FanFic.nl

Een nieuw begin of zo iets!

Wederzien

Van achter een muurtje zag hij hoe een man en vrouw hun huis verlieten. De vrouw had een lichtblauw rokje met daarop een witte top aan, en de man was geheel in het zwart gekleed. Ze stapte in een donkergroene auto en reden weg. Toen hij er zeker van was dat ze niet terug kwamen, kwam hij achter het muurtje vandaan en sloop de tuin in . Hij keek even om zich of geen van de mensen op straat aandacht aan hem schonk en stak twee uitgevouwen paperclips in het slot van de deur. Hij wrikte er een aantal keer mee, net zolang tot hij het slot open hoorde klikken. Hij stapte de hal binnen liet de deur achter zich dicht vallen. Het voelde niet fijn om hier te zijn, maar hij kon niet anders hij moest toch op de een of andere manier aan eten zien te komen. Hij opende een deur in kwam uit in de woonkamer hier ging hij niets bruikbaars vinden, toch viel zijn oog op een antiek uitziende vaas. Als hij die vaas kon verkopen had hij geld en hoefde hij zijn eten niet meer bij elkaar te sprokkelen. Hij legde zijn hand op zijn jaszak en voelde de contouren van Knijntje.
'Nee, Knijn,' fluisterde hij. 'We zouden alleen voor eten zorgen.'
Snel liep hij de woonkamer uit en opende een nieuwe deur ditmaal kwam hij in de keuken. Hier was hij naar opzoek geweest. Hij opende de koelkast en vond een nog gesloten pak appelsap, snel deed hij het pak in de rugtas. Op het aanrecht lag een half brood, ook dat nam hij mee. Daarna verliet hij snel het huis, gooide de deur achter zich dicht en verliet de tuin. Hij liep door de straten van Phoenix net zolang tot hij bij een al lang gesloten overdekte parkeerplaats aankwam. Hij klom over de slagboom heen en liep naar de hoogste verdieping, waar hij in een klein hoekje een slaapzak had liggen en wat kleren die hij uit zijn kast bij Mary en Gustaafs had meegenomen het was niet veel en het was absoluut niet het ''thuis'' waarnaar hij zo verlangde, maar hij had tenminste een dak boven zijn hoofd.

Zo gingen er twee jaar voorbij. Hij leefde in angst. Angst om gesnapt te worden. Maar elke keer als hij die angst weer voelde dan sprak hij zich toe, dat hij wel moest omdat hij toch ook moest eten. Toen hij op een dag terug kwam met een brood en fles cola, zat er iemand op zijn geïmproviseerde bed.
'Neal!' riep de man opwekt. ' Ik had niet verwacht jou nog eens te zien'
Baelfire keek de man verward aan. 'Hoe weet u mijn naam?' vroeg hij.
'Herken je me dan niet meer?' vroeg de man. Hij had een Britsaccent.
'Nee,' antwoordde Baelfire. ' Ik geloof dat ik je niet ken
'Ik ben Denzel we hebben bij elkaar in de klas gezetten in Londen weet je nog wel.'
'O, ja, nu weet ik het weer. Jij heb mij gedwongen tot diefstal'
'Je bent er nu anders een stuk beter in geworden. Sorry, ik houd je al een tijdje in gaten'
'Wat!' riep Baelfire 'Waarom?'
'Omdat ik niet zeker wist of je het wel echt was. Je bent nogal veranderd, de Neal van zes jaar geleden had nooit ingebroken in een huis' antwoordde Denzel.
Baelfire ging naast Denzel op het geïmproviseerde bed zitten.
' Je kent me niet eens. Dus waarom zou je oordelen over mijn leven. Het enige dat ik me kan herinneren is dat jij en die vrienden van je me in elkaar sloegen en mij het leven stuur maakte.'
Denzel stond op, sloeg zijn armen over elkaar heen en ijsbeerde een paar rondjes.
'Dat spijt me. Dat ik het nooit mogen doen. Ik ben vroeger ook gepest en omdat ik me daar zo rot over voelde, ben ik zelf gaan pesten. En ik realiseer me dat dat fout was. Kan je me het vergeven?'
Baelfire zuchtte, draaide de colafles open en nam een paar flinke slokken. Doordat de fles al geopend was geweest, was de prik er uit en dat maakte de cola een heel stuk minder lekker.
'Dat weet ik niet. Ik zou eigenlijk wel graag willen weten waarom je me gevolgd bent,' antwoordde Baelfire waarna hij nog een slok cola nam.
'Omdat ik niet verwacht had jou hier te zien. Ik bedoel Phoenix is een eind bij Londen vandaan en toen ik zag wat voor een leven je hier leid, dacht ik misschien kan hem helpen.'
'Waar zou ik me überhaupt door jou willen laten helpen? Jij en die leuke vrienden van je hebben me destijds een gebroken neus geslagen.'
'Daar ben ik ook zeker niet trots op,' zei Denzel, waarna hij zijn neus ophaalde en verder sprak. 'Er zijn zes jaar voorbij gegaan en het klinkt misschien heel stom maar ik ben nu ouder en wijzer. Natuurlijk had ik je het leven niet zuur mogen maken, dat was fout van me. Ik ben alleen zo bang dat je vanwege mij nu dit leven leid, je nu zo leeft omdat ik je vroeger gepest heb.'
'Ik leef zo omdat ik van huis ben weglopen en ik zou je nu vriendelijk wil vragen weg te gaan en me niet meer te volgen. Mijn leven is goed zo, het is mijn leven en ik leef het'
'Neal, je kunt zo niet leven. Ik bedoel dit is toch geen leven. Ik studeer nu hier in Phoenix en heb hier een kamer het is niet groot maar je mag wel bij me komen wonen als je wilt, dan heb je in elk geval een dak boven je hoofd. Het is maar aanbod en ik begrijp heel goed als je het niet aan wilt nemen, maar je moet toegeven dat dit geen leven is. Je zou een baan kunnen zoeken en geld kunnen verdienen, dan kan je misschien binnen kort een eigen kamer of appartementje huren, maar dan heb in elk geval tot die tijd een warm onderkomen gehad. Ik laat je er wel even over nadenken dan kom ik morgen terug en hoor ik wel wat je doet.'
Denzel zuchtte, zei hem gedag en verliet de parkeerplaats. Baelfire die nu weer alleen was haalde Knijtje uit zijn jaszak en kneep haar hard. Wat moest hij nu? Aan de ene kant kant klonk het voorstel van Denzel hem goed in de horen, want wat zou het fijn om weer een dak boven zijn hoofd te hebben, om niet meer de onzekerheid te hebben of hij die dag wel voldoende eten bij elkaar kon stelen om zijn honger te stillen. Andere kant was er zijn verleden met Denzel. De Denzel die vandaag had leren kennen was een totaal andere geweest dan hij kende uit zijn tijd bij Mary. Kon het mogelijk zijn dat Denzel echt zijn leven had gebeterd en een beter mens was geworden? Het leek Baelfire bijna onmogelijk. Toch had het met eigen ogen gezien. Een baan. Denzel had het gehad over het zoeken naar een baan. Dat was iets dat hij in ieder geval sowieso wel kon doen, dan hoefde niet meer te stelen om aan eten te komen. Hij gaapte en kroop in de slaapzak, Knijntje tegen zijn wang gedrukt. Denzel zou morgen terug komen dus hij nog een hele nacht om over zijn voorstel na te denken. Hij sloot zijn ogen en viel al vrij snel in slaap.

Reacties: