FanFic.nl

Standalones

Geheimen

De pijn in haar hand werd erger, maar ze weigerde het te laten merken. Dapper pende ze verder, beschreef ze het perkament met haar eigen bloed. De huid van haar handrug was opengespleten om de tekst Ik zal niet verraden te vormen. Aan haar gezicht was niets af te lezen.
Omber zag alle leerlingen die deel waren van de Strijders van Perkamentus als verraders van de school, als ondermijners van haar gezag. Als tegenhanger had ze het Inquisitiekorps het leven ingeblazen, een groep selecte leerlingen die jacht maakten op de Strijders, een groep selecte leerlingen die maar al te graag hun klasgenoten verraadden. Ze hadden er plezier in.

Livia werd in de gaten gehouden door de meest trots pauw uit het Korps: Draco Malfidus. Met een zelfingenomen grijns keek hij op haar neer.
Ze legde de veer neer, de stekende pijn was niet meer te negeren. Meteen klonk er een snerende opmerking: “Ah, kan je een beetje pijn niet aan?” Hij zette zijn handen op haar tafel en leunde over haar heen, maakte zich groot om nog dominanter te lijken. “Volgens mij ben je echter nog lang niet klaar.” Ruw pakte hij haar hand vast, een kerm van pijn kon ze niet onderdrukken. Hij wreef over de letters, zij beet bijna haar lip kapot.
Hij bracht zijn gezicht dichterbij. “Zwak, dat dit alles is wat je kunt hebben.”
Livia’s ademde stokte in haar keel maar haar hart maakte overuren. De leerlingen waren gescheiden in twee kampen en ze stonden recht tegenover elkaar, maar dat had Livia niet blind gemaakt voor zijn uiterlijk. Ze vond hem adembenemend mooi. Misschien was juist de onderliggende haat wat hem zo aantrekkelijk maakte, waren het de verwarrende en gemengde gevoelens die de liefde van het tienerhart voedden. Het voelde als een verboden liefde, en weinig was even aantrekkelijk als een verboden liefde.

“Ben je je tong verloren?” sneerde Malfidus. “Ik had op zijn minst een niet gevatte opmerking verwacht.”
Livia sprak nog steeds niet, keek enkel met grote ogen naar de zijne, naar zijn lippen die zich opeens zo dicht bij die van haar bevonden. Ze vroeg zich in af of hij ook de spanning voelde opbouwen. Er hing een lok voor zijn ogen, maar ze onderdrukte de neiging deze weg te duwen. Haar hart leek vuur te pompen in plaats van bloed, haar hele lichaam was warm. Zijn grijze ogen leken dwars door haar neutrale gezichtsuitdrukking heen te kijken, zijn witblonde haren zaten wild door elkaar, zijn zoete geur drong haar neus binnen. Bijna verloor ze de controle over haar armen en bijna trok ze hem naar haar toe, bijna drukte ze haar lippen ruw op de zijne, bijna liet ze haar handen onder zijn shirt glijden, bijna liet ze zichzelf gaan. Bijna. Hij had zo’n grote invloed op haar dat ze even twijfelde of ze niet misschien per ongeluk een liefdesdrankje had ingenomen.
Verkrampt bleef ze stil zitten. Ze gaf geen reactie.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, zag er zelfs met een vragende blik nog pijnlijk goed uit. De sneeën in haar hand voelde ze niet meer, al haar aandacht ging naar hem. Ze beet op haar lip. Het moment leek eindeloos, ze verloor het idee van tijd. Het enige waar ze nog bewust van was en wat er nog toe deed, was zijn lichaam zo dicht bij het hare, zijn adem die zachtjes tegen haar wang sloeg, zijn geur die haar betoverde, zijn ogen die haar hart sneller deden kloppen, zijn prachtige lippen die ze bijna niet kon weerstaan. Even vergat ze te ademhalen, waarna hij juist vluchtig en hoorbaar werd. Misschien was het hem eerder nog niet gelukt om door haar houding heen te prikken, maar zo maakte ze het hem bijna te gemakkelijk.

Er veranderde iets, ze merkte het direct. De spanning veranderde en opeens voelde ze zich heel onzeker. Er verscheen weer zo’n grijns op zijn gezicht, zo’n grijns waarvan ze niet wist of ze hem van z’n gezicht af wilde slaan of zoenen. De hormonen gierden door haar lijf.
Hij leunde dichterbij. Haar hart klopte zo hard en luid dat ze zeker wist dat ze het in Zweinsveld konden horen. Haar mond werd droog. De gedachten raasden zo snel door haar hoofd dat ze ze niet meer kon volgen. Traag duwde hij haar blonde haren achter haar oor (een tinteling verspreidde zich door haar lichaam) en bracht hij zijn lippen naar haar oor terwijl hij zijn hand in haar hals liet rusten. “Ik geloof dat ik een geheimpje hebt ontdekt,” fluisterde hij, zijn lippen raakten haar oorschelp.
De spanning deed haar keel samenknijpen en niets meer dan een piepje ontsnappen.
“Geen zorgen,” fluisterde hij. “Ik zal ook een geheimpje verklappen.”
Met een ruk trok hij Livia van haar stoel en naar zich toe, legde een hand in haar nek en een op haar onderrug, zoende haar ruw, hongerig, vol passie. Een van haar handen legde ze op zijn rug, de ander verdween onder zijn shirt. Haar borsten drukten tegen zijn borstkas. Ze smolt in zijn handen.
Hij beet zachtjes in haar oorlel en zei iets wat de littekens van het strafwerk compenseerde. “Volgens mij moeten we vaker geheimen delen.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.