizen.’
Dankbaar plof ik neer in een bureaustoel. Faith klapt haar koffer uit en wenkt naar Bill.
‘Slachtoffer één alstublieft!’

We hebben het eerste interview van de toer er op zitten en eigenlijk viel het me alles mee. We wisten van tevoren al dat het interview voornamelijk over onze gestarte toer zou gaan, dus zaten we merendeels van de tijd te geinen. We zitten nu in een klein busje waarmee onze vaste chauffeur, Klaud, ons naar de concertlocatie brengt. Verscheidende mensen zijn al aan het heen en weer rennen en er is al geluid vanuit de concertzaal te horen. Bij binnenkomst in de zaal staan de podia attributen voor een groot deel al opgesteld. Gustav zijn drumstel en scherm staan er al en het achtergrond decor heeft zijn plaats al gekregen.
‘Check, check,’ klinkt er uit de speakers boven mijn hoofd en ik draai me om naar Blake die vanaf zijn vaste plaats achter in de zaal het geluid aan het controleren is.
‘Sound check mic 1’ Blake rommelt wat met zijn mengpaneel en verschillende geluiden vullen de zaal. Ik steek mijn duim goedkeurend naar hem op. Dat klinkt prima.
Op het podium zijn een aantal roadies bijna klaar met het instaleren van de lampen van de front opstelling. Tussen verschillende roadies helpt Milou mee. Ze heeft gereedschap in haar handen en zet een laatste lamp vast. Ze wenkt naar de zijkant van het podium waar verschillende mensen aan een touw trekken om de stellage omhoog te hijsen. Zelf springt ze van het podium af en loopt naar Harm toe. Zo te zien zijn ze samen aan het overleggen, want er wordt naar verschillende plaatsen in de zaal gewezen. Het bekende draaiboek, een boek waarin alles staat voor de show door mij en de crew uitgeschreven, komt tevoorschijn om verschillende lichten te testen.
‘Tijd voor de soundcheck!’
David komt naar ons toe gelopen en loodst ons mee naar de achterzijde van het podium. We krijgen onze oortjes in en de gebruikelijke instructies. Korte soundcheck voor de instrumenten, daarna Bill op zang en samen nog wat spelen. Steve staat al klaar met mijn eerste gitaar.

Milou:
Ik heb een tevreden gevoel nu ik zo aan het werk ben. Overal zijn wel klusjes te doen en ik vind het fijn om mijn energie daar in kwijt te kunnen. Ik schroef de laatste bout van de lamp nog wat vaster en stap over de stellage heen. Ik wenk naar de crewleden die de stellage omhoog hijsen. Zelf spring ik van het podium af om naar Harm te lopen.
‘Vanavond mag je aftrappen bij mij,’ zegt hij met het draaiboek in zijn handen. ‘Al je oefening van de afgelopen weken gaan we nu in de praktijk brengen.’
Hij wijst verschillende lampen aan en samen spreken we door wanneer welk licht aan zou moeten gaan. Voor een groot deel zijn de lichtshows al voorgeprogrammeerd. We hoeven alleen de programma’s zelf te starten en de volgspots moeten we handmatig bedienen. We controleren de verschillende programma’s en spots waarna de bandleden het podium op komen wandelen. Een gevoel van nostalgie overspoeld me spontaan. Ik ga ze voor het eerst sinds vier jaar weer live horen spelen. Ik ken redelijk wat van hun nummers uit mijn hoofd en via het internet kun je gemakkelijk een live optreden terugkijken, maar dat is toch anders. Ik zet het gevoel van nostalgie snel opzij en richt me op Harm.
‘Laat maar zien wat je kan,’ is het doodleuke antwoord dat ik terug krijg.
Meent hij dit?
‘Zo kan ik je het beste beoordelen. Doe net alsof het voor het echie is,’ zegt Harm kalm.
Ik draai me grijnzend naar de laptops en knoppen. Eitje!

De eerste noten van Tom zijn gitaar weerklinken in de zaal en ik word teruggenomen naar de momenten dat ik het huis van de tweeling binnen kwam. Vaak zaten Tom en Gordon samen gitaar te spelen. Ik herken Tom zijn gitaarspel goed. Het lijkt op dat van zijn stiefvader.
Ik start de eerste spot op en volgde de gitarist over het podium. Het eerste programma zet ik aan en ook een tweede spot valt bij wanneer Gustav in zet.
In opperste concentratie regel ik het licht. Achter me zijn David en Harm in gesprek. Ik let niet op wat ze zeggen. Ik vermaak me teveel met de verschillende knoppen om aan hun gesprek aandacht te geven. Ik ben dan ook een beetje beteuterd als de soundcheck al snel afgelopen is. Harm legt een bemoedigende hand op mijn schouder. ‘Goed gedaan guppie. Zullen we het even doorspreken?’
Ik knik en neem plaats in de stoel naast Harm. Hij complimenteert mijn werk en we wisselen verschillende tips uit. Na een kwartiertje kaapt Blake me weg bij Harm om het mengpaneel nog een keer door te nemen. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet stroomt de zaal al vol met fans.

‘Milou, breng jij deze naar de kleedkamer!’
Van een willekeurige roadie krijg ik twee bossen bloemen in mijn handen gedrukt.
‘Namens de burgemeester van Neurenberg,’ zegt hij vluchtig.
De roadie is al weer vertrokken voor ik meer informatie kan vragen. Met mijn twee bossen bloemen loop ik op weg naar de kleedkamer van de bandleden. Met mijn knie probeer ik op de deur te kloppen.
‘Binnen!’ wordt er geroepen waarna ik onhandig met mijn ellenboog de deurklink omlaag druk.
De jongens zitten onderuit gezakt in de kleedkamer. Er staan een paar biertjes op tafel en er kringelt rook uit sigaretten in een asbak.
‘Welkom namens de burgemeester van Neurenberg,’ zeg ik zwaaiend met de boeketten. Bill neemt een bos van me over en bekijkt de bloemen. ‘mooie smaak,’ mompelde hij terwijl hij de bos in een vaas op een tafel neer zet.
Zelf pak ik een tweede vaas en vul die met water.
‘Je hebt het druk zat.’
Ik draai me om naar Tom die op de vensterbank zit. ‘Genoeg te doen. Goed gerepeteerd net,’ zeg ik.
Tom blaast rook door zijn neus. Net een boze stier. ‘Als het vanavond maar zo goed gaat,’ bromt hij.
Ik trek een wenkbrauw op. ‘Zenuwen?’ vraag ik.
Tom en Bill knikken tegelijkertijd. ‘Altijd,’ antwoordt Bill.
Ik grijns. ‘Nog steeds? Na al die jaren?’
Hij glimlacht verlegen. ‘Nog net zo erg als die dag van het schooloptreden.’
We hadden voor de muzieklessen een band mogen vormen. Georg en Gustav, die niet bij ons op school zaten, hadden mee mogen doen. We hadden weken geoefend om samen een drietal nummers te kunnen spelen. Destijds had ik mee gespeeld op een keyboard en ik had een tweede stem gezongen. Ik was super zenuwachtig op het podium. Voordat we op moesten, had een van onze toenmalige pestkoppen, Boy, geprobeerd Bill te vernederen. Ik was toen zo woedend geweest! Nog steeds voel ik lichte woede opborrelen als ik aan dat moment terug denk. Wat een klootzak was dat. In het vierde jaar was hij gelukkig blijven zitten en had ik geen last meer van hem gehad.
Het optreden was een regelrecht succes geweest. Iedereen had zich verbaasd over het talent van de jongens. Onze muziekdocente van die tijd had ons optreden gefilmd en naar muziekproducent David gestuurd. De David die nu tevens manager is van de band.

Buiten de kleedkamer hoor ik geroep. Ik draai me om naar de jongens. ‘Ik moet weer gaan. Andere klussen.’
Ik maak aanstalten om de kleedkamer te verlaten als Georg vanuit zijn relaxte houding overeind komt. ‘Waarom blijf je nog niet even?’ vraagt hij. ‘Als ze je echt missen, dan mag je ons mooi de schuld geven.’
Ik grinnik en schud mijn hoofd. ‘Sorry guys, maar ik heb nu al een reputatie en ik wil graag mijn stage goed afronden.’
Ik doe een paar stappen achteruit, maar Tom stopt me voor ik de kleedkamer kan verlaten. Hij grijpt me vast bij mijn arm.
‘Wat voor een reputatie?’ vraagt hij boos.
Hij is nog steeds een halve kop groter en hij is zeker de zwakste niet. Probeert hij me te intimideren zo? Dat pik ik niet!
‘Als vriendinnetje van de bandleden. Heb je niet opgelet tijdens de lunch?’
Tom’s greep verzwakt en ik ruk mijn arm los.
‘Tom, wat flik jij!’
Bill trekt zijn broer naar achter. Hij kijkt woest naar zijn broer die geschrokken terug kijkt.
‘Sorry Milou, ga naar je werk. Ik praat met hem.’
Lekker begin van de avond.

Bill:
‘Blokhead. Ze is iemand van het personeel. Je kan niet zomaar hardhandig worden,’ zegt Georg die zich naar Tom omdraait.
Ik heb Tom op de bank geduwd waar hij chagrijnig voor zich uit kijkt. ‘Wat nou reputatie!’ roept hij trappend tegen de koffietafel. De bierflesjes rinkelen tegen elkaar aan.
‘Denk even na. Ze is hier gekomen om haar opleiding af te ronden. Niet om lol te trappen met ons,’ vervolgt Georg.
‘Stel je voor, je werkt voor een bedrijf waarin je mensen kent. Wat denkt de omgeving dan van je?’ zegt Gustav.
Tom blijft zwijgen.
‘Die denken dat je via de makkelijke weg binnen bent gekomen!’
‘Denken anderen dat ze hier met mazzel is binnengekomen?’ zegt Tom verbaasd.
Hèhè, de boodschap is binnen komen sijpelen bij ‘m. ‘Natuurlijk! En wat zou jij doen om het tegendeel te bewijzen?’ vraag ik hem.
Tom zijn boze blik verdwijnt van zijn gezicht. ‘Als de malle werken,’ antwoord hij.
‘Precies. Dat is wat ze nu doet. Wat had je anders verwacht? Dat ze na vier jaar doodleuk weer beste maatjes met ons zou zijn?’
‘Dat was wel waar jij op hoopte!’
Het verwijten wordt net zo hard naar mijn eigen hoofd geslingerd door mijn broer. Ik slaak een gefrustreerde zucht. Natuurlijk had ik dat gehoopt. Misschien zelfs harder dan Tom had gedaan. Ik had gehoopt dat ik mijn eerste vriendinnetje binnen enkele maanden na ons debuut terug zou krijgen. Helaas, zo snel gaat vier jaar voorbij en ook ik moet nog steeds wennen dat ze weer ineens hier is.
‘Sorry,’ prevelt Tom. Hij staat op van de bank en ik krijg een broederlijke knuffel van hem. ‘Ik had gehoopt dat er niets veranderd zou zijn,’ zegt hij.
Ik glimlachte weemoedig bij het horen van deze woorden. ‘Maar we zijn veranderd,’ mompel ik. We laten elkaar los en Georg legt een hand op Tom’s schouder. ‘Zijn we er klaar voor?’

Reacties: