FanFic.nl

Een nieuw begin of zo iets!

Phoenix

Nadat hij geland was had hij de nacht op een bankje op het treinstation doorgebracht. Nu hij langzaam aan begon te ontwaken voelde hij dat zijn ledematen stijf waren. Hij was vergeten hoe het was om de nacht op een bankje door te brengen,maar het was beter dan de angst die hij bij Mary en Gustaaf had gekend. Liever werd hij wakker met stijven spieren dan dat hij bang was om geslagen te worden. Hij rekte zich uit en opende zijn rugtas die hij als kussen gebruikt had. Hij haalde er het nog overgebleven geld uit en staarde er naar. Er was minder van over dan hij gehoopt had. Het vliegticket was aan de dure kant geweest, maar het was zijn enige uitvlucht geweest. Gisteren had hij op het vliegveld van Portland een stel horen zeggen dat ze hun geld moesten omwisselen. Hij was achter hen aangelopen naar een automaat. Het stel het had binnen de kortste keren hun ponden omgewisseld voor dollars. Baelfire had veel meer moeite gehad met de automaat. Het was voor hem een raadsel geweest hoe het ding werkte. Er zaten zoveel verschillende knopjes op. Hij had ruim een kwartier voor de automaat gestaan, totdat een ongeduldige man hem kwam helpen. De man drukte wat van de knopjes in en vroeg hem om zijn geld. Hij had man zijn van Gustaaf gestolen geld geven. De man stopte de biljetten in de automaat, waar vervolgens dollarbiljetten uitrolde. De man had ze er uit genomen en ze hem de hand gedrukt, waarnaar de man zelf zijn geld ging wisselen.

Nu zat hij hier op het treinstation. Hij had besloten niet in Portland te blijven. Voor zijn eigen gemoedsrust was het beter om nog een stukje verder te reizen. Hij wilde opnieuw beginnen, eindelijk een fijn leven gaan leiden. Eindelijk een plek vinden die hij opnieuw thuis kon noemen. Hij wist dat hij nog een lange weg te gaan had, maar ook dat hij er alles aan zou doen om '' Thuis'' te vinden. Hij stond op en liep naar het loket dat hem de vorige avond al was opgevallen. Er was toen echter niemand geweest omdat er geen treinen meer reden op het tijdstip waarop hij op het station arriveerde.
'Mag ik alsjeblieft een treinkaartje?' vroeg hij aan de man achter de balie.
'Waar heen?' vroeg de man. Baelfire keek naar rechts en zag op een van de borden op het perron naast het loket 7.08 a.m Phoenix staan.
'Naar Phoenix graag' antwoordde hij.
De man gaf hem een kaartje en noemde een bedrag. Baelfire betaalde hem en ging met zijn kaartje op het perron staan. Hij zou naar Phoenix gaan daar zou zijn nieuw leven beginnen.

Na een half uur reed de trein het perron binnen, hij stapte in en plofte op een van de stoelen neer. Voor hem zat al een vrouw in een zwart mantelpakje. Ze keek vermoeid voor zich uit en hoestte om de zoveel minuten recht in zijn gezicht, waarbij hij soms wat speeksel in zijn richting zag komen. Hij gruwelde er van. Kon ze niet even haar hand voor haar mond doen als ze hoestte, dat was wel zo netjes geweest. Na een uur in de trein gezetten te hebben, reed de trein het perron van Phoenix binnen. Hij stapte uit en begon te rennen. Waarom hij rende wist hij niet, maar iets in hem fluisterde hem in dat hij dan sneller zijn 'Happy end' vond. Natuurlijk wist hij dat dit onzin was en zijn geluk zo niet sneller op zijn pad kwam, maar voor nu voelde het fijn om te rennen. Nadat hij een tijdje gerend had en de stationshal al lang verlaten had, begon hij buiten adem te raken. Het was zo ontzettend groot en druk in Phoenix. Er reden auto's en mensen verplaatste zich met fietsen. Ook kwamen er voetgangers voorbij. Hij had geen idee waar het station was gebleven. Hij was opnieuw verdwaald in een stad die hij niet kende. Hij sloeg een steegje naar links in en kwam uit bij een stadspark, waar het een komen en gaan was van mensen. Al gauw vond hij een bankje, waar hij plaats op nam. Het kon nooit zo heel erg laat zijn, toch besloot hij dat het bankje vannacht zijn bed zou zijn. Want wie weet duurde het nog heel lang voor hij weer een bankje vond om op te slapen. Hij doodde de uren door naar de mensen te kijken die voorbij liepen of fietsten. Hij keek wat ze hadden, wat voor een tas ze hadden en welke kleur hun fiets was. Na wat een eeuwigheid had geleken viel de schermer in en werd het park langzaam steeds leger, totdat hij alleen overbleef. Hij ging op het bankje liggen pakte Knijtje uit zijn jaszak en drukte het beestje tegen zijn neus.
'We staan er weer alleen voor Knijtje,' fluisterde hij. 'We moeten opnieuw zien te overleven. Om eerlijk te zijn heb ik het gevoel dat we niets anders doen, sinds we van huis zijn weggaan. Sinds mijn vader me niet meer wilde. Ons niet meer wilde. '
Natuurlijk gaf het wollen konijntje geen antwoord, maar het was fijn om tegen haar te praten. Ze was al zo lang bij hem. Samen hadden ze veel mee gemaakt. Knijtje was de enige die hem nooit pijn had gedaan, altijd naar hem geluisterd had en hem nooit in de steek liet. Hij wist dat het raar was om nog zo over je knuffel te denken wanneer je de leeftijd van achttien had bereikt. Maar wat maakte het uit niemand kende hem hier en ze gaf hem troost. Hoop. Hoop op een beter leven.

Reacties: