FanFic.nl

knight in shining armor

een bittere pil

Het ene hoofdstuk dat ze had toegezegd werden er al snel een stuk of vijf. Familieleden die Linde nog nooit eerder ontmoet hadden leken te begrijpen waarom kleine Sarah zo gek was op haar verhalen, en hielpen haar dan ook zonder schroom toen ze smeekte om niet te stoppen. Toen ze de familie eindelijk zo ver kreeg dat ze er nu echt vandoor moest zag ze dat ze hier uiteindelijk twee volle uren had doorgebracht. En al die tijd had Sarah haar vader er voor gezorgd dat ze haar keel genoeg kon smeren- met alcoholische dranken natuurlijk, de fles met vruchtensap bleek speciaal voor Sarah gereserveerd te zijn- Maar aan eten hadden ze natuurlijk niet gedacht. Dus zo gebeurde het dat, later op de gang, dokter Elise Beaumont haar beste vriendin zo wankel op haar benen zag staan dat ze steun moest zoeken bij de muur.
'Wat krijgen we nu? Het is amper middag en Linde Avery is al in de drank gevlogen?'
'Onder dwang van een twaalf jarige.' Was het verstrooide antwoord. En toen sloeg ze haar ogen ter hemel, alsof ze ergens diep over nadacht. 'Die smekende puppy ogen moesten ze op de lijst van verboden wapens zetten.' Ze begon te giechelen over haar eigen flauwe grapje. Het ultieme teken voor Elise dat haar vriendin echt veel te ver was.
'Ik heb een uurtje pauze. Wij gaan samen iets eten in de cafetaria.'
'Wat, nee. Ik wil jouw tijd niet verprutsen. Ik moet er trouwens vandoor.'
'Als je denkt dat ik je in deze toestand laat rijden. Wij gaan samen een heel uitgebreide lunch nemen. En nee, je neemt er geen wijn bij.'


Stanton Drew 's Hospitaal was niet een van die grote hypermoderne ziekenhuizen die je te zien krijgt als je in grote steden als Londen rondkijkt. Maar desondanks was haar reputatie op het gebied van kankerbehandelingen tot ver buiten Engeland bekend. Daarom was het altijd een multicultureel avontuur om een bezoekje te brengen aan de ondergrondse cafetaria, waar zowel het personeel als bezoekers voor een scherpe prijs, een driegangen menu konden krijgen. Gisteren werd Linde nog begroet door een Chinees koppeltje, dat altijd leek te lachen, ook al lag hun zoontje twee verdiepingen hoger te vechten voor zijn leven. Vandaag het bijna amusante gesprek volgen van een- duidelijk erg dominante- Russische patiënt voerde met diens dochter. Toen het meisje even naar Linde en Elise opkeek zond ze hen een Waarom-zijn-jullie-zo-goed-in-jullie-werk blik. Elise was bijna blij dat Linde zo aangeschoten was. Verpleegster zijn, dat was voor haar vriendin geen baan maar een roeping. En ieder verwijt, hoe idioot ook, zou hard bij haar zijn aangekomen. Vandaag liet de drank gelukkig alleen maar gelukkige gedachten door in dat mistige hoofd.
'Je had haar moeten zien, Elise. Had haar vader haar niet tegen gehouden, Sarah was blijven springen, en was ze waarschijnlijk nog eens door het bed gezakt.'
'Wel, als ze zo nodig bedden moet slopen, dan moet ze nog een weekje geduld hebben. Dan kan ze dit thuis met haar eigen bed doen.'
Linde verslikte bijna in haar water.
'Dat meen je niet? Ze mag werkelijk naar huis?'
'Haar waarden zijn nog nooit zo goed geweest. Als haar ouders haar een keer per week laten onderzoeken. Weet ik niet waarom we haar nog langer hier zouden houden. ik was van plan om het haar morgen te vertellen. Maar misschien wil jij deze taak op je nemen?'
Elise had wel al kunnen raden dat deze vraag overbodig was.
'Ik ga het haar meteen zeggen!' Riep ze enthousiast. Elise kon haar nog net bij de riem grijpen voor ze het op een lopen kon zetten.
'Het is nog niet officieel beslist hoor. Straks ga ik nog even in overleg met enkele collega 's.'
Ze moest bijna lachen toen ze het teleurgestelde gezicht van haar vriendin zag.
'Het is maar een kwestie van formaliteit. Morgen gaan we het haar samen vertellen.'
Toen drong het tot haar door dat haar pauze bijna om was. Haastig propte ze nog een laatste stukje dessert in haar mond. Haakte haar arm in de van Linde en samen liepen ze naar de lift die hen terug naar de begane grond zou brengen. Vrolijk roddelend over van alles en nog wat. Ze hadden pas door dat ze niet langer alleen waren, het moment dat de deur van de lift achter hun rug dicht ging.
'Stop hem, laat me er in.'
Instinctief stak Linde haar voet tussen de deur. Te laat om te zien wie ze nu net binnen liep.
'Dank je, Linde. Je bent echt een schat.' Hijgde Camille, terwijl ze steun zocht tegen de muur. Zoals altijd was de jonge verpleegster zo danig verdiept geweest in haar eigen geroddel, dat ze de tijd weer eens uit het oog verloren was. Wat haar al meerdere sanctie 's had opgeleverd. Elise voelde meteen de verandering in haar vriendin. Hoe zeer Linde Avery ook bekend stond om haar lieve en zachtaardige karakter. Het was dankzij Camille Parker dat de mensen konden zien dat ze wel degelijk tot haat is staat was.
'Straks krijg ik weer een standje van de hoofdzuster. Dat rot mens zal natuurlijk nooit beseffen dat ik met mijn hoofd in de wolken loop.'
Vol verwachting bekeek ze de twee vriendinnen. Toen die er niet aan leken te denken om verder te vragen. Besloot ze om het hen toch maar te vertellen.
'Het is ook zo fantastisch. Thomas heeft me gisteren verrast met een romantisch etentje.'
'Heel mooi, Camille. En vandaag heb je natuurlijk een kater.'
Elise hoopte dat Camille de hint begrepen zou hebben. Of het nu aan de domme aard van het meisje lag. Of dat ze in het diepste van haar ziel gewoon kwaadaardig was. Elise wist het niet. Maar ze ging dus vrolijk verder.
'En dan raad je nooit wat er toen gebeurde. Op het einde van de avond. Ging hij plots voor heel de zaal op de knie. Kun je het geloven, Linde? Thomas en ik gaan trouwen.'
Om haar woorden kracht bij te zetten duwde ze een elegante ring met een kleine maar toch erg opvalende diamant onder Linde haar neus.
'Kwaadaardig.' Dacht Elise. 'Dat mens is gewoon de belichaming van het kwaad.'
'Nou, proficiat voor jullie twee.'
Linde probeerde haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken, maar de krop in haar keel kon ze niet tegen houden. Net op tijd kwam de lift tot stilstand. Nog voor de deur open was glipte ze al naar buiten. De bezorgde stem van Elise drong amper tot haar door. Een ding was wel zeker, vreselijk nieuws was de beste remedie tegen een kater.

Reacties: