FanFic.nl

knight in shining armor

Wynter 's raad

Ze kon zich amper iets van de rit herinneren. Het ene moment liep ze nog op de parking van het ziekenhuis, en een moment later had ze haar wagen geparkeerd in een verlaten steegje. Daar kon het nieuws eindelijk ten volle tot haar doordringen. Thomas was op de knieën gegaan voor die lellebel. Drie jaar waren hij en Linde samen geweest. Drie jaar waar ze hoopvol had gewacht op het moment dat hij haar ten huwelijk zou vragen. Iets meer dan een jaar geleden had ze zijn antwoord gekregen. Niet in de vorm van een ring, maar in de die van een koude douche. Hij had niet eens de moed gehad om het haar in het gezicht te zeggen. Daarom had hij haar maar een brief gestuurd.
Lieve Linde, had er gestaan. Daarna een hele uitleg over hoe fantastisch ze wel niet was. Mooi, lief, een toegewijde verpleegster. Maar dan kwam het gedeelte dat dit niet het leven was dat hij voor ogen had. Hij wou avontuur. Hij wou zijn leven doorbrengen met iemand die verder keek dan dat gene dat ze had. Iemand die niet bang was om zich over te geven aan de golven van het leven. Kort samengevat: Hij zocht een partner die niet zo saai was als Linde. Linde slaagde er nog altijd niet in om aan dat moment terug te denken, zonder in tranen uit te barsten. En ook nu voelde ze de eerste tranen over haar wangen glijden. Hij had zelf niet eens gewacht tot het uit wassen tussen hen. Enkele weken later was ze er achter gekomen dat hij op het moment van de brief al een half jaar een seksuele relatie had met Camille. Toen ze hem daar mee had geconfronteerd had hij alleen maar gelachen.
'Is het niet duidelijk, snoes? Ik wou eerst zeker weten dat ik voor Camille wou gaan, voor ik jouw hart wou breken.' Was het bijna logische antwoord. Alsof ze hem nog dankbaar moest zijn ook.
'Hij is het niet waard.' Mompelde ze tegen zichzelf. 'Zet hem uit je hoofd, Avery. Hij. Is. Het. Gewoon. Niet. Waard!'
Ieder woord onderstreepte ze met een klap op het dashboard. De pijn schoot door haar arm naar haar schouder. Was dit maar zo makkelijk voor de betekenis van haar woorden. Nu kon ze hem wel vervloeken met de harstocht die alleen een bedrogen vrouw kon opbrengen. Maar het moment dat hij weer voor haar neus zou staan, met die ogen zo groen als een grasveld, en dat ravenzwarte haar van hem. Ze zou meteen weer voor hem vallen, en dat zou ze waarschijnlijk voor de rest van haar leven doen.
'Ik eindig vast en zeker als een oude vrijster.'
In haar zak begon haar mobiel te trillen. Voor de zesde of de zevende keer in minder dan een half uur. Misschien werd het maar eens tijd om Elise gerust te stellen. Maar het bleek niet haar vriendin te zijn.
'Fijn, nu heeft ze de hulptroepen al ingeschakeld.' Zuchtte ze verveeld, en beantwoorde toen de oproep.
'Hey, broertje. Lange tijd niet meer gehoord.'
'Weet ik.' Was het gespeeld nonchalante antwoord van Wynter Avery. 'Maar ik had zo een vermoeden dat ik jou eens moest bellen. Is er toevallig iets speciaal gebeurt vandaag.'
Typisch Wynter. Ze hoorde aan zijn stem dat hij zich zorgen maakte, maar toch zette hij haar niet onder druk om te praten.
'Je hebt Elise vast al gehoord. Ik moet er verder niets aan toevoegen.'
'Tuurlijk. Daarom dat je het bijna op een lopen zette, toen je het hoorde.'
'Wel. Het was natuurlijk...Wynter, eerlijk antwoorden. Ben ik gek?'
Het antwoord bestond uit een verbaast gekuch.
'Waar haal je dat nu weer?'
'Thomas heeft mijn hart gebroken, en toch maakt mijn hart een driedubbele salto, het moment dat hij ook naar me lacht. Hoe kan ik nu zo stom zijn?'
'Linde. Dat is gewoon wie jij bent. Als je iemand je hart schenkt doe je dit vol overgave. En dit gaat niet weg van vandaag op morgen. Zelf als die persoon jouw hart gebroken heeft.'
'Vol overgave.' Snoof ze sarcastisch. 'Dat is toch echt het tegenovergestelde van saai.'
Ze hoorde hem zuchten, en toen was het even stil.
'Nu moet je me vergeven, zusje. Maar ik heb al vaak moeten vechten tegen de drang om die idioot zijn benen te breken.'
'Wynter, zo...'
'Ik meen het, Linde. Niet alleen heeft hij je maanden bedrogen. Daar ben ik erg kwaad om geweest. Maar toen hij eindelijk besloot om er vandoor te gaan, moest hij zo nodig al jouw zelfvertrouwen met hem mee nemen. En daarvoor haat ik hem.'
Zijn tirade was zo emotioneel dat hij even naar adem moest happen. Dit was totaal niet de Wynter die ze kende. Ergens verwachte ze dat hij zich nu zou verontschuldigen voor die uitval. In plaats daarvan ging hij zelf nog een stap verder.
'Weet je, ergens ben ik blij dat hij dat hersenloze wicht ten huwelijk heeft gevraagd. De eerste maanden zullen waarschijnlijk zalig zijn. Misschien slagen ze er wel in om een vol jaar gelukkig te zijn. Maar dan zal het tot hem door dringen wat voor iemand Camille echt wel is. En dan zal hij met weemoed terug denken aan die fantastische vrouw die hij voor haar heeft laten staan.'
Linde kon haar oren amper geloven. Die lieve zachtaardige Wynter, ze had hem nog nooit zo over iemand horen praten.
'Je bent echt kwaad op hem.'
'Je bent mijn kleine zusje, Linde. Ik heb me een jaar beschaafd gedragen, maar wie aan jou komt, komt ook aan mij.'
Toen pas leek hij zichzelf weer terug te vinden.
'Sorry, dat kwam er misschien allemaal wat ruw uit. Maar ik meende elk woord. '
'Nee, nee je hebt gelijk om kwaad te zijn. Misschien kan ik jou op een dag volgen in jouw woede.'
Een opgeluchte zucht was zijn antwoord.
'Wynter. Je bent echt de beste, broer. Dank je.'
'Vertel me eens iets wat ik niet weet. Maar het kan nog beter. Vanavond haal ik je op, en gaan we samen uit. Zoals we vroeger altijd deden.'
'Wat? Ik moet morgen wel werken.'
'Als ik Elise goed begrepen heb, dan moet je pas in de namiddag beginnen. Je hebt dus genoeg tijd om uit te slapen. Ik pik op om acht uur. En misschien moet je eindelijk eens dat rode jurkje dragen dat maar aan het beschimmelen is in je kast. Je zal de mannen van je moeten slaan.'
Linde begreep dat ze er niet meer onderuit kon. En eigenlijk wou ze ook niet.
'Om acht uur dan. Over die jurk denk ik nog na.'
Ze kon hem bijna horen grijnzen.

Reacties: