FanFic.nl

Vrienden, Terug om te gaan! <-- afgerond

11

Bill:
‘Wat doet Tom hier?’ Ik was naar de achterkant van de bus gelopen om kleding uit mijn koffer te vissen. Milou zit op de bank op haar laptop te werken en Tom ligt naast haar met een kussen en deken te slapen. Milou haalt haar schouders op. Ik loop naar het piepkleine keukentje in de toer bus en zet het koffiezetapparaat aan. Deze maakt al pruttelend de koffie klaar terwijl ik in de tussentijd mijn gezicht ga wassen. Ik heb na onze onverwachte stop aan een stuk door geslapen. Het koffiezetapparaat geeft een klikje als aanduiding dat de koffie klaar is en dus bus wordt gehuld in een heerlijke lucht. Ik pak twee grote mokken en giet de bruine opkikkerdrank daar in. Ik geef een mok aan Milou. ‘Weer schoolwerk?’ vraag ik.
‘Ik ben me nog aan het voorbereiden voor mijn kwalificatiegesprek. Er mag niets fout gaan,’ antwoordt ze.
Ik knikte en neem een sip van mijn koffie. Bitter… de suiker vergeten.
‘Kun je dit voor me doorlezen op taalfouten?’
Milou draait haar laptop naar me toe en ik bestudeer de ingewikkelde teksten. ‘Misschien is dat een rare zin.’
‘Dank je. Ik moet zo veel typen dat ik mijn eigen fouten niet meer zie,’ zegt ze waarna ze een regel verbeterd.
Ik grinnik. ‘Heb ik ook met songteksten. Als ik terug lees hoe mijn oorspronkelijke teksten er uit zagen, dan mag ik me behoorlijk schamen.’
‘Zo erg? Naja, je schreef ook wel veel teksten.’
‘Ik heb thuis alle oude schriften nog liggen. Zelfs met die tekst over de sneeuwpop,’ zeg ik.
Milou kijkt vragend op van haar laptop. ‘Die ene van onze sportleraar?’
‘Ja. Over hoe de sneeuw smolt en daarmee ook alle lust voor stomme sporten.’
Het was meer een grapje geweest dan serieus bedoeld. Ik had vroeger een hekel aan sporten. Nog steeds eigenlijk. In de eerste week dat Milou bij ons op school had gezeten, had ze tijdens gym onze grootste treiteraar uitgeschakeld met worstelen. Ik denk dat ik vanaf dat moment al een klein oogje op haar had gekregen.
‘Zoals je het verteld klinkt het wel heel heldhaftig. Ik was toen teveel bezig met bevriend raken met jullie,’ zegt Milou.
‘Zo kwam je over op mij. Maar je had wel vaker van zulke acties. Weet je nog die keer in de vakantie?’

‘Toch ben ik wel blij dat we weer gezoend hebben. Het is zo anders,’ zeg ik uiteindelijk.
Milou knikt. Op dat moment wordt Tom wakker en hij kijkt ons verbaasd aan.
‘Gezoend?’ vraagt hij. Zijn blik verandert en hij gooit zijn deken van zich af. ‘Oh,’ is alles wat hij zegt. Hij staat op van de bank en loopt naar voren toe. Milou kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Misschien slecht geslapen?’ zeg ik.
Af en toe kan Tom zo raar doen. Ook al zijn we een tweeling, soms vind ik het moeilijk om hem te peilen.

Milou:
‘De kabels van achter zijn nog niet aangesloten!’
‘We hebben nog drie lichtkappen nodig!’
‘Heeft iemand al de microfoons gecheckt?’
We zijn laat. Met alles. De show zou al over twee uur moeten beginnen en de helft van het podium staat pas opgebouwd. Wij hadden vertraging opgelopen, maar bij aankomst bleek de zaal ook nog niet gereed te zijn. David was furieus en het hele team moet nu extra hard werken. Ik ren me een slag in de rondte. Harm moet nu in zijn eentje alle lichten nog testen terwijl ik de roadies help met alles aansluiten. Blake heeft met een noodgang samen met Steve een soundcheck uitgevoerd en samen zijn ze nog bezig met het afstellen van het geluid in de zaal. Iedereen rent als een waanzinnige rond om alles op tijd voor elkaar te krijgen. De bandleden hebben een meet and greet moeten afzeggen om nog op schema te komen. Ik heb Tom na vanochtend amper meer gezien. Hij was wakker geworden toen Bill en ik in gesprek waren geraakt en hij was vrij bot naar de voorkant van de bus gelopen. Het zit me dwars dat ik geen hoogte van hem krijg. Het ene moment rent hij als een puppy achter me aan en het volgende moment is hij bozig of afstandelijk. Ik weet niet of ik iets fout doe.
‘Milou!’ roept Blake.
Geen tijd om daar over te blijven denken. Ik overhandig een hand vol kabels aan een van de roadies en ren naar Blake.
‘Vanavond moet je me ondersteunen! De twee rechter panelen krijg ik niet aangesloten op de laptop. Het moet handmatig.’
Ik pak het draaiboek er bij. Vanavond wordt chaos.

‘Wie heeft de handdoeken?! Faith!’
Ik kom aangehold met een stapel handdoeken en overhandig die aan Faith die me dankbaar aan kijkt. De show is afgelopen en we hebben precies twee uur de tijd om alles weer af te breken, in te pakken en naar de volgende locatie te brengen. De jongens moeten in de kleedkamers snel douchen om daarna nog een korte meet and greet te houden. In plaats van voor de show is deze verplaatst naar na de show. Ik ren al weer terug en spring het podium op om spullen uit elkaar te halen. Naast me staat Steve al druk alle instrumenten in te pakken.
‘Milou, je hebt straks eerste shift,’ zegt een van de roadies wanneer ik hem twee gitaarkoffers overhandig.
‘Hier,’ zegt Steve.
Ik krijg een blikje energy aangereikt waar ik snel een slok uit neem. ‘gadver,’ zeg ik met een vertrokken gezicht.
‘Je gaat de cafeïne nodig hebben straks,’ lacht Steve.
Ik kreun en stapel de drumkitkoffers op elkaar. ‘Ik weet niet of ik morgen ga functioneren tijdens m’n gesprek,’ zeg ik.
‘Voor je het weet hebben we weer een vrije dag!’ roept Faith die langs ons komt lopen. Ze heeft een vermoeide Tom en Georg op sleeptouw.
Wanneer Tom voorbij loopt krijg ik een snelle hand over mijn hoofd heen. Hij is al weer weg voor ik me kan omdraaien.


Gespannen zit ik voor mijn laptop in het piepkleine keukentje. We hebben een tussenstop van een uur en voor die tijd heb ik maar een uurtje echt kunnen slapen. In de rest van de tijd heb ik moeten rijden en daarna moest ik me volledig storten op het voorbereiden van mijn gesprek. De bandleden en Faith zitten ook in de bus. Ze hebben hun lunch gehaald en Georg en Tom zijn aan het kibbelen.
‘Tom, je drinken,’ zeg ik.
De gitarist heeft zijn glas met cola op mijn wankelende tafeltje neergezet waar mijn laptop ook op staat. Ik lees voor de zoveelste keer mijn documenten door.
‘Hoe moet ik weten dat aceton door lak heen bijt!’ roept Tom.
‘Dat weer elke idioot. Dat spul vreet nagellak weg!’ roept Georg terug.
Ze wapperen beide wild met hun handen naar elkaar. ‘Tom, je cola!’ zeg ik voor een tweede keer.
De gitarist pakt geërgerd zijn glas bij mijn laptop weg. ‘Het had alleen de lijm moeten weghalen!’ vervolgt hij.
Ik zucht. ‘Gaan jullie zo naar buiten toe? Mijn gesprek begint zo.’
De jongens negeren mijn opmerking.
‘Af en toe ben je gewoon zo…’ Hun handen gaan boven mijn hoofd heen en weer.
‘Gewoon? Zeg het maar. Ik heb gewoon een foutje gemaakt.’
‘Een foutje. Wel mooi op mijn rickenbakker koffer!’
‘Dudes!’ roep ik luid.
Georg maakt een gebaar naar Tom die zijn hand naar achter gooit. Vervolgens gebeurt alles in slow motion. Tom zijn cola glas kantelt en glipt uit zijn handen. Drie maal raden…. Juist. Over mijn laptop heen.
Een moment lang is het stil en staakt alle beweging. Bill, Faith en Gustav, die geamuseerd hebben toegekeken, kijken naar mijn laptop. Daar komt een kort, sputterend geluid uit en vervolgens gaat het beeld op zwart.
‘Nee!’ Ik stuif op mijn laptop af. Er zitten stukjes uiteen gespat glas op het toetsenbord samen met een laag plakkerige cola.
‘Niet doen! Je handen!’
Gustav springt op en trekt mijn handen van het toetsenbord weg.
‘Mijn documenten! Alles!’ Ik druk verwoed meerdere malen op de startknop. Niets…
Bill dept tevergeefs met keukenpapier het toetsenbord schoon. Hij haalt de glasstukjes van het toetsenbord af en Faith ruimt de stukken onder de tafel op. Georg en Tom staan versteent toe te kijken. Ik zak vloekend neer op de bank. Wat moet ik doen? Nog twintig minuten. Ik ga met mijn handen door mijn haar en slik om de opkomende misselijkheid tegen te gaan.
‘Over twintig minuten wordt verwacht dat ik het gesprek kan voeren,’ prevel ik.
Faith legt meelevend een hand op mijn schouder. Het huilen staat me nader dan het lachen.
‘Heb je nog en back up van je documenten?’ vraagt Georg voorzichtig.
‘Een memory stick, maar ik heb al een week niets meer daar op kunnen zetten door alle drukte. Een klein deel staat in een cloud server, maar mijn voorbereidingsdocument ben ik kwijt,’ ratel ik op.
Het blijft stil in de bus. Ik heb een bakstenen in mijn maag zitten en verwoed sla ik met mijn vuist op het kleine tafeltje. Gelijk spring ik overeind als ik glas door mijn huid voel dringen. Vloekend ren ik naar het kleine toiletje in de bus. Ik trek met mijn nagels het stukje glas uit mijn hand waar bloed uit opwelt. Ik probeer mijn tranen binnen te houden.
‘Gaat het?’ Bill verschijnt om het hoekje van het toilethokje. Ik draai me naar hem om en ik onderdruk de tranen nog harder. Bill trekt me naar zich toe voor een stevige knuffel. ‘Het komt allemaal goed. Eerst tot rust komen,’ zegt hij.
Ik adem diep door mijn neus in en door mijn mond uit. Voor in de bus hoor ik stemmen roepen.
‘Tom is zijn laptop aan het opstarten. Gustav kijkt of hij de cloud in kan komen met de wifi van het parkeer terrein hier,’ sust Bill.
Dit hoeft nog geen ramp te zijn. De anderen hebben al actie ondernomen. Ik kan moeilijk hier in paniek blijven zitten. Ik kijk op naar Bill. ‘Oké. We nemen nog kort door wat je moet weten. Wat weet je allemaal nog,’ zegt hij.
Ik dreun op wat ik nog uit mijn hoofd weet. Bill knikt bemoedigend. ‘Niet teveel stressen. Je hebt non stop geleerd. Dit gaat je lukken.’
Zijn bemoedigende woorden laat ik door dringen. Bill heeft een nat stukje wc papier tegen mijn licht bloedende hand geduwd en ik voel mijn hand kloppen. De pijn haalt me, samen met Bill zijn woorden, uit mijn paniek en ik adem nog een paar keer diep in voordat we weer naar de voorkant van de bus lopen.
‘Skype staat aan. Je kunt inloggen. We hebben zowel de wifi van de parkeer plaats als het internetabonnement aangezet,’ zegt Gustav als hij me ziet.
Ik word voor Tom zijn laptop neer gezet en met trillende handen toets ik mijn wachtwoord in.
‘Het gaat je lukken!’ zegt Faith bemoedigend. ‘Zet ‘m op.’
‘geen stres,’ zegt Georg.
Vijf koppen kijken me over de rand van Tom’s laptop aan. Ik slik de opkomende brok in mijn keel weg en glimlach breed. ‘Jullie zijn schatten!’
Er komt een inkomend gesprek binnen en ik hou mijn vinger voor mijn lippen. De anderen blijven stil zitten terwijl ik het gesprek op neem. Mijn volledige aandacht richt zich op het scherm en een geruststellende kalmte overvalt me.
‘Goedemiddag, mevrouw Tchè.’

Reacties: