FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

8

Iedereen doet wat ze moeten doen. Niet heel gek na een week toeren. We werken na deze korte tijd al als een redelijk geoliede machine. Ik ren overal heen en weer en help waar hulp nodig is. De momenten dat het rustig is, werk ik door aan schoolprojecten en een gemiddelde nachtrust van acht uur is zeldzaam.
Wat ook zeldzaam is, zijn de momenten waarop de jongens me niet achterna huppelen. Volgens mij is de boodschap niet helemaal duidelijk aangekomen. Ik wil geen extra aandacht en me richten op mijn werk. Toch word ik, waar ik ook heen ga, achtervolgd door een van de bandleden. Vooral Tom en Georg hebben er inmiddels een spelletje van gemaakt om zo veel mogelijk bandklusjes op mij af te schuiven. Nieuwe handdoeken? Laat Milou maar brengen. Extra gitaarkoffer? Doet Milou wel! Kledingrekken naar de kleedkamers brengen? Milou rent al. Ik krijg tussen mijn werkzaamheden door alle klusjes waardoor ik verplicht word om bij de bandleden in de buurt te blijven en op de momenten dat ik mijn eigen werk doe, volgt er minimaal een bandlid. Hinderlijk! Faith had me uitgelachen toen ik uit frustratie had geroepen dat ik knettergek van ze werd.
‘Ze zijn gewoon gek op je. Kan jij het helpen?’ had ze gezegd.
Ik had mijn hoofd laten hangen terwijl ze me lachend om mijn hals was gevlogen. Faith is het enige crew lid waarbij ik mijn frustraties laat zien.
Op een dag van een show help ik met het opbouwen, het testen van het geluid en de lichten, verzorg ik de kleedkamers van de jongens en help ik Steve met het opzetten van de instrumenten. Tijdens de show ren ik heen en weer tussen het licht en het geluid. Naast de shows waren er meet and greets voor de jongens en tussen de shows door werden er promotie interviews of talkshows gehouden. Rust? Wat was dat ook al weer?

‘Kijk, gaat ze weer,’ zegt Harm
Ik kan hem vanaf hier horen. Hij staat samen met Faith te praten. Faith zwaait naar me en ik knik bij gebrek aan vrije handen. Ik ben de drumkit van Gustav het podium op aan het slepen en ik loop heen en weer tussen de kar in de zaal en het podium. Van achter in de zaal hoor ik Faith hardop lachen. Er gaat een spotlight aan en ik blijf rustig heen en weer lopen. Ik voelde de warmte van de spot niet direct op mezelf, maar een stuk achter me.
Bij het verslepen van de laatste kist draai ik me abrupt om. Georg en Tom kijken me onschuldig aan.
‘Serieus?!’ roep ik met mijn handen omhoog geworpen. Ze blijven beide dom grijnzen en een beetje heen en weer schuifelen.
Ik zet mijn handen in mijn zij. ‘Ik probeer te werken,’ zeg ik.
‘Maar we vervelen ons!’ antwoordt Tom.
Achter in de zaal klinkt er nog steeds gelach. Ik graai in mijn zakken en werp een bosje sleutels naar Tom.
‘In de derde bus staat een steekwagen. Ga die maar halen.’
Tom kijkt Georg aan en beide spurten ze er vandoor. Kleine kinderen. Ik draai me om naar Faith en Harm die onschuldig naar mij lachen en de spot uit zetten. Ik steek lachend mijn middelvinger naar ze op en draai me om naar de spullen.
Niet veel later komen Tom en Georg al schreeuwend binnen. Ze scheuren met het steekwagentje door de concertruimte. Tom staat op het steekwagentje en Georg duwt. Ik schud mijn hoofd en blijf lachend tegen een kist aan staan. Om ons heen lachen verschillende crewleden.
‘Nee! Nee, Georg! Niet zo snel!’
Georg rent al duwend richting het podium. Hij wijkt van links naar rechts en maakt krappe bochten. Vlak voor het podium stopt Georg plots en Tom, die al geen evenwicht meer had door het gemanoeuvreer van Georg, wordt vooruit gelanceerd. hij duikelt voorover tegen het podium een en blijft daar lachend liggen. Ook Georg barst in lachen uit en houdt zich staande aan de hendel van het steekwagentje. Ik kan het ook niet laten om mee te lachen. ‘Hoe kan ik met jullie in de buurt werken?’
Ik spring van het podium af om Tom overeind te helpen. Ik trek hem omhoog en hou mijn hand op. Georg overhandigd me nog lachend de sleutels. Ik schud mijn hoofd en pak het steekwagentje over om de kisten van het podium naar achter het podium te brengen.
Kharm komt op dat moment de concertruimte binnen gerend. Ik zwaai naar hem en wijs naar Tom en Georg. Kharm rent het laatste stukje naar ons toe en houdt hijgend stil. ‘Verdomme jongens. Ik heb het hele gebouw af gezocht naar jullie!’
Tom en Georg kijken elkaar schuldig aan en ik geef beide jongens een duwtje in hun rug.
‘Hup, ga mee met Kharm. Jullie hebben genoeg te doen zo te zien.’
Kharm glimlacht dankbaar naar me. ‘Zijn ze weer lastig geweest?’ vraagt hij alsof we het over twee kleine kinderen hebben.
‘Ze leiden me zoals gewoonlijk weer af. Meer niet,’ zeg ik.
‘Maar je moest lachen!’ roept Georg.
Ik haalde glimlachend mijn schouders op. ‘Oké, ze vermaken me. Ook goed. En nou weer aan het werk.’
Kharm grinnikt. Ik kijk de jongens na waarna ik het podium weer op klim om de kisten op het steekwagentje te laden. Mafketels.

‘Oh kom op! Milou!’
Faith dartelt ongeduldig om me heen. We hebben vanavond vrij en de komende drie dagen verblijven we op dezelfde locatie in Frankrijk. De band moet promotiewerk doen en deze avond was iedereen vrij om even bij te komen.
Ik zit met mijn laptop op mijn schoot in de lounge van ons hotel. Ik slaap in de meeste gevallen in de bus, maar aangezien we hier langer verblijven, heeft ook de crew een hotelkamer gekregen. Over een week moet ik een programmeringsonderdeel hebben verzonden naar de opleiding en eigenlijk wil ik dit vanavond af krijgen.
‘Dit komt niet vaak voor! Een avond vrij en morgen uitslapen! Alsjeblieft?’
Faith trekt zeurderig aan mijn broek al hurkend voor me op de grond. Ik kijk niet op van mijn scherm en typ door. ‘Faith, ik moet dit nog af maken,’ zeg ik.
Voor de zoveelste keer sla ik de pagina op uit angst dat Faith mijn laptop dicht klapt en mijn gemaakte werk voor niets is geweest.
‘Please!’
Haar smekende ogen komen boven het beeldscherm uit. Ik lach en duw haar hoofd naar beneden. Faith bromt en springt op. ‘Bill! Help! Jij gaat toch wel mee?’
De jongens komen net uit de lift gestapt en Faith vouwt haar handen smekend ineen voor de zanger zijn neus.
‘Waarheen?’ vraagt Bill terwijl hij zijn jack wat dichter om zich heen slaat.
‘Uit natuurlijk! De stad verkennen!’
Faith jubelt en trekt de jongens mee mijn kant op. ‘Ze wilt niet mee. Ze is alleen maar bezig met werk. Niet gezellig.’
Ik klap mijn laptop zuchtend dicht en kijk Faith aan.
‘Aah, je gaat vanavond toch wel mee?’ zegt Tom.
‘Je bent druk genoeg bezig geweest. Ontspannen is ook belangrijk,’ staat Gustav heb bij.
Uit de lobby komt David naar ons toegelopen. Mijn maag krimpt ineen.
‘Wat zijn de plannen?’ vraagt de manager bij het zien van de jongens.
Georg wendt zich naar hem toe. ‘We gaan vanavond met deze twee meiden de stad onveilig maken. Krijgen we haar mee?’ Hij wijst op mij en ik durf David bijna niet aan te kijken.
‘Ik moet nog werken. Ik denk niet…’
David onderbreekt me. ‘Ga met ze mee. Iedereen ontspant vanavond. Volgende week is het druk zat.’
Faith gooit gillend haar armen in de lucht en omhelst David. Hij negeert de dwaze Faith en richt zich op mij. ‘Hou ze in de gaten hè?’
Hij pakt zijn telefoon en belt naar een van de security leden. ‘Klaud brengt jullie weg. Zorg zelf voor vervoer terug. Maak het niet te bont.’
David vertrekt weer naar de lobby en Faith kijkt me duivels aan. ‘Je gaat mee!’ brult ze.
Door zowel Georg als Faith word ik uit mijn stoel getrokken en naar mijn hotelkamer geduwd.

Reacties: