FanFic.nl

knight in shining armor

de viering van het leven

De sfeer in de kamer was opgewonden. Niemand keek op toen Linde voorzichtig naar binnen sloop. De aandacht was volledig gericht op de ster van de dag. Ook al vierde Sarah vandaag haar twaalfde verjaardag. Als je dat kleine vogeltje op het bed zag zitten, zo mager dat ze nog geen veertig kilo kon wegen, haar kale hoofdje bedekt met een kleurig Tweety-sjaaltje. Je zou haar niet ouder dan acht geschat hebben. Niet dat dit te verbazen is, als je bedenkt dat ze net haar derde chemo kuur achter de rug had. Het meisje zat gebogen over een groot cadeau, waar ze met veel enthousiasme de verpakking van aan het verscheuren was. Linde voelde haar eigen hart opspringen toen ze het meisje zo vrolijk zag. Maanden had ze het meisje verzorgd, haar steeds verder zien aftakelen tot op het moment dat de dokters haar bijna hadden opgegeven. Maar meisje bleek een vechter te zijn. Met de moed der wanhoop had ze zich aan het leven vast gegrepen, en uiteindelijk was ze er in geslaagd zich op te hijsen. En vandaag was haar voltallige familie gekomen. Normaal zouden er nooit zoveel bezoekers tegelijk toegelaten zijn, maar het meisje was sterk genoeg bevonden om alle druk aan te kunnen. En verder wou het ziekenhuis de familie het geluk niet ontnemen om de verjaardag te vieren die volgens hen nooit plaats zou gevonden hebben. In al deze familiale vreugde voelde Linde zich plots niet zo op haar plaats. Zelf was ze toch niet meer dan de verpleegster van het meisje. Ze besloot maar dat ze haar cadeau maar beter tussen de stapel kon leggen en er stilletjes weer vandoor kon gaan.
Maar dat was buiten de kleine Sarah gerekend.
'Linde!' Gilde ze vrolijk. Ze sprong recht en liep met zo veel energie op de verpleegster af, dat haar familie wel uit moest wijken, zoals de rode zee deed voor Mozes.
'Je bent toch gekomen! Ze zeiden dat je vandaag een vrije dag had!'
'Is waar. Maar ik kon toch niet thuis zitten luieren terwijl ik je je cadeau nog moest geven.' Was het lachende antwoord. De grijze ogen van het meisje begonnen te stralen. Ze griste het pakje zo hard uit Linde haar handen dat het haar een standje van haar moeder opleverde.
'Sorry.' Mompelde ze snel.
Linde vergaf het haar met een knipoog. Het meisje klom weer op het bed en al gauw was het inpakpapier herleid tot een hoopje confetti. Trots stak ze het cadeau in de lucht, zodat iedere aanwezige kon zien welke kleine schat ze zonet gekregen had.
'Harry Potter en de Relieken des Doods! Het laatste deel. Linde dit is het laatste deel!'
'Ja, engeltje. je dacht toch niet dat ik je naar huis zou laten gaan, zonder dat je weet hoe het afloopt.'
Plots keek het meisje haar ernstig aan, alsof ze een belangrijk besluit had genomen.
'Lees ons er uit voor. Alsjeblieft Linde. Lees me alsjeblieft nog een keer voor.'
Deze had Linde niet zien aankomen. Nerveus keek ze om zich heen. Het was niet haar bedoeling geweest alle aandacht op haar te vestigen. Ze zag echter alleen maar lachende gezichten. Sarah haar vader had haar zelf al een glas cava uitgegoten.
'Om de keel te smeren.' Melde hij met een samenzwerige knipoog.
'Nou, goed dan.' Antwoorde ze aarzelend. Gillend van vreugde nestelde Sarah haar hoofd onder Linde haar oksel. Dit was de laatste maanden, elke vrijdag haar vaste plek geweest. Het was begonnen met een gesprekje tussen verpleegster en patiënt, waarin hun gezamenlijke interesse in boeken naar boven gekomen was. Linde had Sarah het boek laten zien waar ze destijds in aan het lezen was. Harry Potter en de Steen der Wijzen. Sarah, wanhopig zoekend naar afleiding voor haar ellende had haar gesmeekt om er uit voor te lezen. Linde had zich uiteindelijk laten overtuigen. En dit had beide zo goed bevallen, dat Linde elke vrijdag aan haar bed was komen zitten, om haar een uurtje voor te lezen. De verpleegster had wel gemerkt dat het meisje er van genoot. Maar ze besefte niet hoeveel dit kleine gebaar voor Sarah en haar familie betekend had. Sarah had de hele week iets gehad waar ze met plezier naar kon uitkijken. En haar ouders waren er van overtuigd dat dit positieve aspect hun dochter de kracht had gegeven om door te zetten. De bescheiden verpleegster zou het waarschijnlijk nooit beseffen. Maar in de ogen van Sarah haar familie, waren het niet de dokter maar linde die het leven van hun kleine meid gered had.

Reacties: