FanFic.nl

healing in the past,

burning hatred

Regel een als je gevangen word gehouden. Probeer nooit of te nimmer je bewakers kwaad maken. En waarom deed Cat er nu net alles aan om dit wel te doen? Na dat de tweeling van de grootste schok bekomen waren had Hadley haar uiteindelijk een van zijn broeken geleend. Een exemplaar dat natuurlijk twee maten te groot was geweest, zelf met een riem bleef het ding continu afzakken.
'Je hebt zeker geen kleinere maat?'
Hen niet kwaad maken! Cooper, welk gedeelte van die zin heb je niet begrepen?
Hadley zijn gezicht stond zo somber als een onweerswolk.
'Mijn welgemeende excuses, uwe majesteit. Mijn garderobe is namelijk niet voorzien op de ranke gestalte van onze prinses.'
Om zijn woorden kracht bij te zetten maakte hij zowaar een buiging voor haar.
'En om eerlijk te zijn,' Deed Robert zijn duid in het zakje. 'We hebben eigenlijk ook geen flauw idee hoe we met verwende prinsessen moeten omgaan. Dus, als u ons wil beschuldigen.'
Handig haalde hij een lap stof uit zijn mouw, en voor Cat ook maar kon knipperen had hij die voor haar ogen gebonden. Enkele haren raakten verstrikt in de knoop. En of hij het nu door had wist Cat niet, maar het was wel opvallend dat hij hem wel erg hard aanspande. Ondertussen deed Hadley het zelfde met haar polsen, lekker strak en hard.
'Zullen we maar?' Vroeg Hadley nonchalant.
'Ga jij maar voor, broertje. Jij hebt de teugels stevig in handen.
Iets vertelde Cat dat dit niet veel goeds voor haar betekende.


De wandeling was kort, ze duurde hooguit tien minuten. Voor Cat voelde iedere minuut echter aan als een volledig jaar. Met dank aan haar fantastische begeleider, en zijn bijna legendarische gebrek om iemand te lijden. Meerdere malen struikelde ze over een verhoogje dat Hadley blijkbaar 'over het hoofd' gezien had.
'Uitkijken prinses, nog drie stappen en we draaien naar rechts.'
Cat nam haar stappen extra breed, en toch eindigde haar draai met een onaangename ontmoeting met de muur.
'Oeps, blijkbaar waren het er toch vier. Tellen is nooit mijn sterkste punt geweest.'
'Wel, misschien kan ik je verstand er weer in trappen!'
Haar been schoot naar boven, en tot haar grote genoegen voelde ze het bekende gevoel van pezen en vlees onder haar tenen. Alleen was het niet Hadley die gilde, maar Rob.
'Beter mikken, prinses.' Zei Hadley droog.
Cat haar tanden knarsten zo hard dat het hoorbaar moest zijn voor de twee. Ooit! Ooit zou ze die twee te grazen nemen. En dan zouden ze smeken om genade.


Na een wandeling van zo een tien minuten hield Hadley plots halt. Cat, die nog steeds liep te genieten van haar dagdroom waarin ze de tweeling langzaam roosterde boven een zacht vuurtje, liep frontaal tegen Hadley aan.
'Verdomme, kunnen jullie me niet even...'
Ze zweeg abrupt toen haar handen langs zijn wang gleden. Jezus, als ze niet beter wist was hij inderdaad geroosterd. Die kerel beefde gewoon van de koorts.
'Er al eens aan gedacht om een dokter te raadplegen?'
'En waarom zou ik dat doen?' Was het geërgerde antwoord.
'Wel omdat je huid zo heet dat ik er waarschijnlijk eieren op zou kunnen bakken.'
'Broer? Waar heeft ze het over?'
Ze kon aan zijn stem horen dat Rob bezorgd was. Bijna instinctief voelde ze dat hij zijn hand uitstak om te voelen. En ook hoe Hadley zijn gezicht weg trok.
'Luister toch niet naar dat mens. Ik voel me perfect, en vader zal zich wel afvragen waar we blijven.'
'Ben je zeker? Nu ze het zegt, je ziet wat bleekjes.'
'Misschien heerst er gewoon een virus. Met wat antibiotica is dit zo opgelost.'
Te laat besefte Cat haar fout. Zelf met haar blinddoek kreeg ze een perfect beeld van de twee verbijsterde gezichten.
'Virus?' Zei Rob
'Antibiotica?' Vervolgde Hadley.
'Wel eeuh.... Je weet wel, antibiotica. Dood de bacteriën die ziektes ronddragen.'
Cooper! Hou toch verdomde je kop!
'Wil je soms beweren dat jij hem ziek gemaakt heb?'
'Wat? Nee, ik wil gewoon zeggen...'
Twee paar stevige handen grepen langs elke kant een schouder beet en duwden haar tegen de muur.
'Wat denk je, broertje? Is het slechts een spion die je gevangen hebt? Of is het een heks die je in ons midden gebracht hebt?'
'Geen idee. Maar daar hebben wij niet over te beslissen.'
Cat deed het bijna in haar broek van opluchting toen Hadley haar weer los liet.
'Is ze een verrader, dan snijden we haar snel de keel door. Zonder al te veel ophef. Is ze een heks...Nou, eigenlijk hoop ik er op. Ik heb altijd al eens een heks willen zien branden.'
Hier wist Cat geen antwoord op. Om eerlijk te zijn voelde ze niets op het moment dat haar eigen dagdroom haar keihard in haar eigen gezicht mept. Behalve dan misschien de gedachte dat ze niet alsnog in haar broek wou plassen.

Reacties: