FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

7

Tom:
Ik loop nog steeds rond met een kop vol storm. Ik weet niet zo goed hoe ik daar van af kom. Ik ben niet echt boos. Althans, niet op Milou of Bill, maar op alle mensen om ons heen. Ik word opgefokt bij het idee dat anderen negatief denken over Milou. Ze is met connecties binnengekomen en dat maakt haar minder waard? Ergens in mijn achterhoofd piep een stemmetje dat dit gedeeltelijk wel klopt. Dit stemmetje prop ik ongeveer in het allerkleinste laatje in mijn hersenen weg. Ik heb leren leven met een geweten dat genadeloos aan mijn kop zeurt. Ja, Milou is op aanbeveling van onze stiefvader op dit project geplaatst, Dat heeft David ons verteld, maar dat was niet de enige reden waarom ze hier is. Faith had verteld dat ze hard werkt op haar studie en een van de topstudenten is. Iemand die in de top van zijn of haar opleiding staat, kan niet zomaar met een gelukje hier zijn gekomen. Waarom zien anderen dat niet! Waarom interesseert het Milou überhaupt wat anderen daar van vinden. Zij was ooit degene die zich niets van anderen aan trok en dit aan ons leerde. Is ze zo erg veranderd?

Pas op het podium begreep ik haar. Vanaf mijn plaats had ik haar zien werken samen met Harm. Ze had een grote koptelefoon op en tikte met haar hoofd genietend mee op de muziek. Ze was bezig met het licht en volgde onze bewegingen nauwkeurig om de spots zo goed mogelijk te laten volgen. Achter haar stond David met een klembord in zijn handen. Veel meer had ik niet kunnen zien vanaf mijn plaats, maar het was duidelijk dat ze overal waar ze ging, geobserveerd werd..

Aan het einde van de show vlieg ik Bill en Georg om de armen. Gustav komt een paar minuten laten van het podium afgewandeld. ‘Te gek,’ zegt hij. Hij krijgt een flesje water in zijn handen gedrukt van Kharm en binnen enkele slokken is het flesje leeg. Een grote boer volgt en Georg en ik lachen daar om. De show was uitputtend geweest. Uitputtend, maar absoluut voldaan. De adrenaline raast nog door mijn bloed wanneer Kharm naar de uitgang wijst. ‘Snel naar de bus! Eten is besteld en onderweg. In het hotel kunnen jullie eten en douchen.’ Ik zucht vermoeid. Dag één zit er op.

Onzinmail, reclamemail, fanmail. Ik tik met mijn voet op de marmeren vloer van de hotellobby. Het comfortabele leer van deze stoel heeft zich in de afgelopen anderhalf uur gevormd naar mijn onderuitgezakte houding. Bij ieder gekraak van de draaideuren schiet mijn blik omhoog. Weer niet. Mokkend scrol ik verder in mijn mailbox. Pizza aanbiedingen, nog meer reclame, nieuwsbrieven. Ik kijk weer op bij het horen van de draaideur en zie Milou lopen. Snel sluit ik mijn laptop en wrik die in mijn kleine rugtas. ‘Milou.’
Ze blijft stil staan en kijkt me nors aan. Oh ja, daarom zat ik hier te wachten.
‘Sorry,’ mompel ik. ‘Ik heb je vanavond zien werken. Het zag er professioneel uit.’
Ze kijkt me recht aan. ‘Dat is ook de bedoeling,’ zegt ze.
Ik zwaaide met mijn handen het misverstand op te lossen. ‘Dat bedoel ik niet. Ik bedoel te zeggen dat ik nu begrijp wat je hier komt doen.’
Ze legt haar hand op haar heup en leunt met haar gewicht op haar linkerbeen.
‘Ik had gewoon gehoopt… Ik dacht…’
Milou legt een hand op mijn schouder. ‘Ik snap het, Tom. Dat zou heel makkelijk zijn, maar dat is niet waar ik hier voor ben. Natuurlijk ben ik dolblij dat ik jullie weer zie, maar mijn werk gaat voor. Ik moet mijn plek hier nog verdienen.’
Ze laat mijn schouder los en loopt langs me. Mijn blik volgt haar. Vlak voor de liftdeur draait ze zich nog om. ‘Ik heb jullie gemist,’ zeg ze waarna ze met een knipoog de lift in stapt. In de spiegel in de badkamer van mijn hotelkamer zie ik dat ik nog steeds een brede glimlach heb.

Milou:
Ik heb echt heerlijk geslapen. Ten eerste sliep ik in een hotelbed met een zacht matras en ten tweede had Tom gezegd dat hij begreep wat ik hier kom doen. Het liefst zou ik hyperactief rond willen springen, maar ik blijf rustig. Ik had gezegd dat ik mijn plek hier nog moest verdienen en dat klopt. Ik wil iedereen bewijzen dat ik hier ben vanwege wat ik kan. In het verleden had ik me nooit wat aangetrokken wat anderen van me vonden. Nu voelt dat anders. Eigenlijk ben ik daar bewust van geworden na het gesprek met David, vier jaar geleden. Het gesprek waarin David mij had aangesproken en verzocht had het uit te maken met Bill. Hij had dat gezegd zodat de jongens geen afleiding zouden hebben en zich volledig konden concentreren op hun debuut. Pas vanaf dat moment had ik mijzelf voor het eerst afgevraagd wat mensen om mij heen zouden denken als bekend werd dat de nieuwe ster, Bill Kaulitz, al een vriendinnetje had. De populariteit had nooit zo ver kunnen groeien.
Dat bekritiserende gevoel speelt hier al helemaal op. Ik had me daarom vanaf dag één al voorgenomen om afstand te bewaren. Zowel voor mijzelf als voor de jongens. Toch betrap ik mezelf er op dat ik heel blij ben om de jongens weer te zien. Het liefst wil ik weer net als vanouds gekkigheid uithalen met mijn vrienden, maar ik ben me heel erg bewust van de blikken van de mensen om me heen. Ik word niet alleen geobserveerd voor mijn studie. Ik heb het idee dat het team me nog met een schuin oog aankijkt. Alsof ze me willen testen. Ik wil mijn plaats binnen de crew zelf verdienen en ik wil mijn stage zelfstandig behalen. Dit alles zonder een opstaphulpje.

Al vroeg in de ochtend zijn we doorgereden naar de volgende locatie. De jongens zijn ondergebracht in hun hotel terwijl de crew bezig is met spullen uitladen. Vanavond moeten we gelijk doorrijden naar de volgende locatie met alle spullen. Dat betekend slapen in de bus voor mij.

‘Verdomme!’
Steve graait al vloekend in een van zijn koffers. Hij haalt een drum tevoorschijn en houdt het gehavende instrument omhoog.
‘De fucking tweede dag en ik heb al weer een gescheurd trom vel. Geweldig.’
Ik reik hem zijn koffie en Steve verruilt het kapotte instrument voor de warme beker.
‘Nu moet ik de extra vellen al gaan gebruiken.’ Jammert hij.
Ik wijs achter mijn schouder. ‘Er zit hier vast wel een muziekwinkel in het centrum. We kunnen een nieuwe halen als reserve?’
Steve schudt zijn hoofd. ‘Ik moet nog drie gitaren van nieuwe snaren voorzien en dit hele zooitje opbouwen. Er is te weinig tijd.’
Ik bekijk de trom in zijn handen. ‘Ik kan de snaren wel vervangen en de basis opzetten?’ Opper ik. Steve kijkt me aan. Zijn mogelijkheden overwegend. ‘Weet je zeker dat je dat kan?’ vraagt hij uiteindelijk.
‘Op de opleiding leren we ook om te gaan met verschillende instrumenten. Ik heb al vaker een snaar vervangen.’
Hij bekijkt de trom in zijn handen opnieuw. ‘Ik heb hier voor meerdere opdrachten gedaan als roadie en als muziektechnicus. We zijn nu nog in Duitsland,’ dring ik aan. Ik knik naar het gescheurde vel.
Steve houdt zijn adem een moment in en geeft na enkele tellen op. ‘Ik vertrouw je de taken toe. Ik denk dat ik hoogstens een uur nodig heb. Krijg je het voor elkaar om de gitaren van nieuwe snaren te voorzien, de drumkit op te zetten en je eigen taken uit te voeren?’
Ik steek mijn handen uit naar Steve zijn gereedschapskist die ik met nog enige twijfel in mijn handen krijg gedrukt.
‘Denk er om, de Les Paul heeft die gouden snaren nodig.’
Steve draait zich nog een laatste keer om en rent vervolgens naar de hoofdingang.
Zelf neem ik plaats aan de zijkant van het podium waar ik de eerste gitaarkoffer open klik. Tom zijn blinkende Les Paul glimt me toe en met alle zorgvuldigheid pak ik de gitaar op. Ik moet goed zoeken in de chaotische bende in Steve’s gereedschapskist, maar uiteindelijk vind ik de gouden snaren.

Ik hoor Steve de concertzaal binnen lopen. Hij wordt op de voet gevolgd door David die druk tegen hem aan het praten is. Kharm volgt de twee in stilte. Ze stoppen met kibbelen wanneer ze bij me zijn. Ik draai net de laatste snaar van een van Georg zijn basgitaren vast.
‘Gelukt?’ vraagt Steve terwijl hij met een tas onder zijn arm wappert.
Ik knikt.
‘Laat maar zien,’ zegt Steve.
Ik ga hem voor naar de rekken met gitaren waar ik de net gestemde bas van Georg bij voeg. Steve zet zijn spullen neer en pakt enkele gitaren uit het rek om ze te inspecteren.
‘Je bent een reddende engel. Netjes opgelegd.’ Zegt hij.
Ik wijs naar het drumstel op het podium. ‘Ik mis alleen de tweede trom. De apparatuur is al aangesloten en er is al sound gecheckt door Blake.’
Steve steunt met zijn handen op zijn knieën. ‘Tik ‘m aan,’ zegt hij lachend.
Aarzelend tik ik met mijn vuist tegen zijn vuist aan.
‘Als je vaker tijd over hebt, mag je altijd langs komen om hier te helpen. Scheelt weer tijd,’ antwoordt Steve. Hij wijst op David en Kharm. ‘Die twee daar flipte toen ze hoorde dat ik je mijn klusjes had gegeven.’
‘Prima toch?’ zegt hij over zijn schouders naar David.
Ik slik om mijn ongemak in te tomen.
David schrijft wat op het papieren klembord in zijn handen en draait zich om. Kharm knikt verontschuldigend en volgt David op de voet. Steve grinnikt wanneer die twee een eindje uit zicht zijn. ‘Als je zo door gaat, heb je mijn vertrouwen wel gewonnen. Ben benieuwd wanneer je dat van David binnen haalt.’

Reacties: