FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Papa, I don't want to be your daughter anymore

"Wat was de dag dat je jezelf kon zijn?"

"De volle maan scheen de ronde slaapzaal van Griffoendor in. Ik keek ernaar vanaf de vensterbank en wenste dat ik een faunaat was. Dan zou ik kunnen rennen, ver weg waar geen mensen waren.
Dit was pas mijn vierde jaar op de school, maar ervan houden kon ik niet. Oké, het kasteel was geweldig, het eten super lekker, de lessen interessant en het was op een mooie locatie. Maar ik kon er niet van houden.
Net zo min dat ik van aandacht hield, of ik het kon vinden met de andere meiden van de familie. Rose had me die middag nog gemeen aangekeken toen Scorpius Malfoy haar meenam de Grote Zaal uit.
Victoire zat niet meer op school, gelukkig, maar Domenique wel en die was net zo erg. Ik was blij dat ik een anti-jat spreuk op mijn spullen kon uitspreken anders was ik alles allang kwijt geweest.
Waarom ze zo de pik op me hadden was me nog altijd niet duidelijk. Noch waarom ik elke keer weer door Molly en Lucy, die even oud waren als ik, elke keer weer voor gek liet zetten. Niet alleen hoor, o nee, ze hadden de fanatieke hulp van Roxanne.
Dus ik probeerde ze te negeren, de jongens lieten me niet eens met hen praten. Een jaar geleden had ik nog een poging gedaan om er gewoon bij te horen; maar helaas tevergeefs.
Ik had er over gepraat, met mama, met papa, met leraren en zelfs met een aantal spoken. Niets hielp.
Met een zucht sloeg ik mijn dagboek dicht. Ik wou niet dat de inkt zou uitlopen. Waarom werd ik tot het zwarte schaap gemaakt?
Ik legde mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik voor het laatst gelachen had, maar ik wist het niet meer.

Na wat een paar minuten leek, maar in feite twee uur bleek te zijn stond ik op, trok een spijkerbroek, een t-shirt en een trui aan. Pakte mijn schoenen en toverstok. Zachtjes verliet ik de slaapzaal.
De muren benauwden me, in de leerlingenkamer was het donker en stil, ik trok mijn schoenen aan en verliet de ruimte. Niet doorhebbende dat ik gevolgd werd.
Ik liep kalm, maar behoedzaam door de school. De zeven trappen af. In de Grote Hal luisterde ik naar het slapende kasteel, geen docenten, geen klassenoudsten of hoofdmonitors. Ik liep vlug naar de deur en glipte naar buiten. De frisse nachtelijke meiwind liet een deel van mijn nog altijd natte wangen wegwaaien. Het deed me weinig; ik rende de benen uit mijn lijf naar het verboden bos. Dat er voetstappen volgden kon me niks meer schelen. Dan kwam ik maar in de Ochtendprofeet als rebel, of huilebalk. Schade kon ik toch niet berokkenen.
Bij het Verboden bos keek ik vluchtig om, er werd geen alarm geslagen, ik rende het bos in. Dit had ik nu al zo vaak gedaan, dat ik geen licht meer nodig had.
Takjes knapten onder mijn voeten, iets streek langs mijn gezicht. Maar ik rende door. Pas toen ik een kleine heuvel over rende en naar beneden struinde kwam ik tot stilstand. Een kleine, nu donkere, poel, een aantal grote keien en stilte. Ik zeeg neer. Mijn tranen waren op.
Toch keek ik in het donkere water en liet mijn emoties gaan. Pas toen er zachte voetstappen achter me klonken veegde ik mijn wangen af. Snoeihard sloot ik me af voor gevoelens, sprong overeind met mijn toverstok paraat. En keek in een bekend gezicht.
"Papa?" Ik laat mijn stok niet zakken en wacht tot hij uit de schaduwen naar me toekomt.
"Lily," de man van in de veertig kwam naar me toe. Voorzichtig liet ik mijn arm zakken. Hij bleef op een meter afstand staan en bekeek me nauwkeurig. Ik zag hoe hij merkte dat ik dunner was geworden, dat ik er ongelukkig uitzag, dat ik zijn blik vermeed dat mijn wangen nat waren en mijn ogen rood. Zonder iets te zeggen liep hij naar me toe en sloeg zijn vaderlijke armen om me heen. Ik drukte me tegen hem aan en zo stonden we een ruime tijd. Toen kwam hij naast me zitten en vertelde ik hem alles. Over de pesterijen, over de zwerkbalwedstrijden waar ik niet meer naartoe durfde te gaan. Maar ook over Rose, over Roxanne en mijn best bewaarde geheim. Papa zweeg en luisterde alleen maar.
"Papa," ik huilde, "ik wil je dochter niet meer zijn." Hij sloeg een arm om me heen en troostte me. Toen de zon het gazon voor het kasteel opwarmde liepen we terug. Ik liep mee met papa naar het schoolhoofd. Na een snel overleg werd mijn tweede naam definitief mijn eerste en werd ik niet langer Weasley of Potter genoemd. Ik kreeg een eigen identiteit. Zelfs mijn haar werd veranderd.
En toch keerde ik elke zomer terug naar huis. Waar James en Albus me beter leerden kennen, ik was weer een mens."

Luna glimlachte en keek naar degene naast haar. Het zachte hemelbed met sneeuwwitte lakens lag als satijn over hen heen. Luna rold op haar zij en trok de vrouw naast haar dichter naar zich toe. "Nu weet je het," fluisterde ze in haar nek. Een kleine giechel werd gevolgd door een passionele kus. Luna was zichzelf geworden. Rose vond het maar niks, maar Luna was sterker dan ooit. Speelde zwerkbal, had een hele lieve, geweldige vriendin, wist wat ze wou worden. En hoewel ze niet langer luisterde naar de naam Potter of Weasley bleef ze haar vaders dochter. "Nymphé?" Lily had zich op haar vriendin gerold en leunde nu met haar handen langs Nymphé's schouders op het matras. Zij keek naar Luna op en glimlachte.
"Luna Evans, wil je met me trouwen?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.